Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.
ஸ்ரீ APNSwamiயின் எழுத்தில்
“வரம் தரும் மரம்”
(அத்தி வரதர் வைபவம்)
பகுதி 22 – திருமங்கையாழ்வார்
அதுவொரு பாழடைந்த கோவில். பலநாட்களாக இங்கு வழிபாடு நடைபெறவில்லையென்பது பார்க்கும் போதே தெரிகிறது. ஆலயத்தின் மதிள்கள் சரிந்தும், கோபுரங்கள் சிதைந்தும், மேல்தளங்களில் பெரும் ஆலமரங்கள் வேர்விட்டும், பார்ப்பதற்கே ஒரு அச்சத்தை விளைவித்துக் கொண்டிருந்தது. மண்டபங்களின் உள்ளே வௌவால்கள் படபடத்துக் கொண்டிருந்தன. வெளிச்சம் என்பது துளியும் கிடையாது. சூரியதேவனின் கதிர்கள் இக்கோவிலை புறக்கணித்தனவோ! என எண்ணம் உண்டாகும்படியாகக் கும்மிருட்டு படர்ந்திருந்தது.
தரைப்பகுதி முழுதும் புழுதி படர்ந்து கொடிய பாம்புகள் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தன. மண்டபத்தின் உள்ளே ஒரு தூணில் ஆஜானுபாகுவான மனிதன் ஒருவன் பிணைக்கப்பட்டிருந்தான். அன்ன, ஆகாரம் இல்லாமல் பல நாட்களாகப் பட்டினி கிடக்கிறான் என்பது பார்க்கும் போதே புரிந்தது. உடம்பில் அங்காங்கு காயங்களில் குருதி வழிந்து காய்ந்திருந்தது. அதன்மீது ஈக்களும், புழுக்களும் மொய்த்தன. மிகவும் சோர்ந்திருந்தாலும் அடிபட்டிருந்தாலும் கூட, அம்மனிதனிடம் என்றும் குறையாத காம்பீர்யம் குடிகொண்டிருந்தது. தூணில் பிணைக்கப்பட்டிருந்தாலும் கூட அவனருகே நெருங்குவதற்கு எதிரிகளுக்கு அச்சம் உண்டாகும்.
உறுதியான உடல்வாகும், உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரை செழிப்பும், இந்த பயங்கரமான சூழ்நிலையில் கூட அச்சமடையாத அலட்சியமும் பார்ப்பவர்களுக்கு வியப்பினையளிக்கலாம். ஆனால் இதெல்லாம் தனக்கு சாதாரணம் எனும் எண்ணத்துடனே அவன் இருந்தது நன்கு தெரிந்தது.
பெரும் போர்களில் பங்கு கொண்டு பல ஆயுதங்களை அனாயாசமாகக் கையாளும் திறமை பெற்ற அவனின் கைகளில் விலங்கிடப்பட்டுள்ளது இரக்கத்தை வரவழைக்கிறது. அந்த அயர்ச்சியிலும் அம்மனிதனின் உதடுகள் மெதுவாக எதையோ முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தன. உற்று கவனித்தால் உதடுகளின் ஒலி புரிகிறது. “வரதா! வரதா!”என அரற்றிக் கொண்டிருந்தான்.
சிறிது நேரத்தில் காலடி ஓசைகள் கேட்க ஆரம்பித்தன. ராஜாங்க சேவகர்கள் அம்மனிதனின் அருகில் நெருங்கினார்கள். “ஆலிநாடரே! ஆலிநாடரே!” என மெதுவாக அழைத்தனர். அதற்குள் அவர்களின் தலைவன் போன்றவன் உரத்த குரலில் பேசினான்.
“சேவர்களே! ஏன் இந்த விபரீதம்?! ஆலிநாடனை பிணைத்து வைத்திருக்கிறீர்கள்!! முதலில் அவரை விடுவியுங்கள்..” என்றான்.
சேவகர்கள் விரைந்து கட்டவிழ்த்தனர். அம்மனிதனை நெருங்கிய தலைவன், “பரகாலரே! ஆலிநாடரே!” என ஆதரவுடன் அழைத்தான். திருவாலி, திருநகரி என்னும் குறுநிலத்தின் மன்னனாகிய ‘பரகாலன்‘ எனும் அம்மனிதன், மெதுவாகக் கண்களை திறந்தார். எதிரிலிருப்பவர்களைக் கண்டதும் அவரது உதடுகளில் மெலிதான புன்னகை அரும்பியது.
சேவகர்களின் தலைவனாகத் தோன்றியவன், தனது மேல்வஸ்திரத்தினால் பரகாலனின் மேனியை துடைத்து விட்டான். மிகவும் களைத்திருந்த அவரை மெதுவாக எழுப்பி அங்குள்ள தூணில் சற்று வசதியாக சாய்த்து அமர வைத்தான். பரகாலனிடமிருந்து நெடியதொரு சுவாசம் கிளர்ந்தது.
“இதோ உணவருந்துங்கள்“ என கொண்டு வந்த உணவினை அளிக்க முற்பட்டான் ஒரு சேவகன்.
தனது இடது கையினால் மெதுவாக அவ்வுணவை மறுத்த கலியன், “ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள் அல்லாதார் தருவதை ஏற்பதில்லை“என்றார்.
“கலியனே! தங்களின் இந்நிலை எனக்கு மிகுந்த கவலையளிக்கிறது. எத்தனை போர்களில் அநாயாசமாக வெற்றி கொண்டு எதிரிகளுக்கு யமனைப் போன்று பயமளித்தவர் தாங்கள்!! இன்று இப்படி பிணைக்கைதியாக உள்ளீர்களே! எங்களை மன்னித்துவிடுங்கள்.. “மங்கை மன்னரே! நமது மாமன்னரின் கட்டளைப்படி தங்களை இங்கு சிறை வைத்துள்ளோம். தாங்களும் மன்னருக்குச் செலுத்தவேண்டிய திறையை (கப்பத்தை/வரியை) செலுத்திவிடக் கூடாதா?”
ஆதங்கத்துடன் அவர் கேட்டதைக் கண்டு சற்றே நகைத்த ஆலிநாடன்; “அமைச்சரே… தங்களின் அன்பிற்கு நன்றி. மன்னருக்கு நான் என்றும் மதிப்பளிப்பவன். ஆனால் எனது மனைவியின் விருப்பத்தின்படி திருமால் தாசர்களுக்கு ததீயாராதனம் செய்ததால் திறை செலுத்த இயலவில்லை. ஆனால் எப்படியும் எம்பெருமான் அருளால் மன்னர்க்கு உரிய கப்பம் செலுத்திவிடுவேன்“ உள்ளத்தில் உறுதி குன்றாமல் ஆலிநாடன் உரைத்ததைக் கண்ட அமைச்சர் வியந்தார்.
“மங்கை மன்னனே! உமக்காக நான் மன்னரிடம் இரண்டொரு நாள் கால அவகாசம் கோரியுள்ளேன். ஆனால், அதற்குள்ளாகத் தங்களால் எப்படி பெரும் தொகையை சம்பாதிக்க இயலும்? இவ்வளவு பிடிவாதத்துடன் இருக்கிறீரே? ஆகாரம் உட்கொண்டும் நான்கு நாட்களாகிவிட்டது. இனியும் என்ன வழி?”.
“என்மீது பேரன்பு கொண்டு தாங்கள் சொல்வதற்கு நன்றி. ஆனால் நான் சிறைப்பட்ட நாள் முதல், பாகவதர்களான ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களுக்கு ததீயாராதனம் செய்ய முடியவில்லையே எனும் ஏக்கம்தான் உடலையும் மனத்தையும் ஒருசேர வருத்துகிறது அமைச்சரே… இந்த தேகத்தின்பால் கொண்ட அபிமானத்தை, என்றோ தொலைத்து விட்டேன். ‘அஞ்சாநெஞ்சன் ஆலிநாடன்‘ எனும் பெயரைவிட ‘அடியார்க்கடியன் ஆலிநாடன்‘ எனும் பெயரைத்தான் விரும்புகிறேன். அரசரிடம் எனது வணக்கத்தைத் தெரிவியுங்கள். இன்னும் இரண்டொரு நாட்களில் நிச்சயம் வரதன் வழிகாட்டுவான். என்னை இங்கு தனிமைச் சிறையில் வைத்திருந்தாலும் அரசரின் கப்பத்தைச் செலுத்தாமல் தப்பிப் போகமாட்டேன்“.
இனியும் பேசுவதற்கு எதுவுமில்லை என்பது போன்று மெதுவாகக் கண்களை மூடிக்கொண்டார் கலியன்.
தன் கண்களாலேயே காவலர்களுக்கு சைகை காண்பித்த அமைச்சர், சத்தமின்றி அவர்களுடன் அங்கிருந்து வெளியேறினார்.
கண்களை மூடியபடியே “வரதா!” என சாய்ந்த கலியன் தன்னையறியாமல் உறங்கினார். அவரது உறக்கத்தின் தொடக்கம் வரதன் வைபவத்தின் விளக்கம்.
அன்புடன்,
ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.
Varam Tharum Maram
(Athi Varadar Vaibhavam)
Part 22 – Thirumangai Azhwar
That was an old temple and clearly, no one had come here for many years. The walls had curved in, the gopuram had chipped off in many places, and the roots of trees were growing on some parts of the temple. The temple was dark and it almost felt like even the sun had abandoned this temple. Bats were living inside the temple and it gave an eerie feeling overall to onlookers.
The floors were covered with dust and many kinds of poisonous snakes slithered over it. A man was tied to one of the pillars and it was clear that he had not eaten any food for days. He had cuts all over his body and there were traces of dried blood on them. Flies and worms were feasting on those wounds. Despite all this, there was a certain sense of confidence and majesty in that man. Though he was tied to the pillar, he still looked fierce and enemies hesitated to go near him.
People who looked at him noticed his healthy body and his opulence from head to toe, and this created a sense of fear in them. Also, he was composed and gave a feeling that all this was a part of everyday life!
A closer look at this man showed that he had been to many battles and won many wars. Now, his hands were tied with scuffs and this brought a bit of pity towards him. Even during all this, his mouth gently opened and murmured the words, “Varada! Varada!”
Soon, footsteps were heard and the king’s soldiers came near him. They gently called him, “Aalinadar!Aalinadar!” By then, the head of the soldiers came and he called out loudly, “Soldiers! What’s going on here? Why have you tied Aalinadar like this? Remove his bindings right away.”
Hearing these words, the soldiers immediately removed all the bindings. The leader went and gently spoke to him. “Parakala! Aalinadar!” Hearing these words, the man gently opened his eyes. Seeing the sights around him, he smiled slightly. The leader of the soldiers took a piece of cloth that he was wearing and gently wiped down the man’s body with it. Next, he lifted the man and made him sit on one of the pillars. One of the soldiers offered some food to him.
The man pushed away the food with his left hand and said that he eats only the food prepared by Srivaishnavas.
“Kaliyan! Seeing you in this state worries me! You have won so many battles and have sent fear in the hearts of many men. But today, you are like a prisoner here. Please forgive us. We are forced to imprison you here according to the words of our king. Can you not the tax money that is due to the king, so you can be free?”
Seeing the pang of sorrow and frustration, Kaliyan smiled and said, “o minister, thank you for your kindness. I always respect the king, but to fulfill my wife’s wish, I spent all my money to feed the many pilgrims who come to pray to Perumal. This is why I’m unable to pay the taxes.” The minister was astonished at the confidence in Kaliyan’s words.
“O mangai manna! I can ask for an additional few days from the king, but how can you earn and repay so much money in such a short time? Why are you so adamant? It is four days since you had any food. How long can you go on like this?”, asked the minister.
“Thank you for your concern. But from the day of imprisonment, my only worry is that I’m unable to find SriVaishnavas, the Bhagavathas of Sriman Narayana. This is what is making my body and mind weak. I have no attachment to this body and I don’t care what happens to it. I wish to be called ‘Adiyaarku adiyan Aalinaadan’ instead of ‘Anjanenjan Aalinadan.’ please convey my respects to the king and I am confident that Varadan will show the right way in a couple of days. I will never escape without paying the king his tax dues.”
After saying this, kaliyan closed his eyes again as if there is nothing more to say or hear. The minister signalled the soldiers to leave and he also left silently after that. As soon as everyone left, kailyan kept saying “Varada!” and without his knowledge, he fell asleep. The scenes that came in his mind are the continuation of Varadan’s Vaibhavam.
–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami
Sri APN Swami 