Sri #APNSwami #Writes #Book|வரம் தரும் மரம்|Varam Tharum Maram – 23|கனவில் வந்த கருணாகரன் (நதியில் கிடைத்த நிதி)|The Compassionate One who came in Kaliyan’s dreams|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 23 – கனவில் வந்த கருணாகரன் (நதியில் கிடைத்த நிதி)

     பல நாட்களாகப் பட்டினி இருந்த களைப்புடன் மெதுவாகக் கண்களை மூடினார் ஆலிநாடன்.  இமையோர் தலைவனை உள்ளத்தில் த்யானம் செய்துகொண்டே அவரின் இமைகள் மெதுவாக மூடின.

    பரம்பொருளை எளிதில் அறிய முடியாது என்கிறது வேதம்.  இதனை நாமறிய ஒரு அழகிய உதாரணத்தையும் உரைக்கிறது.

    புதையலை விரும்பாத மனிதன் உலகினில் உண்டா?  பெரும்புதையலுக்கு ஆசைப்பட்டு எல்லோரும் பூமியில் புதையுண்டு போகின்றனர்.  “பல ஆண்டுகளாக நாம் வசிக்கும் வீட்டிலேயே புதையல் மறைந்திருக்கிறது“ என்றால் எவராவது நம்பிக்கையுடன் ஏற்பார்களா?

    “ஐயா! எத்தனையோ ஆண்டுகளாக இங்கு வாழ்கிறேன்.  எனக்குத் தெரியாமல் இங்கு தங்கப் புதையல் எப்படி இருக்க முடியும்?” எனக் கேட்பர்.

    “மந்திர வித்தை தெரிந்தவன்; அதற்கு மறுமாற்றம் தருவான்.  “ இதோ! என்னிடம் உள்ள மந்திர மையினை கண்களில் பூசிக்கொள்! இப்போது உற்றுப்பார்… உள்ளுக்குள் மறைந்துள்ள புதையல் கண்ணில் தெரிகிறதா! இல்லையா? “ என்பான்.

   மண்ணுக்குள் புதையல் மறைந்துள்ளது போன்று நம் உள்ளத்துள் மறைந்துறைகிறான் வரதன்.  அவனையறியாமல் நாம் பிறக்கிறோம், இறக்கிறோம்… எட்டெழுத்து எனும் மகாமந்திரம் கொண்டு கண்களை மூடிக்கொண்டு பார்த்தால் உள்ளத்தே உறையும் திருமாலை உணரலாம்.

    மந்திர மையினால் புதையலை அறிவது போன்று எட்டெழுத்து மந்திர மகிமையால் வரதனை அடையலாம்.  கண்களை மூடிக்கொண்ட கலியன், கார்மேனி அருளாளனின் திருமேனியைத் தனது உட்கண்ணால் சேவித்துக் கொண்டிருந்தார்.

    அமைதியான அவரின் த்யானத்திற்கு இடையூறு செய்ய விரும்பாத துறிஞ்சல்கள் (வௌவால்கள்) தம் இறகுகளைக் கூட அசைக்காமல் மௌனம் காத்தன. 

    பிணியவிழ் தாமரை மொட்டலர்த்துவது போன்று அவரின் இதயத்தாமரை மெதுவாக இதழ் விரித்தது.  தாமரையினுள் உறங்கும் கருவண்டு போன்று கரியமாணிகத்தைத் தன் இதயத்துள் கண்டார்.

    “வையமெலாம் மறைவிளங்க வாள், வேல் ஏந்திய மன்னவனே! ஏனிந்த மனக்கலக்கம்?” எனும் குரல் கம்பீரமாக ஒலித்தது.

   அடங்காத தன் கரணங்களை (புலன்களை) அடக்க முயன்று பிரமன் தவித்த போது, ஓர் அற்புத ஆகாசவாணி உரைத்ததே!  அஃதே போன்ற குரல் இன்று நெஞ்சத்துள்ளும் நியமித்தது!!

    “தொண்டை நாட்டின் பெருநதியான வேகவதியின் கரையினில் நிதி நிறைந்துள்ளது. நீர் அங்கு வாரும்!!” என ஒலித்த குரல் அடங்கியது.  மங்கை மன்னனின் இதயத்தாமரையும் இதழ் மூடியது.

   திடுக்கிட்டுக் கண் விழித்தார் திருமங்கையாழ்வர்.  “தயாநிதியே! தேவதேவா!” எனத் தொழுதார்.

    “யாரங்கே!…..” அவரின் அதிகாரக் குரலில் பாழடைந்த மாளிகை பலமாகக் குலுங்கியது.

    மௌனத்தில் ஆழ்ந்திருந்த துறிஞ்சல்கள் துடிதுடித்துப் பறந்தன.

    வாசலில் காத்திருந்த சேவகர்கள் விரைந்து வந்தனர்.  “கட்டுண்டு கிடந்தவர் கட்டளையிடுகின்றாரே!” எனத் திகைத்தனர்.

    “சேவகர்களே! விரைவாக என்னை காஞ்சிக்கு அழைத்துச் செல்லுங்கள் மன்னன் கேட்ட கப்பத்தினை அங்கு செலுத்துகிறேன்… ம்…. ஆகட்டும்…“ என அவரின் கட்டளை தொனியைக் கேட்ட காவலர்கள், கிடுகிடுத்துப் போனார்கள்.

    உடனடியாக மன்னனிடம் செய்தி தெரிவிக்கப்பட்டது.  ஆச்சர்யத்துடன், நடப்பதைக் காணும் ஆவலுடன் அவனும் உடன்வர சம்மதித்தான். வழியெங்கும் நிற்காமல் விரைந்து காஞ்சியை அடைந்தனர். 

    வரதனை திருவடி தொழுது ஆழ்வார், “ஸ்ரீநிதி, ஸ்ரீநிதி“ என உள்குழைந்தார். “நிதியைப் பொழியும் முகிலாக நீயிருக்க, நீசர்தம் வாசல் அடைவேனோ!” என உரத்த குரலில் உணர்ச்சியுடன் உரைத்த போது, அருகே நின்றிருந்த சோழ மன்னன் தலைகுனிந்தான்.

    அடுத்து வேகவதியின் கரைக்கு விரைந்தார் கலியன்.

    ஆர்ப்பரித்துப் பெருகும் சரஸ்வதி, அன்று அலைகளால் அமைதியாகத் திரண்டாள்.

    அருள்மாரியாம் கலியனின் காலடிபட்ட பாக்கியத்தை உணர்ந்து, அவளின் ப்ரவாகம் பொறுமையானது போலும்!!

    அழகான அன்னங்கள் ஆங்காங்கு நீந்திக் கொண்டிருந்தன.  நதியின் நடுவிலிருந்த மணல் திட்டுக்களில் நாரைக்குஞ்சுகள் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தன.

     நாணற்புதர்களின் வெண்பூக்கள் வேகவதியின் நுரையுடன் கலந்து மேலும் வெண்மையாகத் தண்ணீரில் மிதந்தன.

    கரைக்கு வந்த கலியன், வேகவதியின் வெள்ளத்தினை உற்றுப் பர்த்தார்.  அவர் கண்களின் கூர்மை இருகரைகளையும் தொட்டது.  அங்குலம் அங்குலமாகத் தனது விழிகளை அகல விரித்து உருட்டியவர், குறிப்பிட்ட இடம் வந்தவுடன் நிலைத்து நிறுத்தினார்.

    நதிக்கரையில் நிதி இருக்கும் இடத்தை கருணாநிதியான வரதன் கனவில் குறிப்பிட்டிருந்தானே!, அந்த இடத்தை நெருங்கியவர், “அரசே! இங்கு தோண்டச் செய்யுங்கள்!!” என்றார்.

    அடையார்சீயமாம் ஆழ்வாரின் கட்டளைக்கு அரசனும் கீழ்படிந்தான்.

    தோண்டத்தோண்ட புதையல் வெளிவந்தது!!!! 

    தங்கம், வைரம், வைடூரியம் என அரசன் கப்பமாக எதிர்பார்த்ததைவிட, நதியின் வெள்ளத்தைக் காட்டிலும் மேலான நிதி தென்பட்டது.

    “அரசே! தங்களுக்குத் தேவையானதை அளித்து விட்டேன்.  இனிமேலாவது பாகவத கைங்கர்யத்துக்கு எனக்கு அனுமதி அளியுங்கள் என உரைத்த கலியன், அரசனின் உத்தரவுக்குக் காத்திராமல் அங்கிருந்து விலகினார்.

    “மங்கையர்கோனே! இவையனைத்தும் எனக்கா! செலுத்த வேண்டிய தொகையைவிட அதிகம் உள்ளதே!” என்றான் சோழன்.

    “ஆம் மன்னா! என் நிதி ஸ்ரீநிதியாம் வரதன். இ னி இடையூரின்றி அவன் கைங்கர்யம் எனது வாழ்க்கையின் வைபவம்“ என்ற மங்கை மன்னன் அத்திகிரி நோக்கி நடந்தான்.

   ஆழ்வார் சென்ற திசை நோக்கி கைதொழுவது தவிர சோழனால் வேறென்ன செய்திட முடியும்?

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 23 – The Compassionate One who came in Kaliyan’s dreams

    Aalinadan closed his eyes due to fatigue and hunger.  He keep meditating on Imayor Thalaivan as he closed his eyes. 

    Vedas clearly say that it is not easy to understand Perumal.  At the same time, it also shows an easy way to reach Him. 

    Is there any man who doesn’t like treasure?  But this treasure is what pushed man deeper down an abyss. Will you believe if someone says that there is hidden treasure right beneath your house? What will you say?  undoubtedly, you will argue that you’ve been living here for a long time and there is no possibility for such a treasure to exist without your knowledge. maybe if the other person is an expert in magic, he can give you a convincing explanation. 

    Just like how treasure is buried deep inside the earth, varadan is buried deep inside our hearts.  Without understanding this, we are caught in the cycle of birth and death. If we chant the powerful eight-lettered mahamantram and close our eyes, we can see Him in our hearts.  In this sense, the eight-lettered mantram is the magic that will that will take us towards Varadan.  Like that, Kaliyan closed his eyes and meditated on the dark-hued form of Perumal.

    The birds understood his meditation and they maintained silence to ensure that even the flapping of their wings doesn’t disturb him in any way.  Just like how a lotus blossoms on seeing the sun, the lotus in Kaliyan’s heart also opened slowly.  Like a bee hovering inside the lotus, Kaliyan saw Perumal in his heart’s lotus.  He heard a thundering voice that asked Kaliyan the reason for his confusion.

    Remember the divine voice that ordered Brahma when he suffered due to his inability to control his sense?  Like that, this voice too thundered inside Kaliyan’s heart and gave him instructions.

    “The banks of Vegavathi river are filled with treasure. Come there immediately!” after saying this, the voice stopped and the lotus in Kaliyan”s heart closed. Immediately, Kaliyan opened his eyes and prayed to Perumal. 

   “Who is it?” thundered Kaliyan and his booming voice resonated through the empty temple.  Hearing these words, the birds fluttered and flew away in fear.  The soldiers who were waiting in the front, rushed in.  They were astonished to see that the man who was in chains was commandeering them now.

    “Soldiers, take me to Kanchi immediately.  I will pay my taxes there. Come on, do it soon,“ said Thirumangai Azhwar. 

    The soldiers worked furiously to remove his shackles and the news was immediately conveyed to the king.  Surprised by the turn of events, the king also wanted to come along.  They traveled to Kanchi without stopping anywhere on the way. 

    Azhwar prayed at Perumal’s feet and said in a loud voice, “Shrinidhi, Shrinidhi…when you’re there to shower wealth, why will go to the doors of lowly men!” Hearing this, the Chola king hung his head in shame.

    Soon, they reached the shores of vegavathi river. the usually fierce Saraswathi looked calm that day.  It seemed as if she calmed down due to her association with Thirumangai Azhwar’s feet.

    Beautiful swans were swimming around the banks while the young ones of cranes were taking shelter in the small sand islands in the middle of the river.  Wax flower fell along the banks and added whiteness and fragrance to the water. 

    When Kaliyan reached Vegavathi, he looked sharply at the waves and his eyes darted from one end of the shore to the other.  His eyes scanned every bit of water and it stopped at a particular point.  Varadan had explained the exact location of the treasure in his dream, so when Kaliyan found that stop, he turned to the king said, “O king, please ask your soldiers to dig here.”

    The king blindly followed Kaliyan’s orders and treasure became visible as the soldiers started digging.  Gold, diamonds, and precious gems oozed out of that place and it was way more than what the king wanted. In fact, the treasure was more than the waves itself! 

    “King! I have given you what is due. please allow me to continue my Bhagavatha Kainkaryam.”  Without waiting for the king’s response, Kaliyan left the place.

    “O MangayarkOn! Is this all for me?  There is way more than what you owe, “said the king. 

    “Yes, O King! My wealth is Srinidhi Varadan. From this point on, my only goal in life is to serve Him.”

    The king could not do or say anything and he simply prostrated in the direction in which Azhwar left.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 22|திருமங்கையாழ்வார்|Thirumangai Azhwar|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 22 – திருமங்கையாழ்வார்

    அதுவொரு பாழடைந்த கோவில். பலநாட்களாக இங்கு வழிபாடு நடைபெறவில்லையென்பது பார்க்கும் போதே தெரிகிறது.  ஆலயத்தின் மதிள்கள் சரிந்தும், கோபுரங்கள் சிதைந்தும், மேல்தளங்களில் பெரும் ஆலமரங்கள் வேர்விட்டும், பார்ப்பதற்கே ஒரு அச்சத்தை விளைவித்துக் கொண்டிருந்தது. மண்டபங்களின் உள்ளே வௌவால்கள் படபடத்துக் கொண்டிருந்தன.  வெளிச்சம் என்பது துளியும் கிடையாது.  சூரியதேவனின் கதிர்கள் இக்கோவிலை புறக்கணித்தனவோ! என எண்ணம் உண்டாகும்படியாகக் கும்மிருட்டு படர்ந்திருந்தது.  

    தரைப்பகுதி முழுதும் புழுதி படர்ந்து கொடிய பாம்புகள் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தன.  மண்டபத்தின் உள்ளே ஒரு தூணில் ஆஜானுபாகுவான மனிதன் ஒருவன் பிணைக்கப்பட்டிருந்தான். அன்ன, ஆகாரம் இல்லாமல் பல நாட்களாகப் பட்டினி கிடக்கிறான் என்பது பார்க்கும் போதே புரிந்தது.  உடம்பில் அங்காங்கு காயங்களில் குருதி வழிந்து காய்ந்திருந்தது.  அதன்மீது ஈக்களும், புழுக்களும் மொய்த்தன.  மிகவும் சோர்ந்திருந்தாலும்  அடிபட்டிருந்தாலும் கூட, அம்மனிதனிடம் என்றும் குறையாத காம்பீர்யம் குடிகொண்டிருந்தது.  தூணில் பிணைக்கப்பட்டிருந்தாலும் கூட அவனருகே நெருங்குவதற்கு எதிரிகளுக்கு அச்சம் உண்டாகும்.

    உறுதியான உடல்வாகும், உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரை செழிப்பும், இந்த பயங்கரமான சூழ்நிலையில் கூட அச்சமடையாத அலட்சியமும் பார்ப்பவர்களுக்கு வியப்பினையளிக்கலாம்.  ஆனால் இதெல்லாம் தனக்கு சாதாரணம் எனும் எண்ணத்துடனே அவன் இருந்தது நன்கு தெரிந்தது.

    பெரும் போர்களில் பங்கு கொண்டு பல ஆயுதங்களை அனாயாசமாகக் கையாளும் திறமை பெற்ற அவனின் கைகளில் விலங்கிடப்பட்டுள்ளது இரக்கத்தை வரவழைக்கிறது.  அந்த அயர்ச்சியிலும் அம்மனிதனின் உதடுகள் மெதுவாக எதையோ முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தன.  உற்று கவனித்தால் உதடுகளின் ஒலி புரிகிறது.  “வரதா! வரதா!”என அரற்றிக் கொண்டிருந்தான்.

    சிறிது நேரத்தில் காலடி ஓசைகள் கேட்க ஆரம்பித்தன.  ராஜாங்க சேவகர்கள் அம்மனிதனின் அருகில் நெருங்கினார்கள்.  “ஆலிநாடரே! ஆலிநாடரே!” என மெதுவாக அழைத்தனர்.  அதற்குள் அவர்களின் தலைவன் போன்றவன் உரத்த குரலில் பேசினான். 

    “சேவர்களே! ஏன் இந்த விபரீதம்?! ஆலிநாடனை பிணைத்து வைத்திருக்கிறீர்கள்!! முதலில் அவரை விடுவியுங்கள்..” என்றான்.   

     சேவகர்கள் விரைந்து கட்டவிழ்த்தனர்.  அம்மனிதனை நெருங்கிய தலைவன், “பரகாலரே!  ஆலிநாடரே!”  என ஆதரவுடன் அழைத்தான்.  திருவாலி, திருநகரி என்னும் குறுநிலத்தின் மன்னனாகிய ‘பரகாலன்‘ எனும் அம்மனிதன், மெதுவாகக் கண்களை திறந்தார்.  எதிரிலிருப்பவர்களைக் கண்டதும் அவரது உதடுகளில் மெலிதான புன்னகை அரும்பியது.

    சேவகர்களின் தலைவனாகத் தோன்றியவன்,  தனது மேல்வஸ்திரத்தினால் பரகாலனின் மேனியை துடைத்து விட்டான்.  மிகவும் களைத்திருந்த அவரை மெதுவாக எழுப்பி அங்குள்ள தூணில் சற்று வசதியாக சாய்த்து அமர வைத்தான்.  பரகாலனிடமிருந்து நெடியதொரு சுவாசம் கிளர்ந்தது.

    “இதோ உணவருந்துங்கள்“ என கொண்டு வந்த உணவினை அளிக்க முற்பட்டான் ஒரு சேவகன்.  

    தனது இடது கையினால் மெதுவாக அவ்வுணவை மறுத்த கலியன், “ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள் அல்லாதார் தருவதை ஏற்பதில்லை“என்றார்.  

    “கலியனே! தங்களின்  இந்நிலை எனக்கு மிகுந்த கவலையளிக்கிறது.  எத்தனை போர்களில் அநாயாசமாக வெற்றி கொண்டு எதிரிகளுக்கு யமனைப் போன்று பயமளித்தவர் தாங்கள்!!  இன்று இப்படி பிணைக்கைதியாக உள்ளீர்களே!  எங்களை மன்னித்துவிடுங்கள்.. “மங்கை மன்னரே!  நமது மாமன்னரின் கட்டளைப்படி தங்களை இங்கு சிறை வைத்துள்ளோம்.  தாங்களும் மன்னருக்குச் செலுத்தவேண்டிய திறையை (கப்பத்தை/வரியை) செலுத்திவிடக் கூடாதா?”

    ஆதங்கத்துடன் அவர் கேட்டதைக் கண்டு சற்றே நகைத்த ஆலிநாடன்;  “அமைச்சரே…  தங்களின் அன்பிற்கு நன்றி.  மன்னருக்கு நான் என்றும் மதிப்பளிப்பவன்.  ஆனால் எனது மனைவியின் விருப்பத்தின்படி திருமால் தாசர்களுக்கு ததீயாராதனம் செய்ததால் திறை செலுத்த இயலவில்லை.  ஆனால் எப்படியும் எம்பெருமான் அருளால் மன்னர்க்கு உரிய கப்பம் செலுத்திவிடுவேன்“ உள்ளத்தில் உறுதி குன்றாமல் ஆலிநாடன் உரைத்ததைக் கண்ட அமைச்சர் வியந்தார்.

    “மங்கை மன்னனே! உமக்காக நான் மன்னரிடம் இரண்டொரு நாள் கால அவகாசம் கோரியுள்ளேன்.  ஆனால், அதற்குள்ளாகத் தங்களால் எப்படி பெரும் தொகையை சம்பாதிக்க இயலும்?  இவ்வளவு பிடிவாதத்துடன் இருக்கிறீரே?  ஆகாரம் உட்கொண்டும் நான்கு நாட்களாகிவிட்டது.  இனியும் என்ன வழி?”.

   “என்மீது பேரன்பு கொண்டு தாங்கள் சொல்வதற்கு நன்றி.   ஆனால் நான் சிறைப்பட்ட நாள் முதல், பாகவதர்களான ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களுக்கு ததீயாராதனம் செய்ய முடியவில்லையே எனும் ஏக்கம்தான் உடலையும் மனத்தையும் ஒருசேர வருத்துகிறது அமைச்சரே… இந்த தேகத்தின்பால் கொண்ட அபிமானத்தை, என்றோ தொலைத்து விட்டேன்.  ‘அஞ்சாநெஞ்சன் ஆலிநாடன்‘ எனும் பெயரைவிட ‘அடியார்க்கடியன் ஆலிநாடன்‘ எனும் பெயரைத்தான் விரும்புகிறேன்.  அரசரிடம் எனது வணக்கத்தைத் தெரிவியுங்கள்.   இன்னும் இரண்டொரு நாட்களில் நிச்சயம் வரதன் வழிகாட்டுவான்.  என்னை இங்கு தனிமைச் சிறையில் வைத்திருந்தாலும் அரசரின் கப்பத்தைச் செலுத்தாமல் தப்பிப் போகமாட்டேன்“.  

    இனியும் பேசுவதற்கு எதுவுமில்லை என்பது போன்று மெதுவாகக் கண்களை மூடிக்கொண்டார் கலியன்.

    தன் கண்களாலேயே காவலர்களுக்கு சைகை காண்பித்த அமைச்சர், சத்தமின்றி அவர்களுடன் அங்கிருந்து வெளியேறினார்.

    கண்களை மூடியபடியே “வரதா!” என சாய்ந்த கலியன் தன்னையறியாமல் உறங்கினார்.  அவரது உறக்கத்தின் தொடக்கம் வரதன் வைபவத்தின் விளக்கம்.

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 22 – Thirumangai Azhwar

    That was an old temple and clearly, no one had come here for many years. The walls had curved in, the gopuram had chipped off in many places, and the roots of trees were growing on some parts of the temple. The temple was dark and it almost felt like even the sun had abandoned this temple. Bats were living inside the temple and it gave an eerie feeling overall to onlookers. 

    The floors were covered with dust and many kinds of poisonous snakes slithered over it. A man was tied to one of the pillars and it was clear that he had not eaten any food for days. He had cuts all over his body and there were traces of dried blood on them. Flies and worms were feasting on those wounds. Despite all this, there was a certain sense of confidence and majesty in that man. Though he was tied to the pillar, he still looked fierce and enemies hesitated to go near him.

    People who looked at him noticed his healthy body and his opulence from head to toe, and this created a sense of fear in them.  Also, he was composed and gave a feeling that all this was a part of everyday life!

    A closer look at this man showed that he had been to many battles and won many wars. Now, his hands were tied with scuffs and this brought a bit of pity towards him. Even during all this, his mouth gently opened and murmured the words, “Varada! Varada!”

    Soon, footsteps were heard and the king’s soldiers came near him. They gently called him, “Aalinadar!Aalinadar!” By then, the head of the soldiers came and he called out loudly, “Soldiers! What’s going on here? Why have you tied Aalinadar like this? Remove his bindings right away.”

   Hearing these words, the soldiers immediately removed all the bindings. The leader went and gently spoke to him. “Parakala! Aalinadar!”  Hearing these words, the man gently opened his eyes.  Seeing the sights around him, he smiled slightly.  The leader of the soldiers took a piece of cloth that he was wearing and gently wiped down the man’s body with it. Next, he lifted the man and made him sit on one of the pillars. One of the soldiers offered some food to him.

   The man pushed away the food with his left hand and said that he eats only the food prepared by Srivaishnavas. 

   “Kaliyan! Seeing you in this state worries me! You have won so many battles and have sent fear in the hearts of many men. But today, you are like a prisoner here. Please forgive us. We are forced to imprison you here according to the words of our king. Can you not the tax money that is due to the king, so you can be free?”

   Seeing the pang of sorrow and frustration, Kaliyan smiled and said, “o minister, thank you for your kindness. I always respect the king, but to fulfill my wife’s wish, I spent all my money to feed the many pilgrims who come to pray to Perumal. This is why I’m unable to pay the taxes.” The minister was astonished at the confidence in Kaliyan’s words. 

    “O mangai manna! I can ask for an additional few days from the king, but how can you earn and repay so much money in such a short time? Why are you so adamant? It is four days since you had any food. How long can you go on like this?”, asked the minister.

    “Thank you for your concern. But from the day of imprisonment, my only worry is that I’m unable to find SriVaishnavas, the Bhagavathas of Sriman Narayana. This is what is making my body and mind weak. I have no attachment to this body and I don’t care what happens to it. I wish to be called ‘Adiyaarku adiyan Aalinaadan’ instead of ‘Anjanenjan Aalinadan.’ please convey my respects to the king and I am confident that Varadan will show the right way in a couple of days. I will never escape without paying the king his tax dues.”

    After saying this, kaliyan closed his eyes again as if there is nothing more to say or hear. The minister signalled the soldiers to leave and he also left silently after that. As soon as everyone left, kailyan kept saying “Varada!” and without his knowledge, he fell asleep. The scenes that came in his mind are the continuation of Varadan’s Vaibhavam.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 21|ஆசார்யனே அனைத்துமாவான்‌|Acharyan is everything|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 21 – ஆசார்யனே அனைத்துமாவான்‌

     அதற்கு ப்ரம்மா தேவதைகளிடம்‌ கூறினார்‌,  “நீங்கள்‌ உங்கள்‌ ஆசார்யரான தேவகுரு ப்ருஹஸ்பதியிடம்‌ அபசாரம்‌ செய்துள்ளீர்கள்‌.  குலகுருவை அவமதித்தவன்‌ எவனும்‌ நல்ல நிலையை அடையமாட்டான்‌.  உங்களின்‌ அலக்ஷ்யத்தால்‌ தேவகுரு ப்ருஹஸ்பதி தற்போது பூமியில்‌ பிறந்துள்ளார்‌. அவரையணுகி மீண்டும்‌ பதவியலமர்த்திப்‌ பூஜித்தால்‌ நல்ல நிலையடைவீர்கள்‌“ என்றார். 

     இங்கு ப்ருஹஸ்பதி சாபமடைந்த வரலாற்றை கஜேந்த்ராழ்வான்‌ கதைக்கு முன்பாகக்‌ கூறிவிட்டு பின்னர்‌ இங்கு மீண்டும்‌ தொடங்கப்‌ பெறுகின்றது. 

     தேவர்களுக்கு வழிமுறையை உபதேசித்த ப்ரம்மதேவர்,‌ தானும் ‌பூலோகத்திற்கு வந்து சித்ரா பௌர்ணமியில்‌ வரதனை ஆராதித்து அவன் அனுக்ரஹத்தால்‌ ப்ருஹஸ்பதியின்‌ சாபத்தையும்‌ போக்கினார்.  இவ்விதம்‌ சாபம்‌ நீங்கிய ப்ருஹஸ்பதி,  வரதனின்‌ உத்தரவால்,‌ துவாபர யுகம்‌ முழுதும்‌ எம்பெருமானை இத்தலத்தில் ஆராதித்தார்.  குறிப்பாக வருடந்தோறும்‌ இன்றளவும் புரட்டாசி மாதம்‌ ச்ரவண நக்ஷத்ரத்தில்‌ ஸத்யவ்ரத க்ஷேத்ரத்தில்‌ இரவு முழுவதும்‌ ப்ருஹஸ்பதி வரதனை ஆராதிப்பதாகப்‌ புராணம்‌ கூறுகின்றது.

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 21 – Acharyan is everything

     Brahma responded to Devas request and said, “You have wronged your guru Brihaspathi. A person who misbehaves with their family/clan guru will never prosper. Due to your acts, he is now born on earth. To gain back all that you have lost, go and pray to him.”

    This is a continuation of the story of Brihaspathi that was described before Gajendrazhwan story. 

    After showing the right way to Devas, brahma also came to earth on Chitra Pournami (full moon day of the Tamil month of Chitra which falls between mid-April to mid-May), prayed to varadan, and relieved Brihaspathi from his curse.  But Brihaspathi wanted to serve Perumal and with His permission, continued to pray to Varadan in Kanchipuram throughout Dwaparayugam. Specifically, our Puranas state that Brihaspathi prays all night to Varadan on Shravan star in the month of Purattasi (mid-Sept to mid-Oct) every year.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 20| துவாபரத்தில்‌ காத்த தூயவன்|The protector of Dwaparayugam|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 20 –  துவாபரத்தில்‌ காத்த தூயவன்

     த்ரேதா யுகம்‌ முடிந்து துவாபர யுகத்தில்‌ தேவலோகத்தில்‌ தேவர்களுக்கும்‌, அசுரர்களுக்கும்‌ போர் ஏற்பட்டது.  இதில்‌ தேவர்களுக்குப்‌ பெருந்தோல்‌வி. அவர்களின்‌ தலைநகரான அமராவதியையும்‌ அசுரர்கள்‌ கைப்பற்றினர். இதனால்‌ வருத்தமுற்ற தேவர்கள்,‌ படைப்புக்‌ கடவுளான ப்ரம்மதேவரிடம்‌ சென்று ப்ரார்த்தித்தனர்‌.  தாங்கள்‌ ஜயிக்கும்‌ வழியையும்‌ வேண்டினர்‌. 

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 20 – The protector of Dwaparayugam

     After Treta Yugam, a war broke out between Devas and Asuras in Devalokam.  At the end of this war, Devas lost badly and their capital Amaravathi was captured by the Asuras. Badly dejected, the Devas went to their creator Brahma and asked him to show a way to gain back their capital and pride.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 19| வேகத்திற்கு வந்தனம்‌|Ode to speed|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 19 – வேகத்திற்கு வந்தனம்‌

     ஒரு சமயம்‌ சாளக்ராம க்ஷேத்ரத்தில்‌, சக்ரதீர்த்தத்தில், எதிர்பாராதவிதமாக ஸ்நாநம்‌ செய்து தன்‌ பூர்வஜன்ம நினைவு வரப்‌ பெற்றார்‌.  பின்னர்‌ கோதாவரி நதிக்கரையில்‌ ம்ருகண்டூ முனிவரின்‌ அநுக்ரஹம்,‌ யானையான மஹாசாந்தருக்குக்‌ கிடைத்தது.

    ம்ருகண்டூ முனிவர்‌ காஞ்சீ க்ஷேத்ரத்தின்‌ பெருமையையும்‌, அனந்தசரஸ்‌,   வேகவதி நதியில்‌ நீராடி வரதனை ஆராதிக்கும்‌ வழியையும்‌ உபதேிசித்தார்‌. அதன்படி, தற்போது யானை சரீரத்துடன்‌ விளங்கும்‌ மஹாசந்தர், ‌காஞ்சியில்‌ வரதனை ஆராதித்தார்‌.  ஒருநாள்,‌ த்ரிகூட சிகரத்திலுள்ள தாமரைப்‌ பொய்கையில்‌ பகவதர்ச்சனைக்காகப்‌ புஷ்பங்கள்‌ பறிக்க இறங்கிய  பொழுது, பலம்‌ மிகுந்த முதலையால்‌ பிடிக்கப்பட்டார்‌.  தன்னைக்‌ காப்பாற்றாத தன்‌ உறவினர்கள்‌ எவரும்‌ நிலையானவர்கள்‌ அன்று என்றுணர்ந்து துக்கமடைந்தார். அந்தப்‌ புஷ்கரிணியிலேயே ஒரு தாமரை மலரில்‌ வரதனை த்யானித்து ஆராதித்தார்.  பலவாறு ஸ்தோத்ரங்கள்‌ செய்தார்.

    ஆச்ரித வத்ஸலனன்றோ வரதன்‌!!  ஆனையின்‌ துயரம்‌ தீர அரை குலையத்‌ தலைகுலைய ஓடிவந்து சக்ராயுதத்தை ப்ரயோகித்து முதலையைக்‌ கொன்று யானையைக்‌ காப்பாற்றினார்‌.  இதனை ஸ்வாமி ஸ்ரீதேசிகன்‌ வரதராஜ பஞ்சாஸத்திலும்‌, அஷ்டபுஜாஷ்டகத்திலும்‌ வர்ணிக்கும் அழகு நம்‌ வார்த்தைகளுக்கு அப்பாற்பட்டது.

    மேலும்,‌ இன்றும்,‌ தேவப்‌பருமாள்‌ ப்ரம்மோத்ஸவம்‌ ஆறாம்‌ திருநாள்‌ மாலை புறப்பாட்டில்,‌ யானைமீது ஆரோகணித்து எழுந்தருளும்‌ அழகு அவச்யம்‌ சேவிக்க வேண்டியது.  அதில்‌ யானை வாகனத்திற்குக்‌ கால்கள்‌ இல்லாமலிருப்பது ஓர்‌ சிறப்பம்சம்‌(முதலையால்‌ இழுக்கப்பட்டுத்‌ தண்ணீரில்‌ கால்கள்‌ மூழ்கியுள்ளதைக்‌ காண்பிப்பதாக).  பரதத்வ நிர்ணயமாக ஏகாம்பரேச்வரர்‌ திருக்கோயில்‌ வாசலில்‌ ஏசலும்‌ நடைபெறுகிறது.

     இதையடியொற்றியே ஏனைய விஷ்ணுவாலயங்களிலும்‌ இவ்வழக்கம்‌ இன்றளவும்‌ பின்பற்றப்பட்டு வருகின்றது. 

    இந்த கஜேந்த்ர மோக்ஷ கதைகள் பல இடங்களில் பல விதங்களில் கேட்டிருப்பதினாலே இங்கு இதனை விவரித்து எழுதவில்லை. 

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 19 – Ode to speed

    As he kept wandering through forests, he reached Salagram.  There, Mahasandhar (elephant) took a dip in chakratheertham and immediately, gained his past memory. Mahasandhar repented and wandered further.  Finally, he reached the banks of River Godavari and there, he got the blessings of Sage Mrikandu who told him about the greatness of kanchi. Further, he asked the elephant to immediately go and have a dip in Anantasaras tank and Vegavathi river, and pray to Varadan after that.

    Mahasandhar, now in the form of an elephant, followed the sage’s words. He went to Kanchi and prayed to Varadan there. Once, he saw many beautiful lotus flowers in a lake in Trikuta Hill. mahasandhar wanted to pluck a few flowers for Perumal, so he stepped into the lake.  As soon as he entered, a powerful crocodile caught his legs in its jaws. Mahasandhar felt helpless as he knew that none of his relatives were strong enough to save him from the crocodile’s clutches.  But he never gave up hope.  He thought of a lotus flower as Perumal and meditated on it and sang many stotras in praise of Perumal.

     Will Varadan allow His devotees to be in pain?  So, he swiftly came to the lake and killed the crocodile with His chakram.  Swami Desikan describes this swiftness of Perumal and his ever-helping quality in both Varadaraja Panchasat and Ashtabhujashtakam.  One has to read these works to experience Perumal’s speed and beauty as words alone are not enough to describe them.

    Even today, on the sixth day of Brahmostsavam,  Thevaperumal strides magnificently on an elephant to symbolize this event.  This captivating sight of Perumal is something you must experience at least once in your life. Interestingly, the elephant on which Perumal strides will not have legs to denote that its legs are submerged in water and is being pulled by the crocodile. 

    To prove that He is the parathathvam, a small ritual called Aesal happens in front of the Ekambareswarar temple.  Other Vishnu temples also follow this practice and it happens even today. 

    Since most of us have heard this Gajendra moksham story from many books and other sources, it is not being described in detail here.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 18|மனம்‌ மயங்கிய மஹாயோகி| The Mesmerized Sage|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 18 –  மனம்‌ மயங்கிய மஹாயோகி

     ஆனால்‌ இந்த்ரன்‌ தன்‌ முயற்சியைக்‌ கைவிடவில்லை.  ஒருவரைக்‌ கெடுப்பதில்‌தான்‌ அவனுக்கு எவ்வளவு ஊற்றம்!  நாம் எவ்வளவுதான்‌ நம்‌ புலன்களைக்‌ கட்டுப்படுத்தினாலும்,‌ வாய்ப்புக்‌ கிடைக்கும்‌ சமயங்களில்‌ அவைகள்‌ நம்மைக்‌ கெடுத்துவிடும்.  இதனை நம்‌ ஸ்ரீஸ்வாமி தேசிகன்‌ நன்கு விளக்குகிறார்‌.  கண்டு, ஸெளபரி முதலிய மகரிஷிகளும்‌ மனம்‌ மயங்கிய  வரலாற்றை அடிக்கடி நமக்கு எடுத்துரைக்கிறார்‌.  அம்மாதிரியே இங்கு நடந்தது.  தபோதனரைக்‌ கலக்க இந்த்ரன்‌ வேறொரு வழிமுறையைக்‌ கையாண்டான்‌.

     தன்னையொரு யானையாக மாற்றிக்கொண்டு அனேகம்‌ பெண் யானைகளுடன்‌ பலவிதமான கேளிக்கை விளையாட்டுகளை விளையாடிக்கொண்டு அவர்‌ எதிரே நடமாடினான்.  உண்மையில்‌ நாடகமாடினான்‌ என்றே சொல்ல வேண்டும்.  யானையின்‌ காம விளையாட்டுகளில்‌ மஹாசாந்த மகரிஷியும்‌ மனம் மயங்கினர்.  தானும்‌ யானையாக மாறி இவ்வின்பங்களை அனுபவிக்க வேண்டுமென நினைத்தார்‌. அவ்விதம்‌ நினைத்த உடனேயே தவம்‌ குலைய, இந்த்ரனின்‌ சூழ்ச்சியால்‌ யானையானார்‌.  தன்‌ தபோ மகிமையை மறந்தார்‌.  காட்டு விலங்காகத் திரிந்தார்‌.

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 18 – The Mesmerized Sage

    Indran never gave up in his efforts to distract Mahasandhar.  This goes to show the pleasure he gained from spoiling other’s efforts!

    In general, we may try to control our senses with a lot of difficulty, but they will always try to take over at the first opportunity.  This aspect is explained by Swami Desikan many times and in many places through the stories of great sages like Kandu and Sowpari. Like that, Mahasandhar also fell for Indran’s tactics.

    Indran turned himself into an elephant, surrounded himself with other female elephants, and frolicked around with them in front of the sage.  Mahasandhar got mesmerized by the lustful acts of these elephants and wanted to become one such elephant, so he could also enjoy these feelings.  Immediately, his penance ended and he became an elephant.  Mahasandhar forgot all about the power of his penance and roamed around in the forests like a wild animal.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 17|கஜேந்திர வரதன்|Gajendra Varadan| Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 16  – கஜேந்திர வரதன்

    ஆனையின்‌ துயரம்‌ தீரப்‌ புள்ளூர்ந்த (கருடன்‌ மீதேறிய) வரதன்,‌ கஜேந்த்ர வரதனாக விளங்குகிறான்‌.  வடமொழியில்‌ ‘ஹஸ்தீ’ என்றால்‌ ‘யானை‘ என்று பொருள்‌.  யானையே மலையாக இருந்து எம்பெருமானைத்‌ தாங்குவதால்‌, வரதன்‌ ‘ஹஸ்தீசன்’ ‌– ‘யானைமலையரசன்‘‌.  மேலும்‌ அஷ்டதிக்கஜங்கள்‌ அவனை  ஆராதித்ததனால்‌ ‘ஹஸ்தீசன்‘.  ஹஸ்த நக்ஷத்ரத்தில்‌ பிறந்ததினால்‌ ‘ஹஸ்தீசன்’..  அனைவர்க்கும்‌ வாரி வழங்குவதால்‌ ‘ஹஸ்தீசன்’..  பின்னர்‌ த்ரேதாயுகத்தில்‌ முதலையால்‌ கஷ்டமடைந்த யானையை மீட்டு  பரதத்வ நிர்ணயம்‌ –  வரதனைத்‌ தவிர்த்து  மற்றோர்‌ தெய்வம்‌ பரதைவமில்லை –  என்பதை உலகிற்கு உணர்த்தினார்‌.

     இவ்வரலாறு ஸ்தலபுராணத்தில்‌ மிக விரிவாக விளக்கப்படுகின்றது. 

    ஒரு சமயம்‌ மஹாசாந்தர்‌ எனும்‌ மகரிஷி, எம்பெருமானைத், தான்‌ ஸாக்ஷாத்கரிக்க வேண்டும்‌ எனும்‌ எண்ணத்துடன்‌ பன்னெடுங்காலம் மிகக் கடுமையான தவம்‌ செய்தார்.

     அவரவர்க்கு விதிக்கப்பட்ட சந்த்யாவந்தனம்‌ முதலிய வர்ணாச்ரம தர்மங்களை விடாமல்‌ செய்து புலன்களையடக்கி எம்‌பெருமானை  த்யானிப்பதே தவமாகும்.  அவனின்‌ பெருமைகள்‌, கல்யாண குணங்கள்‌ எனும்‌ கடலில்‌ மூழ்கியவராய்,‌ மஹாசாந்தர்‌ தன்னை மறந்தார்‌. அகிலசராசரங்களிலும்‌ நீக்கமற நிறைந்துள்ள பரம்‌பாருள்‌ தவிர்த்து வேறொன்றையும்‌ உணரவில்லை.  மஹாசாந்தரின்‌ இத்தகு உக்ரமான தவத்தினால்‌ உலகமே நடுங்கியது.  உலகிலுள்ள ஜீவராசிகள்‌ அனைத்தும்‌ இவர்‌ தபோ மகிமையின்‌ வீர்யத்தால்‌ மிகுந்த கஷ்டமடைந்தன.  எவராலும்‌ தங்களின்‌ கார்யங்களில்‌ ஈடுபட முடியவில்லை.  பிரமன்‌ முதலான தேவர்களும்‌ செய்வதறியாமல்‌ திகைத்தனர்.  அக்னி,  வாயு, யமன்‌ முதலானோரும்‌ தங்களின்‌ பதவிக்குத்தான்‌ ஆபத்தோ என மயங்கினர்‌.

     இதனால்‌ பயந்த இந்த்ரன்,‌ மஹாசாந்தரின்‌ தவத்தைக்‌ கெடுக்க எண்ணினான்‌.  ஒருவர்‌ செய்யும்‌ நற்கார்யத்திற்குத்‌ தான்‌ எத்தனை  இடையூறுகள்‌ உண்டாகும்‌ எனும்‌ தத்வம்‌ இங்கு நன்கு விளக்கப்படுகின்றது. மஹாசாந்தரின்‌ தவம்‌ பொறுக்காத இந்த்ரன்,‌ ரம்பை மேனகை, ஊர்வசி முதலான தேவ கன்னிகைகளை அனுப்பி அவரின்‌ நிஷ்டையைக்‌ கலைக்க எண்ணினான்‌.  எம்‌பருமானெனும்‌ ஆராவமுதத்தில்‌ திளைக்கும்‌ யோகிகள்‌ அல்ப விஷயங்களில்‌ ஆசை வைப்பாரோ! அதுபோன்று தேவேந்த்ரனின்‌ முயற்சிகள்‌ வீணாயின.

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 17 – Gajendra Varadan

     In Sanskrit, the words “Hasthi” means elephant.  Varadan is called “Hastheeshan” because He lives in an elephant-shaped hill, He was worshipped by many elephants, He was born on Hastham star, and He abundantly grants wishes to everyone.  Above all these reasons, the most defining reason for the name “Hastheeshan” is because He saved an elephant called Gajendran from misery and re-established the fact that He is the only Paradeivam.

     Let us see how He saved this elephant. This story is explained in depth in the Sthalapuranam of Kanchi.

    Once a great rishi called Mahasandhar did a lot of penance with an aim to see Perumal.  To this end, he meditated on Perumal’s Thirukalayana gunas (auspicious qualities) and even lost himself in the beauty and qualities of Perumal.   But the world shook with the power of Mahansandhar’s penance and all the living beings on earth suffered greatly due to the powerful vibrations emanating from his penance. As a result, people could not live a normal life while devas feared that their positions were at stake.

    To save people and devas from any catastrophe, Indran decided to disturb Mahasandhar’s penance.  This goes to show the many obstacles that come in the way of people who want to do good things.  Indran sent Ramba, Urvashi, Menaka, and other celestial beauties to distract the sage.  But nothing worked because the sage was deeply immersed in Perumal’s thoughts.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 16|திருவடிவும் திருவருளும்|Beauty and the Blessings | Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 16 – திருவடிவும் திருவருளும்

     ஆபத்தில் உள்ளவருக்கு அடைக்கலம் அளிக்காமல் பெரும்பாவத்தைச் செய்ததால் தனது வாழ்க்கையே வீணாகிவிட்டதே என வாக்பதி வருந்தியபோது, பரத்வாஜரின் வார்த்தை அவருக்குப் பெரும் ஆறுதல் அளித்தது.  சத்யவ்ரதம் எனும் காஞ்சிக்கு வந்து சேர்ந்தார்.  உயர்ந்த காயத்ரீ மஹாமந்திரத்தை ஜபித்தார்.  அனந்தசரஸில் காயத்ரீ மந்த்ரஜபம் அனந்தமான – அளவிடற்கரிய புண்யத்தை அளிக்கக் கூடியது.  பல ஆண்டுகள் அவரின் தவம் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.  ஒருநாள் மிகவும் ரம்மியமான மாலைப் பொழுது.  நல்ல இளவேனிற்காலம்.  மரங்கள் மதுதாரைகளைப் பொழிந்து கொண்டிருக்கின்றன.  பசு, பட்சி, முனிவர்கள் என அனைவரின் மனத்திலும் இனம் தெரியாத ஆனந்தம் விளைவிக்கும் அழகிய காலம்.

     புள்ளி மான்கள் ஒருபுறம் துள்ளி விளையாடிக் கொண்டிருக்கின்றன.  அழகிய மென்னடை அன்னங்கள் அனந்தசரஸில் அணிவகுத்து நீந்திக் கொண்டிருக்கின்றன.  அவ்வப்பொழுது அவைகளின் மதுரத்வனி மதிள்களில் படர்ந்திடும் போது “கற்பாறைகள் கூட களித்திருக்கும் காலமது“ என்னும்படி எதிரொலித்தது.  கொடிய புலி, சிம்மங்கள் கூட தங்களின் பிணைகளிடம் புணர்ந்து களித்தன.  சிறந்த மகிழ மரத்தின் வாசனையை சுமந்து வந்த சுகமான காற்றினை நுகர்ந்து மனதடக்கம் பெற்ற மஹாயோகிகள்கூட நிலை தடுமாறினர்.  வசந்தருதுவினைத் துணையாகக் கொண்டு மன்மதன் அனைவரின் மனதையும் மயக்கினான்.

    ஆழமான அனந்தசரஸில் ஆயிரம் இதழ் தாமரைகள் பூத்து மணம் வீசின. செந்தாமரைக் கண்ணன் வரதனின் திருமுகமண்டலத்தைப் போன்று தாமரை இதழ்கள் தண்ணீரில் மெலிதாக அசைந்தன.  மந்தமாருதம் வீசிய வேளையில் மகிழ்ந்த கயல்கள் துள்ளியெழுந்து அத்தாமரைகளில் தங்கிக் களித்தன.  சிவந்த தாமரையினுள் கறுத்த கயல்களைக் காணும் போது வரதனின் செவ்விழிகளில் படர்ந்த கருமையாகக் காட்சியளித்தது.

    மா, பலா, புன்னாக, பாரிஜாத, மகிழ, சம்பக, மல்லி மரங்களும் கொடிகளும் பூத்துக் குலுங்கி தங்களின் பூக்களையும், தேனையும் திவ்ய புஷ்கரிணியில் சொறிந்தன.  அந்த பரிமளம் மிகுந்த தீர்த்தத்தில் ப்ருகஸ்பதி நீராடித் தவம் செய்து கொண்டிருக்கிறார்.  குயில்களும், கிளிகளும், கொக்கு முதலிய நீர் பறவைகளும் கலந்தெழுப்பும் ஒலி வரதனுக்கு சமர்ப்பிக்கப்படும் வேத கானமாகியது.

    ஆளரவமற்ற அடர்ந்த அந்த வனப்பகுதியில் மெலிதாகக் காலடி ஓசை கேட்டது. உலர்ந்த சருகுகளின் மீது மெதுவாகப் பாதம் வைத்து நடந்து வருவது “ஸர்க், ஸர்க்…..” என ஒலித்தது.  அடர்ந்து படர்ந்திருந்த மாதவிப் பந்தல்களினூடே அவ்வொலி கேட்டதால், உருவம் கண்ணுக்கு இன்னமும் புலப்படவில்லை.  சருகுகள் மிதிபடும் ஓசையுடன் க்லிங்… கணங்…. ங்ருங்…. என ஆபரணங்கள் அசையும் ஓசையும் சேர்ந்து கொண்டது.  அந்நடையொலி ஒரு இசையொலி என்று கூடச் சொல்லலாம்.  காலடியின் கணிப்பைப் பார்த்தால் யாரோ இருவர் வருவது தெரிகின்றது.

    சூரிய கிரணங்கள் உட்புகாத அளவிற்கு அடர்ந்து பூத்திருந்த மாதவிப் பந்தலுக்குள்ளிருந்து வெளிப்பட்ட அந்த உருவங்கள், ஓர் ஆணும் பெண்ணும். அவர்களின் மேனியெங்கும் மகரந்தத்  துகள் படர்ந்திருந்தன.  கொடிகளின் ஊடே நடந்த போது அவைகள் பூமாரி பொழிந்தன போலும்.  சாமுத்ரிகா சாஸ்திரத்தின் சர்வ லக்ஷணங்களும் பொருந்தியவராக இருவரும் காணப்பட்டனர்.  இளவேனிற்காலமாகையால் அந்த இளஞ்சோடிகள் இன்பச் சுற்றுலா வந்துள்ளனர் போலும்.

    கொடி வீட்டிலிருந்து வெளிவந்ததுமே கதிரவனை மறைத்த ஒற்றை மேகம் இவர்களின் மீது வெயில் படாமல் காத்து மெல்லிய துளிகளை பன்னீராகத் தெளித்தது.  மேனியில் படர்ந்த மகரந்தத்துடன் இத்துளிகள் தேன்பெருக்காய்த் திகழ்ந்தன.

    நல்ல ஆஜானுபாகுவாக அவ்விளைஞன் நின்ற தோரணை ஒரு மிடுக்கினைத் தந்தது.  ஆண்கள் கூட அவன் அழகைக் கண்டால் அதிசயித்து நிற்பர். வேட்டையாட வந்தவன் போன்றிராமல் வசந்த காலத்தை அனுபவிக்க வந்தவனாகவே தெரிந்தது.  மேனியில் மெல்லிய ஆடை அணிந்திருந்தான். அதிகமான ஆபரணங்களின்றி அந்த மேனி எடுப்பாகத் தோன்றுவதால்,  ஏதேனும் த்ருஷ்டி வருமோ என எண்ணத் தோன்றியது! செஞ்சந்தனத்தை மார்பினில் பூசியிருந்தான்.  அதன் நடுவே ஆங்காங்கு சிறு சிறு கரும்புள்ளிகள் தென்பட்டன.  சந்தனத்தின் நடுவே கரும்புள்ளிகளா? சற்றே உற்றுக் கவனித்தால்தான் உண்மை புரியும்.  காதலி அடிக்கடி அவன் மார்பில் சாய்ந்து முகம் புதைக்க, அவளின் கண்களின் கருமை மார்பினில் ஒட்டிக் கொண்டு மின்னுகிறது.  கருத்த அவனது திருமேனியில் இவளது தழுவல், மேகத்தில் படர்ந்த மின்னல் போன்றிருந்தது. 

    அங்குமிங்கும் வட்டமிடும் கருவிழிகள், முகத்தில் எப்போதும் குடிகொண்டிருக்கும் ஒரு மந்தகாசம் ஒருவித அலட்சியத்தைக் காண்பித்தாலும், அவனிடம் ஒரு தெய்வீகத்தன்மை குடியிருந்தது.

    எல்லாவிதத்திலும் அவனுக்கு ஏற்றவள் என்று பறை சாற்றிக் கொண்டிருந்தன  அப்பெண்ணின் இயல்புகள்.   “யானை வந்தால் என்ன, புலி சிங்கம் பாய்ந்தால் என்ன, என்னைக் காப்பாற்ற இந்தத் தோள்கள் உள்ளனவே!!….” என்னும் மனோபாவத்தால், அவனது பணைத்த தோள்களில் மெலிதாகத் தலை சாய்த்திருந்தாள்.  பெண்மையின் பூரிப்பு அவளது பருவத்தில் நிரம்பியிருந்தது. தனது வலது கையில் தாமரை மொக்கினை ஏந்தியிருந்தாள்.  ஒரு அடி அந்த புருஷனை விடுத்து முன்னே அவள் செல்ல முயன்ற போது, அவன் அவளது கைபிடித்து இழுத்தான்.

    காதலனின் கரம் பட்டதும் அந்நாரீமணியின் உடம்பு வியர்த்தது.  நாணத்தால் மெதுவாக நடுங்கியது.  என்றுமே அனுபவிக்கும் பாக்கியம் அவளுக்குண்டு என்றாலும் அவ்வப்பொழுது அவனின் ஸ்பரிசம், இவளின் மேனியில் புளகாங்கிதத்தைக் கொடுத்தது.  அப்படியே துவண்டு அவனது தோளில் சாய்ந்துவிட மாட்டோமா எனும் ஏக்கம் அந்தக் கண்களில் தெரிந்தது. தழுதழுத்த அவள் தவியாய்த் தவித்தாள்.  சற்றே ஏறி இறங்கிய தொண்டைக் குழி அந்த தள்ளாட்டத்தைத் தெளிவாக உணர்த்தியது.

    வியர்த்த அவளின் மேனியும், தாமரை மொக்கு போன்ற கைகளையும் பார்த்தால் தேனில் நனைத்த தாமரையை நினைவுறுத்தியது.  அவளின் அந்நிலை கண்டு மெல்லிதாக நகைத்தான் நாயகன்.  அதற்குள் அன்னமும், மயிலும் இவர்களின் வரவு கண்டு விரைந்து நெருங்கின.  அந்தப் பெண்ணின் நிலை கண்டு பரிதவித்துத் தங்களது இறகுகளாலும், தோகைகளாலும் பெண்ணின் வாட்டம் தணியும்படி விசிறின.  நாணத்தில் நிலை தடுமாறி நின்றவள், அப்பறவைகளின் நற்பணிக்குக் கண்களாலேயே நன்றி தெரிவித்தாள்.

    ஒருவர்க்கொருவர் கரம் பற்றிக் கொண்டே குளக்கரையில் உலவினார்கள். இந்த இளஞ்சோடியைக் கண்ட தேவகுரு மனம் பதைத்தார்.  “பிள்ளைகாள்! இஃதென்ன விபரீதம்!! இந்த வனாந்தரத்தில் தனியாக உலவுகிறீரே! உங்களுக்கு ஏதாவது தீங்கு வரப் போகிறது…“ என பயந்தார்.  புன்னகைத்த அவ்விளைஞன், “மகரிஷியே! தாங்கள் யார்?” என வினவினான்.  தேவகுருவும் தன் கதையை முழுதும் சொல்லி முடித்தார்.  அதன் பின்னர் அவ்விருவரும் அவரிடம் விடைபெற்றுச் சென்றனர்.  வந்தது வரதனும் பெருந்தேவியுமே என்பதை முனிவர் அறியவில்லையே! அது தேவகுருவும் அறியாத ரகசியம்!!. தேவாதிதேவன் ரகசியம்!!.

    இப்படி த்ரேதா யுகத்தில் ப்ருகஸ்பதி அவருடைய பாப விசேஷத்தின் காரணத்தாலே தனக்குக் காட்சியளித்த எம்பெருமானையும் உணராமல் காலம் கழித்து வந்தார்.  இதன் நடுவே அதே த்ரேதா யுகத்தில் மற்றொரு சம்பவமும் நடைபெற்றது.  அது, வரதனுக்கு கஜேந்த்ர வரதன் எனும் பெயரைப் பெற்றுத் தந்தது. 

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 16 – Beauty and the Blessings

    Brihaspathi repented his mistake of not protecting the dog that came to him for refuge. Finding solace in sage Bharadwajar’s words, Brihaspathi reached Sathyavratam and started chanting the powerful Gayathri Mantram. In fact, chanting this mantram while taking a dip in Anantasaras can give enormous benefits. And it helped Brihaspathi too as he continued his penance for many years. 

    Once, Brihaspathi was enjoying a pleasant evening during the spring season when leaves and flowers were in full bloom. The deer were frolicking in one direction while the swans were sauntering on the Anantasaras lake in the other direction. Their gentle cries filled the air and it was really beautiful and pleasant everywhere.  There were a thousand lotuses on the Anantasaras lake and the small buds resembled the rosy lips of Varadan.

    Flowers and nectar from trees and creepers such as jackfruit, mango, parijatham, sampangi and jasmine fell into Anatansaras, thereby making it even more fragrant. The happy chirping of Cuckoo, parrots and other birds filled the air and they were the Vedas that were offered to Varadan.

    This season created a sense of calmness among the birds, animals, and sages who lived in Kanchi and Brihaspathi also felt this tranquility.  The air was filled with scents from different flowers and such sensory pleasures rattled even the sages. 

    Amidst such beauty, a gentle walking sound was heard. “Sark, sark….” was the sound that emanated as if someone was walking through the dense foliage. Along with it, “kaling..kanang…” and other sounds that resembled the rattling of jewels was also heard. It felt as if two people loaded with jewels were coming to this isolated part of the world, but then no form was visible. 

    As the rays of the sun penetrated through the thick jungle, a form of a man and a woman became visible. Their skin was covered with pollen particles and as they walked, these pollen particles scattered everywhere like flower petals. They had all the qualities mentioned in Samudrika Sastram and it looked as if they were taking a stroll to enjoy the beauty of this season.

    A small cloud blocked the sun’s rays from falling on them and sprinkled a few drops of rain as if to welcome them with rose water. When these water droplets fell on their skin, it mixed with pollen and glistered like honey.

    The majestic looks of the man is sure to put even the most fittest men to shame. he didn’t look like a hunter, rather he looked like someone who had come to enjoy the beauty of Spring at Sathyavratam. He was wearing light clothes and just a few jewels, but the sparkle and beauty of his body was breathtaking. He had applied sandalwood on his chest and there were a few black spots on it. You may wonder how come there are black spots in the midst of sandalwood?

    Well, if you look closely, you’ll understand. As his partner rested on his shoulders often, the kajal from her eyes were the black spots on the sandalwood. Every time when she rested her head on his shoulders, it resembled a streak of lightning on a rain-filled cloud. 

    Though his darting eyes and a slight smile gave a sense of indifference, there was no denying the divinity that oozed out from it. And his partner was the perfect match for him in every aspect. She felt relaxed in his presence and did not seem to worry about elephants, lions, or other wild animals attacking her. After all, his broad shoulders are enough to protect her from anything.

    Femininity was present wall over her as she gently held a lotus in one hand. When she tried to go one step ahead, the man clasped her other hand and pulled her back gently. The touch of her partner’s hand created a flutter in her heart and she shivered mildly with shyness. Though she had him for life, every touch created a new sensation in her.  Her eyes showed that she badly wanted to rest her head on his broad shoulders.

    Her gentle skin and the way she held the lotus bud reflected her grace and beauty. The gentle shiver that ran through her body made her glisten like gold and the man smiled gently looking at her in this state. Even the peacocks and swans noticed her shivering and they tried to cover her with their feathers to help her regain her composure. When she came back to her normal self, she thanked the birds with her eyes.

    They kept walking through the place with their hands held together. Seeing this couple, Devaguru felt apprehensive. “O children! Why are both of you walking through this jungle? Do you know how dangerous it is?” Smiling at these words, the man said, “O great sage! Who are you?”

    Devaguru poured out his story to the young couple, after which they left the place. Brihaspathi failed to realize that this couple is none other than Varadan and Perundevi Thayar. In fact, it is a secret that the Devaguru failed to comprehend. 

    Thus, due to his sins, Brihaspathi failed to realize Perumal even when He appeared before him and continue to spend his life.

    During this same Treta yugam, another incident happened that gave Varadan the name “Gajendra Varadan.”

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 15|வாழ்வைத் தொலைத்த வாக்பதி |Brihaspathi’s sad state|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

Varam Tharum Maram : Tamil Audio Book in Sri APNSwmami’s SoundCloud To Listen to Part 15 of the Audio Book : https://soundcloud.com/apnswami/vtm-15-vaazhvai-tholaitha-vaakpathi

https://soundcloud.com/apnswami/vtm-15-vaazhvai-tholaitha-vaakpathi

https://soundcloud.com/apnswami/varam-tharum-maram-english-part-15-brihaspathis-sad-state

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 15 – வாழ்வைத் தொலைத்த வாக்பதி

     தேவகுருவான ப்ருகஸ்பதியே வாக்பதியாகிறார்.  ஆனால் அவருடைய வாழ்க்கையையும் தொலைத்து விட்டார்.  ஆம்… நம்மில் பெரும்பாலானவர்கள் இப்படித்தான் நல்லதொரு வாழ்க்கையை தொலைத்து விடுகிறோம்.  சிலசமயம் மிருகங்களை விட கீழ்த்தரமான செயல்களைச் செய்கிறோம். உலகில் எத்தனையோ விதமான பாபங்கள் உண்டு.  அதைச் செய்பவனுக்கு பெரும் நரகங்கள் உண்டு.  பாவங்கள் செய்து, பின்னர் மனம் திருந்தி, அதற்காக வருந்தி, பயந்தானாகில், பரிகாரங்கள் செய்து அந்த கொடிய பலன்களிலிருந்து தப்பிக்கலாம்.  ஆனால் சரணம் என வந்த ஒருவனை, காப்பாற்றத் தகுதியிருந்தும் கைவிட்டவனுக்கு ஏற்படும் பாவத்திற்கு பரிகாரமே இல்லை.

     “அஞ்சி வந்தவனை அஞ்சேல் என அபயக்கரம் நீட்டாதவனிடம் கெஞ்சி நின்றேனே!  இப்படி ஒருவன் பெரும்பாவம் செய்ய நானன்றோ காரணமாகினேன்!!  இந்த மனிதனிடம் அடைக்கலம் புகுராமல் அரசனின் ஆட்களிடம் நேராகவே சிக்கியிருந்தால், இந்த ப்ராம்மணனுக்கு என்னைக் காப்பாற்றாத பாவம் நேர்ந்திருக்காதே!” என உரத்த குரலில் ஓலமிட்டுக் கொண்டே அந்த நாய் உயிர் நீத்தது.

     அதன் கடைசி பேச்சைக் கேட்ட தேவகுரு திடுக்கிட்டார்.  படிப்படியாகத் தன்னிலையை உணர்ந்தவர் தவியாகத் தவித்தார்.   “ஐயோ!  ஐயகோ!  நான் ஏன் இப்படிச் செய்தேன்?!  என்னே எனது மதியீனம்!!  வேதம் படித்து என்ன பயன்?  சாஸ்திரங்களில் கரைகண்டு என்ன பயன்?  ஒரு நாய்க்கு ஏற்பட்ட நல்ல மனோபாவம் எனக்கு உண்டாகவில்லையே!!  கைவிட்ட எனக்கு பாபம் ஏற்படுமோ என பயந்து உபதேசித்த அந்த நாயின் பெருமை எங்கே? கருணையின்றி அதன் மரணத்திற்குக் காரணமான நான் எங்கே?  எப்படியாவது இப்பிறவியைக் கழித்து மீண்டும் தேவகுருவாகப் பதவி பெற நினைத்த எனது பாவத்தின் பலன் கூடிக் கொண்டேயிருக்கிறதே!  இனி எனக்கென்ன பரிகாரம் உண்டு?  சரணடைந்தவனைக் கைவிட்ட என்னை யார் காப்பாற்றுவார்கள்?… நான் யாரிடம் அடைக்கலம் அடைவது?”

     ஒன்றும் புரியாமல் உன்மத்தரைப் போன்று உள்ளம் வெதும்பினார். தன்னிலையில்லாமல் தள்ளாடினார்.  தேகம் தளர்ந்து நிலைகொள்ளாமல் தவித்தார்.  வாக்பதியின் வாழ்க்கை இனி என்ன ஆகும்?

     மனித வாழ்க்கை என்பது மிகவும் அத்புதமானது.  குறுகிய காலத்தில் நிறைவான கார்யங்களைச் செய்து மேலான மோட்சம் அடைய இப்பிறவி பெரும் துணை புரிகிறது.  எத்தனையோ பிறவிகள் கழிந்து நம்மை நாம் புரிந்து கொள்ளும் நற்பிறவியை புண்யத்தின் பலத்தால் பெற்றிருக்கிறோம். இருப்பினும் அதனைப் புரிந்து கொள்ளாமல் அவ்வப்போது உண்டாகும் காமம், க்ரோதம், பேராசை, வெறுப்பு என பல வகைகளில் இல்வாழ்க்கை வீணாகிறது. திடீரென உண்டாகும் கோபத்தினால் அறிவிழந்து செய்யும் செயல்கள் விபரீத விளைவுகளை உண்டாக்கும் என்பதை எவரும் உணருவதில்லை!!  ஒருவேளை அதையுணர்ந்து திருந்துவதற்குள், காலம் கடந்துவிடுகிறது.  பாபத்தின் பலன் அதிகமாகின்றது.

    தேவகுருவின் வாழ்க்கை சுழற்சி நமக்கொரு பாடமாயுள்ளது.  தன்னை இவர் உணர்வதற்குள் நாயின் உயிர் பிரிந்தது.  இனி இதற்குரிய ப்ராயச்சித்தத்தைத் தேடி கங்கைக்குப் புறப்பட்டார்.  எத்தனையோ பெரும்பாவங்களைச் செய்தவர்களும் கங்கையின் சம்பந்தத்தால் விடுதலையாகின்றனரே!

     ப்ருகஸ்பதி கங்கைக் கரையினில் உண்ணாது, உறங்காது கடுமையான தவமிருந்தார்.  ஏற்கனவே இளைத்த தேகம் இன்னமும் வாடியது.  உக்ரமான தவத்தால் உலகமே நடுங்கியது.  ஆனாலும் அவரின் பாவத்தைத் தொலைக்க இது போதுமானதாகவில்லை.  கங்கைக்கு நீராட வரும் தபோதனர்களையும், மகரிஷிகளையும் சந்தித்து தர்ம சந்தேகம் கேட்டார்.   “சரணடைந்தவனைக் கைவிட்டவனுக்குப் பரிகாரம் ஏதுமில்லை. அஃது கொடிய பாபம்தான்“ என அனைவரும் கைவிரித்து விட்டனர்.

     சிறிதே அவர் செய்திருந்த நற்காரியத்தின் விளைவாக ஒருநாள் பரதவாஜ மாமுனிவரை சந்தித்தார்.  தன் குலத்தில் பிறந்தவனுக்கு ஏற்பட்ட துயரம் பரத்வாஜ மகரிஷியின் மனதைக் கரைத்தது.  முக்காலமும் உணர்ந்த மாமுனிவராகையால், ப்ருகஸ்பதி நிலை கண்டு வருந்தியவர்,  “கவலைப் படாதே!  உனக்குரிய ப்ராயச்சித்தம் நிச்சயம் உண்டு“ எனச் சொன்னதுதான் தாமதம், தேனமுதமான அச்சொல்லை தனக்குள்ளே வாங்கிக் கொண்டார். உடனேயே பரத்வாஜரை தெண்டனிட்டார்.  கனிவுடன் அவரைக் கண்ட பரத்வாஜர்,  “வாக்பதியே! இனியும் தாமதிக்காதீர்.  நீர் விரைந்து சத்யவ்ரத க்ஷேத்ரத்திற்குச் செல்வீராக… அங்குள்ள அனந்தசரஸில் நீராடி வரதனை ஆராதித்தால் உமது பபங்கள் அனைத்தும் தீயினில் தூசாகும்“.

     “சத்யகேது எனும் அரசன் இந்த சத்யவ்ரத க்ஷேத்ரத்தில்  பன்னெடுங்காலம் தவம் செய்து நற்கதியடைந்தான்.  பாவங்களைப் போக்கும் பாவனமான பூமியிது.  வரதனின் நித்ய சாந்நித்யம் இதற்குண்டு.  ப்ருகஸ்பதியே விரைந்து நீரும் சத்யவ்ரதம் சென்று அனந்தசரஸில் நீராடி அபீஷ்டவரதனை அராதியும்“ என்றவுடன் ப்ருகஸ்பதி சத்யவ்ரதம் நோக்கி விரைந்தார்.

     பிரமன் ப்ரதிஷ்டை செய்த பிறகு பல்லாண்டுகள் கழித்து ப்ருகஸ்பதி இங்கு வந்தார்.  க்ருதயுகம் முடிந்து த்ரேதா யுகத்தின் சமயமாதலால் கஜேந்திரன் பகவானை ஆராதித்து வந்தார்.  எம்பெருமானின் திருக்கோயிலைச் சுற்றியும் அடர்ந்த காடுகள் பெருகி விட்டன.  காட்டு விலங்குகள் நடமாடும் கானகத்தின் சூழல் அனைவர்க்கும் உள்ளத்தில் ஒரு அச்ச உணர்வையுண்டாக்கும்.  அங்குள்ள ஹஸ்திகிரி எனும் மலையைச் சுற்றிலும் சூரிய ஒளியும் உள்புகாத அளவிற்குக் கொடிகளும் மரங்களும் சூழ்ந்திருந்தன.  அந்த மலையின் அடிவாரத்தில் ஒரு குகை. பெரும் கற்களால் மூடப்பட்டிருந்தது.  வெளியிலிருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு அங்கு ஒரு குகை இருப்பதே புலப்படாது.  உள்ளிருப்பவர்கள் வெளியே நடப்பதை நன்கு கவனிக்கும்படி கற்களிடையே சிறு சிறு துவாரங்கள் இருந்தன.

     மஹாசாந்தர் எனும் மகரிஷியாக தவம் செய்தவர், இந்த்ரனின் குறுக்கீட்டினால் யானையானார்.  அவரே யானை உருவத்துடன் கோதாவரி நதிக்கரையில் திரிந்தபோது, ம்ருகண்டு எனும் முனிவரின் அருள் பெற்றார். ம்ருகண்டு முனிவர் கூறியபடி, அந்த கஜம் இப்போது இங்கு வரதனை ஆராதித்துக் கொண்டிருக்கிறது.  அதற்கு முன்பாக இங்குள்ள புலஸ்திய மகரிஷியினிடமும் நியமனம் பெற்றான்.  கொடிய மிருகங்களாலும் இயற்கை சீற்றங்களாலும் தனது தவத்திற்கு இடையூறு ஏற்படுகிறதே என அங்குள்ள குகைக்குள் புலஸ்த்யர் தங்கியிருந்தார்.

     அது சிங்கப்பிரான் உறையும் குகை.  மலை ஆளரியாக, ஹரித்ரா தேவியுடன் ஸ்ரீந்ருஸிம்ஹன் சாந்நித்யம் செய்யும் குகைக்குள்தான் புலஸ்த்யரும் தவம் செய்து கொண்டிருந்தார்.

     கஜேந்திரனாகிய யானை, புலஸ்த்யர், மற்றும் தேவகுருவாகிய ப்ருகஸ்பதி என பல மகாத்மாக்கள் அந்த சமயம் யானைமலை, வேகவதி, அனந்தசரஸ் கரைகளிலும் காஞ்சியின் காடுகளிலும் வசித்து வந்தனர். இந்த நிலையில்தான் தேவகுருவுக்கு தேவாதிராஜன் தரிசனம் உண்டானது. ஆனால் அந்தோ பரிதாபம்!!!  கண்முன்னே காட்சியளித்த தெய்வத்தைக் கருத முடியாமல் அவரின் பாவம் தடுத்தது.

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

 

 

                               Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 15 – Brihaspathi’s sad state

     Due to repeated mistakes and the hard hand of fate, Brihaspthi suffered immensely. Isn’t his life similar to ours too? Many times, we also act rashly without thinking through a situation and this lands us in big trouble. In fact, it follows us to hell too where we get severe punishment for our sins.. But when we realize our mistakes and repent for it, we tend to do some parikaram (remedial acts), so the severity of our sins reduce and we can get away with minor punishments. But there is no parikaram for those who refuse saranagathi to a poor and helpless creature.

    “Why did I go to him for help? Had I gone straight to the soldiers, I could have saved the man from incurring such a sin. Alas, why did I not think of it earlier?”, lamented the dog as it gave up its life.

    Hearing these last words of the dog, Brihaspathi came back to his senses and realized what happened. he felt miserable for his act. “Why did I do this? What was I thinking? This dog had better sense than me and it was concerned for me. But I failed to protect it and because of it, my sin count is increasing by the day. Can I ever regain my status as Deva guru again? what is the remedy for my sin? To whom can I do saranagathi to relieve me from this sin?”, cried Brihaspathi pouring his heart out.

    Brihaspathi staggered and sat down with a hand on his head. His frustration knew no bounds. What will happen to him now?

    Life as a human being is an exalted one as you can achieve a lot of things within the shortest possible time, especially the most sought-after state of Moksham. This birth as a human being comes after many births and the virtues collected through them all. Unfortunately, most of us don’t realize it and we fall prey to emotions such as anger, hatred, and jealousy. As a result, the sins from such acts accrue and negate the virtues we have accumulated, thereby pushing us back into samsaram again and again. 

    The life incidents of Brihaspathi should be an eye-opener for all of us. Before he could get a grasp of the situation, the dog had died. As a parikaram for this sin, he decided to have a holy dip in ganges. After all, this river has the power to remove all our sins!

    Due to the few good things he had done over the course of his life, he happened to meet Sage Bharadwaja who felt sad seeing the state of an individual born in his clan. Since this sage had the divine powers to see the past, present, and future, he knew Brihaspathi’s past and wanted to help him. 

    “Don’t worry my son. There will be a remedy for your sin”, said the sage. Hearing these words, Brihaspathi felt elated for the first time and pressed the sage to show a way to absolve his sins. Immediately, Bharadwajar said, “Don’t wait anymore. Rush to Sathyavratam now. Take a dip in the holy Anantasaras and pray to Varadan and your sins will vanish into thin air.”

    “A king called Sathyakethu did penance in Sathyavratam for 12 years and attained moksham. This is the significance of this place. Such a holy place is now blessed by the presence of Varadan and this means, your sins are sure to get absolved here.” Hearing this, Brihaspathi rushed towards Sathyavratam.

    Brihaspathi came to Kanchi many years after Brahma consecrated Varadan. If you remember, Varadan emerged from the yagam in Krita ygam and Brihaspathi came here towards the end of Treta yugam. During the early part of Treta yugam, Gajendra worshipped Varadan. By this time, Perumal’s temple was surrounded by dense forests and wild animals roamed here. This presence of wild animals created a sense of fear among people and hardly anyone came here to worship Him. In fact, the area around Hasthagiri was so dense that even sunlight could not penetrate through it. there was a big cave at the foothills of hasthagiri that was closed by large boulders in such a way that those inside could see what was happening outside, but not vice-versa. 

    In the meantime, a sage called Mahasandhar was involved in deep penance. Indran wanted to stop his penance and played a game, due to which Mahasandhar became an elephant called Gajendran. When this elephant went to the banks of Narmada, it met the great sage called Mrikandu who advised the elephant to go to Hasthagiri to complete its penance.

    Like Gajendran, sage Pulasthiyar also came to Hasthagiri to do penance. To avoid any disturbance from wild animals and nature’s vagaries, he started his penance inside a cave where Nrisimhan resided with Harithra Devi. 

    So, the elephant called Gajendran, Pulasthiyar and Brihaspathi came to Hasthagiri to do penance. They crossed Vegavathi, took a dip in Ananthasaras, and lived through the thick jungles of Kanchi.  This is when Brihaspathi got an opportunity to see Devadirajan. but alas, his sins prevented him from making the most of this opportunity!

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 14|நாயை கைவிட்ட நீசன்|The fool who drove a dog| Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

Varam Tharum Maram : Tamil Audio Book in Sri APNSwmami’s SoundCloud To Listen to Part 14 of the Audio Book : https://soundcloud.com/apnswami/vtm-14-naayai-kaivitta-neesan

https://soundcloud.com/apnswami/vtm-14-naayai-kaivitta-neesan

https://soundcloud.com/apnswami/varam-tharum-maram-english-part-14-the-fool-who-drove-a-dog

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 14 நாயை கைவிட்ட நீசன்

    தொடர்ந்த துயரங்கள் தீராமல் அவரை துன்புறுத்தின.  கருணையுள்ளம் கொண்ட ஒரு பெண்மணி இவருக்கு இடமளித்தாள்.  அவ்வப்பொழுது தன்னால் இயன்ற உணவளித்தாள்.  இருந்தும் தரித்ரம் தீரவில்லை.  தளர்ந்து போனவராய் “தனக்கு என்று விமோசனம்?” எனத் தெரியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்போதுதான் அந்த தேசத்து அரசன் தனது சிறுபிள்ளையுடனும், பரிவாரங்களுடனும் அந்த கிராமத்திற்கு வந்தான்.

     ஊருக்குச் சற்று ஒதுக்குப்புறமாக ப்ருகஸ்பதியின் இல்லம் அமைந்திருந்தது. ஓட்டைக் குடிசை.  வீட்டிலோ ஒரு சாமானும் இல்லை.  மழை, வெயில் என இயற்கையின் தீவிரத்தைத் தடுக்கும் வலிமை அந்த குடிசைக்கு இல்லை. ஊரிலுள்ளவர்களோ, வழிப்போக்கர்களோ மட்டுமின்றி சாதாரண பிராணிகள் கூட, உள்ளே நுழைய விரும்பாத ஓட்டைக் குடிசை அது.

     அங்கே சற்றுத் தொலைவில் தெருநாய் ஒன்று சமீபத்தில் குட்டிகளை ஈன்றிருந்தது.  அமைதியாகத் தனது குட்டிகளுக்கு அது பாலூட்டிக் கொண்டிருந்தது.  பரிவாரங்களுடன் பவனி வந்த அரசனின் கூட்டத்திலிருந்து சற்றே விலகி, அரசனின் குமரன்,  நாய் படுத்திருக்கும் இடத்திற்கு வந்தான். பெரும் ஆரவாரத்தில் ஆழ்ந்திருந்த மக்களோ மன்னனோ, குழந்தையை கவனிக்கவில்லை.  அறியாத பருவமாகையால், தான் என்ன செய்கிறோம் என்பது தெரியாமலேயே அரசிளம் குமரன், தாயிடம் பால் பருகிய ஒரு குட்டியை பலவந்தமாகப் பறித்தான்.  தாய் நாய் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே அருகிலிருந்த பாழும் கிணற்றில் அதை வீசிக் கொன்றான்.

     “பாலகன்….. செய்யும் செயலின் வீர்யம் அறியாதவன்…. விளையட்டுத்தனமாகச் செய்து விட்டான்“ என இதற்குரிய சமாதானங்கள் ஆயிரம் சொன்னாலும் கண்முன்னே தனது குட்டியை இழந்த தாயின் தவிப்பு எப்படி இருந்திருக்கும்?  நாய்தான் என்றாலும் அதுவும் ஒரு குழந்தைக்குத் தாய்தானே!!!   வெகுண்டெழுந்த கோபத்தால் “வள்ளென்று” அரச குமாரனை விழுந்து பிடுங்கியது.  பயந்த பாலகன் மருண்டு ஓடினான்.  விடாமல் துரத்திய நாய் தனது வெறி தீர குமாரனைக் கடித்தது.

    நாயின் குரைப்பொலியும் பாலகனின் அழுகை ஒலியும் கேட்ட காவலர்கள் அரச குமரனை தெருநாய் கடிப்பதைக் கண்டனர்.  கூர்மையான ஈட்டி, வில், கோடரியுடன் அந்நாயைக் கொல்லப் பாய்ந்தனர்.

     “ஒரு குட்டியை இழந்தோம்… மற்றொன்றைக் காக்க வேண்டும்..” எனும் எண்ணத்துடன் தனது மற்றுமொரு குட்டிதனை வாயில் கவ்விக் கொண்டு ஓடியது அந்த தெருநாய். காவலர்கள் விடாது அதைத் துரத்தினர்.  எங்குமே அங்கு ஒளிந்து கொள்ளும் இடமில்லை.  எங்கு சென்றாலும் சேவகர்கள் கொலை வெறியுடன் பின் தொடர்ந்தனர்.  இறுதியில் ப்ருகஸ்பதி வசித்த வீட்டினுள் நாய் நுழைந்தது.  எவரும் அறியாத வண்ணம் அங்கு மண் சுவற்றின் ஒரு மூலையில் பதுங்கியது.

    தேடிவந்த சேவகர்கள் களைத்துப் போனார்கள்.  அவர்கள் எங்கு தேடியும் நாயைக் காணவில்லை.  ப்ருகஸ்பதி வசிப்பிடம் ஒரு நாய் நுழைவதற்குக் கூடத் தகுதியில்லாததாகையால், அதற்குள்ளே நுழைய அவர்களும் விரும்பவில்லை. “எவருமே இவ்விடம் தேடி வரமாட்டார்கள்“ எனும் எண்ணத்தில்தானே நாயானது அவரின் இல்லத்தினுள் சென்று பதுங்கியது!  அந்த ஓட்டைக் குடிசையின் வாயில்புறத்திலேயே சற்று தொலைவில் நின்ற கவலர்கள், புதர்களிலும் குப்பை மேடுகளிலும் தேடிக் கொண்டிருந்தனர்.

    வாசலில் நடப்பது எதையும் அறியாதவராக, தனது வீட்டின் பின்பிறத்திலிருந்து உள்ளே நுழைந்த ப்ருகஸ்பதி அங்கே ஒரு நாயக் கண்டதும் நெருப்பை மிதித்தது போன்று குதித்தார். (அன்பர்களே! வீட்டில் நாய் வளர்க்கக் கூடாது. அப்படி வளர்க்கும்படி நேரிட்டாலும் அவற்றினை வீட்டிற்குள் அனுமதிக்கக் கூடாது. வீட்டிற்குள் நாய் நுழைவது பெரும் பாவமாகும்.  இவையெல்லாம் சாஸ்திரம் சொல்வது.  அதன்பின்னர் அவரவர் இஷ்டம்.  இதற்குமேலும் விளக்கம் கேட்டாலும் இதுவே பதில்).

    எதற்குமே தகுதியற்ற அவ்வீட்டில் இதுவரை நாய் கூட நுழைந்ததில்லை. தற்போது அதைக் கண்டு ப்ருகஸ்பதி சினந்தார்.

     “ஐயா! ப்ராஹ்மணனே! அரச வீரர்கள் என்னைக் கொ ல்லத் துடிக்கின்றனர். சற்று பொறுத்துக் கொள்ளும்.  உயிர் பயம் நீங்கியதும் நான் விரைந்து இவ்விடத்தை விட்டுச் சென்று விடுவேன்”  தீனமான குரலில் தன்னைக் காக்கும்படி ப்ருகஸ்பதியை சரணடைந்தது அந்த நாய்.  “கொல்வதற்குரிய பாபம் செய்திருந்தாலும் சரணாகதி – அடைக்கலம் என வந்தவனை காப்பாற்றியேயாக வேண்டும்.  தருமநெறி தெரிந்தவர்கள் சரணாகதர்களை ஒருபோதும் கைவிட மாட்டார்கள்.

    நாடி வந்தவனை காப்பாற்றுவதற்கு எந்த சாஸ்திர விசாரமும் தேவையில்லை.  சாத்திரங்களில் கரை கண்டவர் ஆத்திரத்தில் அறிவிழந்தார்.

    நீசன் என்றாலும் காப்பது கடமை எனும் தர்மத்தை மறந்தவராக, அந்த நாயை வெளியில் விரட்டினர்.  “ஐயா! தஞ்சம்…. தஞ்சம்….. சற்று பொறுத்துக் கொள்ளுங்கள்“ என காலில் விழுந்து மன்றாடியும் அவரது மனம் கரையவில்லை.  “ச்சீ… நாயே! என் இல்லத்தின் தூய்மையை கெடுக்கிறாயே!” என உள்ளத்தில் தூய்மையின்றி விரட்டினார்.  கதறக்கதற தாயையும், குட்டியையும் வெளியில் துரத்தினார்.  உயிருக்கு பயந்து மன்றாடிய நாயை வெளியே துரத்தினவுடன் அங்கிருந்த காவலர்கள் அதனைக் கண்டனர்.

    “இனியும் தனக்கு உயிர் பிழைக்க வாய்ப்பில்லை“ என உணர்ந்த அந்த நாயும் ஓலமிட்டது.  “ஐயோ! இந்த ப்ராம்மணன் பெரும் தவறு செய்துவிட்டானே! சரணம் என வந்தவனை கைவிட்டானே!  அடைக்கலமாக வந்தவனை அரவணைத்துக் காப்பது உலகில் பெரிய தர்மமாயிற்றே!  அபயம் அளிக்காமல் என்னை அடித்து விரட்டிய இவனுக்குப் பெரும் பாபமன்றோ உண்டாகப் போகிறது!!!”  என உரத்த குரலில் கதறியது. அதற்குள்ளாக ராஜசேவகர்கள் நாயையும், அதன் குட்டிகளையும் கொன்று விட்டனர்.

    [சரணாகதி என்பது அனைவர்க்கும் பொதுவானது.  எத்தகைய பாவம் செய்தவனையும் ரட்சிப்பவன் பகவான்.  பகவத் ராமானுஜரும், சுவாமி வேதாந்த தேசிகரும் “அடைக்கலம்“ எனும் தத்வத்தின் அரும்பெருமைகளையெல்லாம் தமது நூல்களில் உபதேசம் செய்துள்ளனர். படித்தவன், படிக்காதவன், ஏழை, பணக்காரன், ப்ராம்மணன், க்ஷத்ரியன் என்று ஜாதி, குலம், பணம், வயசு பார்க்காமல் நம்மை காப்பாற்றுபவன் எம்பெருமான்.  பெரும் பாவியான காகாசுரனும் தன்னிடம் அடைக்கலம் என வந்ததால் காபாற்றினான்.  எனவே இந்தப் பிறவியை நாம் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.  ஒரு நல்ல ஆசாரியன் மூலமாக ஆத்மாவை அருள்வரதனிடம் அடைக்கலமாக சேர்த்துவிட வேண்டும். அதேபோன்று நம்மால் முடிந்தவரை நம்மிடம் வருபவர்களுக்கு அபயம் அளிக்க வேணும்.  இயலாதவர்களை ஒருபோதும் கைவிடுதல் கூடாது.  அந்த பாவத்தைச் செய்ததால்தான் ப்ருகஸ்பதி சாபவிமோசனம் அடையாமல் மேன்மேலும் துன்பமடைந்தார்].

    இனி கதையைத் தொடரலாம்.   விதியின் வலிமையால் மதியை இழந்தார் தேவகுரு.  தயை எனும் கருணையின்றி ஒரு குடும்பம் பலியானதற்குக் காரணமானார்.  தனது தவறை யோசிப்பதற்குள் காலம் கடந்து விட்டது.  இனி அவரின் நிலை என்ன? 

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                               Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 14 – The fool who drove a dog

     Misery became an integral part of Brihaspathi’s life. Seeing his poor health, a kind lady offered a place for him and even gave him food everyday.  Though Brihaspathi was waiting for his misery to end, it did not happen as quickly as he wanted.  This was when the king of that region came along with his son and retinue to the village where Brihaspathi was living.

     Brihaspathi was living in a dilapidated hut, in an isolated area, just outside the village. This hut had leaks in its roof and it could not protect him from the brunt of the sun or rains. There was no item inside the house and it was nothing but a dirty and dilapidated hut.  No one ever wanted to stop or step inside that place.

    Close to his hut, a street dog had recently given birth to a few puppies.  The king’s retinue came through that place and the young prince strayed a bit away from the army. Seeing the dog, the prince stopped and stared at it. No one noticed that the prince was missing and the retinue marched on along with the king.  This young prince forcefully took a puppy that was drinking milk from its mother and threw it into a well, right in front of the mother.

     This enraged the mother dog. Though we can argue that the young prince did it out of ignorance and without understanding the gravity of the situation that by no means lessens the pain of the mother dog.  To take revenge for the death of its child, the mother dog chased the prince and bit him at many places.

     Seeing the situation, the soldiers gathered their weapons and came to attack the dog. Understanding that its life is in danger, the gathered took the other puppy in its mouth and ran away.  But the soldiers came in hot pursuit.  The dog could not find any place to hide, so it entered Brihaspathi’s house and hid itself in a corner.

     The soldiers searched everywhere but could not find the dog. Since Brihaspathi’s house was not even fit for a dog, they did not bother to check there.  Brihaspathi did not know any of this.  He came from the back side of his house and seeing a dog, he screamed. (NOTE: One should not raise dogs in the house. If there is a necessity to raise one, you have to ensure that it never enters the house because it is a great sin to have a dog inside your house.  This is what our sastras say and it is up to individuals to accept it).

     The dog said, “O Brahmin! The royal soldiers are looking for me and want to kill me. please bear for a few minutes.  I will leave as soon as they go away.  ” Hearing the dog’s feeble voice,  Brihaspathi stopped and looked at it.  Moreover, the dog did saranagathi to him and asked him to help.  Every person who follows the sastras should protect the person who has done saranagthi to them.  There are no rules for Saranagathi and for protecting those who do it to you. This is the rule and there are no exceptions to it.

     But Brihaspathi did not follow it and he tried to send the dog away.  The dog pleaded, “Sir, please! Just a few minutes.  Please save me and my child.  ” All this fell on deaf ears and he said, “Wretched dog! How dare you spoil the sanctity of my house?”  He drove the dog out with a cold heart notwithstanding its pleadings.  Hearing the sound, the soldiers spotted the dog.  Realizing that there is no more possibility for survival, the dog cried and said that the Brahmin had deserted someone who had come to him for refuge.  It said, “I did saranagathi and he refused to protect me and this is going to entail a huge sin for him.”   As soon as the dog said this, the soldiers came and killed the dog and its child.

     Saranagathi is applicable to everyone.  Perumal protects all those who come to Him for refuge, even if they have committed countless sins.  Swami Ramanuja and Swami Vedanta Desikan have explained Saranagathi in-depth in many of their works. It is applicable for everyone, regardless of economic status, clan, age and any other factor. Our puranas show that Perumal has saved even the most notorious of sinners like Kakasuran when he did saranagathi. Perumal will protect us too and will take us away from the problems of Samsaram.   All that we have to do is approach an Acharyan and through him, do saranagthi to Perumal.   This is the goal of our life and we should not waste this golden opportunity.   Also, we have to protect all those who come to us for refuge. Since Brihaspathi refused this simple act, his suffering increased.

     Brihaspathi lost his mind and gave a wrong decision at first and then, he sent away a dog that came to him for refuge and this eventually led to the killing of the entire dog’s family.

     After all this, what is his state?

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami