Prapatti/Saranagathi is the only way to attain moksha for those us who are incapable of doing Bhakti yoga. It will undoubtedly allow us to attain Sri Vaikuntam. Prapatti is the process of surrendering ourselves at the holy feet of Perumal under the guidance of an acharya.
Life After Prapatti
Two key things a prapanna should practice after Saranagathi are:
1. We should stay away from Devathanthira Sambandam (i.e., worshipping deities other than MahaVishnu) after we surrender to lotus feet of Sriman Narayanan.
2. We should stay away from Bhagavatha Apacharam (committing sin against the devotees of Lord Vishnu). It is important to note that the most powerful sin that can make Prapatti void is Bhagavatha Apacharam.
Impact of Bhagavatha Apacharam
The impact of Bhagavatha Apacharam is beautifully explained in the vaibhavam of Koorthazhwan. It was the time when King Kulothunga was spreading Shaivism. In order to accomplish his goal, the King wanted to either convert Swamy Ramanujacharya (who was spearheading SriVaishnavism) to Shaivism or kill Him so that SriVaishnavism would not flourish. So, the King invited Swami Ramanujar for a discussion to the King’s Darbar.
Koorthazhwan one of the foremost disciples of Swami Ramanujar, pleaded Swamy Ramanujar not to go with the soldiers, as they would plan and kill Swamy Ramanujar. The world should never lose such a great Guru was Koorathazhwan’s mindset. Hence, Koorthazhwan decided to disguise himself as Swamy Ramanujar and went with the soldier to the King’s court and Swami Ramanujar managed to travel safely out of the city towards Karnataka/Melnadu. At the king’s court, Koorathazhwan (who disguised as Swami Ramanujar) disagreed with the King’s orders to accept Shaivism and hence king Kulothunga ordered his soldiers to takeaway Koorthazhwan’s eyes. Koorathazhwan didn’t wait for the soldiers to punish him and he himself took away his precious eyes. Thus, Koorathazhwan lost his eyes.
One day, one of the fellow men asked blind Koorthazhwan, how could a person like him lose his eyes when he was Parama Bhagavatan who followed the core principles of Srivaishnavam strictly. Koorthazhwan replied – “Why not him? Maybe he saw a devoted Bhagavatan and wondered why his Thiruman Kappu (Thilakam worn on the forehead by a SriVaishnava) looked crooked thus causing Bhagavatha Apacharam. “
This incident reveal that even a simple thought would result in a greatest sin of Bhagavatha Apacharam. The point to note here is that not only words or action is considered sin even a negative thought would add sin to a Prapanna and could impact the Prapatti.
If Koorathazhwan who is known for his bhagavad bhagavata bhakthi, aacharam & anushtanam, have faced this situation, then take a moment to think of the position of people like us who are always focussed in blaming others. It must be acknowledged that it is very hard to control our mind, nevertheless through consistent practise and most importantly the guidance of right Guru we can achieve this mind control with ease.
How to rectify or resolve Bhagavatha Apacharam?
Now that we have understood that Bhagavatha Apacharam is harmful, let us see a scenario from Ramayana about Lakshmana & Sugreeva which teaches us on how to come out of Bhagavath apacharam if committed.
Sugreeva, after becoming the king of Kishikinda with the help of Rama, has agreed to help Rama to search for Seetha. Sugreeva informed Rama and Lakshmana that they will get ready and start the search after the monsoon period gets over. Rama & Lakshmana stayed in the Rishyamukha mountain, while Sugreeva started to live happily with his family & subjects at Kishkinda.
Sugreeva ordered his Monkey army to gather and get prepared in order to start the search of Seetha once the rainy season ends. However, Sugreeva forgot to communicate his plan or updates on what’s happening to Rama as he simply trusted the friendship between them.
Rama at other end was unaware of the plans of Sugreeva and was in distress and couldn’t bear the separation of Seetha Devi. Hence, at the end of the rainy season, Rama asked Lakshmana to meet Sugreeva and remind about his promise to help in searching Sita. Lakshmana prepared himself to meet Sugreeva and confront him with his thunderous wrath. Rama stopped Lakshmana and advised him, “Dear brother Lakshmana, remeber that Sugreeva is our friend. We need to trust the relation and hence you cannot lose control of your emotions. Please stay calm when you meet Sugreeva and just remind Sugreeva about his promise to help us in searching Sita.”
Lakshmana listened to Rama carefully, however his love for Rama could not calm his mind completely. The land was vibrating for miles as furious Lakshmana walked towards Kishkinda to meet Sugreeva.
Hanuman informed Sugreeva that furious Lakshaman had arrived at Kishkinda to meet him. On understanding the purpose of Lakshmana’s visit, Sugreeva asked his capable minister Hanuman to advise on how to handle the situation in a calm manner.
कृतापराधस्य हि ते नान्यत् पश्याम्यहं क्षमम् | अन्तरेणाञ्जलिं बद्ध्वा लक्ष्मणस्य प्रसादनात् || 4.32.17
This is the slokam from Valmiki Ramayana stated by Hanuman to Sugreeva which means – “As you (Sugreeva) have committed sin (of not keeping Ram updated), I cannot see another option other than put your hands together (Anjali/Namaskaram/Vanakkam) and ask for forgiveness to Lakshamana”.
Sugreeva learnt the great art of Anjali which is the foremost mudra to solve many big problems. Anjali is defined as “am + jalayathi” or that which makes even Paramathma’s solid heart melt into a watery state.
When Sugreeva met Lakshmana, Sugreeva immediately apologised to Lakshmana by doing Anjali and explained the preparations he had already done in detail. He communicated that he didn’t forget the promise made to Ram and had made all arrangements except for not informing the status back to Rama.
यदि किञ्चिदतिक्रान्तं विश्वासात् प्रणयेन वा | प्रेष्यस्य क्षमितव्यं मे न कश्चिन्नापराध्यति ||4.36.11
This is the slokam from Valmiki Ramayana stated by Sugreeva to Lakshmana which means – Out of trust or friendship if I have committed any mistake(sin) please bear with me Lakshmana, there is no prefect person (Jeevan) in this world who has not committed mistakes and hence please forgive me.
Hearing those words from Sugreeva and because of the magic of Anjali, Lakshmana cooled down and replied that he never mistook Sugreeva’s actions.
This is the slokam from Valmiki Ramayana stated by Lakshmana to Sugreeva which means – Oh! Sugreeva, on hearing the sadness of Rama being separated from His wife Seetha, I expressed my anger to you. There is no personal vengeance on you.
Swami Vedanta Desikan, inspired by this Ramayana incident and how those characters behaved, advises a simple way to make up for Bhagavata Apacharam: say sorry to the person you hurt (the Bhagavata), like using “Anjali.” in his Chillarai Rahasyam work called Anjali Vaibhavam.
Thus, is the greatness of Anjali Vaibhavam which can help us come out of Bhagavata Apacharam.
Key Take Away
Even if we have not committed a mistake knowingly, our words and actions might wound another Bhagavata. Upon realising the mistake, we must immediately apologise and attempt to right all wrongs. This is shown by Sugreeva.
On the other hand, if the other person ask for apology, we must abandon our ego and accept it which is shown by Lakshmana.
After reading this it is quite evident that there are no counselling sessions compared to learning our epics Ramayanam, Mahabharatam and puranas like Srimadh Bhagavatam, Sri Vishnu Puranam with the guidance of our Gurus who guide us.
Scroll down to read the english translation of this article.
This article is an extract from the series called Ramanuja Vaibhavam written by Sri APN Swami.
அரங்கன் உரைத்த அந்தரங்கம்
திருவரங்கம் – பூலோக வைகுண்டம் எனும் பெருமை வாய்ந்தது. 108 வைணவ திருத்தலங்களுக்குத் தலைமை அலுவலகம். ஆழ்வார்கள் மட்டுமின்றி நாதமுனிகள், ஆளவந்தார் தொடங்கி இதோ… இன்று ராமானுஜர் வரையில் ஆசார்ய வள்ளல்கள் வாழ்ந்து வைணவம் வளர்க்கின்றனர். அவர்களுக்கு அரங்கனே கதி. அழகிய மணவாளனே மணாளன்.
ஆராத காதலில் ஆழ்வார்களும், ஆசார்யர்களும் அரங்கனை ஆட்கொண்டனரா! அல்லது அழகிய மணவாளன் இவர்களை ஆட்கொண்டானா! என்பது தனிப்பட்ட முறையில் விவாதத்துக்குரிய ரசமான தலைப்பு.
தற்போது பகவத் ராமானுஜர் தலைமைப் பொறுப்பினை ஏற்று தன்னலமற்ற தொண்டாற்றி வருகின்றார். சுமார் எண்ணாயிரம் சந்யாசிகள் அவருடன் இருந்தனராம். அது தவிர இல்லறத்தில் இருந்து கொண்டே எம்பெருமான் தவிர ஏனையவற்றில் ஈடுபாடற்ற பரமைகாந்திகள் கணக்கற்றவர் வசித்து வருகின்றனர். கூரத்தாழ்வான், முதலியாண்டான், எம்பார், அருளாளப் பெருமாள் எம்பெருமானார், கிடாம்பியாச்சான், மிளகாழ்வான், திருக்குருகைப்பிரான்பிள்ளான் என எதிராஜரின் சீர்மிகு சீடர்கள் அரங்கத்தின் வைணவத்துக்கு அரண்களாக உள்ளனர்.
ஶ்ரீரங்கநாதனும் ஶ்ரீரங்கநாயகியும் நித்யோத்ஸவம், பக்ஷோத்ஸவம், மாஸோத்ஸவம் என்று, தினமும் திருவிழாக்களைக் கொண்டாடி மகிழ்கின்றனர்.
பொலிக, பொலிக, பொலிக என ஆழ்வார் பாடியது இன்று அரங்கத்தில் திருவாகத் திகழ்கிறது. எதிராஜராம் ராமானுஜரின் அருள் மொழிகளைக் கேட்டு லட்சக் கணக்கில் மக்கள் நல்வாழ்வு அடைகின்றனர்.“ராமானுஜன் சொல்வன்மைக்கு யாது காரணம்?” என திருக்குறுங்குடி நம்பி சந்தேகம் கொண்டு பின்னர் சிஷ்யனாகி அதனை அறிந்தமையை முன்னமேயே கண்டோமன்றோ! இதோ.. இத்திருவரங்கத்தில் அதன் பெருமை தொடர்கின்றது.
“பொன்னரங்கமென்னில் மயலே பெருகும் இராமானுசன்“ என்கிறார் திருவரங்கத்து அமுதனார். ரங்கநாதன் மீது மையல் கொண்டவர் ராமானுஜர். அவர் மூலமாகத்தானே தன் உபதேசங்களை ரங்கநாதன் உலகறியச் செய்கிறான்.
முக்கியமாக, சரணாகதி சாஸ்த்ரம் (அடைக்கலமே ஆன்மாவைக் காப்பாற்றும்) உலகில் செழித்து, எல்லோரையும் வைகுண்டத்தை அடைவிக்க வேண்டும் என்பதில் ரங்கநாதன் உறுதியாக இருந்தான். ராமானுஜனாக (பலராமன் தம்பியாக) தான் உரைத்த கீதையின் பொருளை- குறிப்பாக சரம ச்லோகத்தின் பெருமையை – இந்த ராமானுஜரைக் கொண்டு பிரசாரம் செய்ய தீர்மானித்தான்.
அவதாரங்களில் உயர்ந்தது அர்ச்சாவதாரம். அதாவது ‘தமருகந்தது எவ்வுருவம் அவ்வுருவம்‘ என்பதாக நாம் எப்படியெல்லாம் விரும்புகிறோமோ அப்படியெல்லாம் அலங்காரங்கள், உத்ஸவங்கள் செய்து பெருமாளை ரசிக்கலாம்.
ஒரு சமயம் பங்குனி உத்திரத் திருநன்னாள். வைணவ திருகோயில்களுக்கு இந்நாள் மிகவும் முக்கிமானது. ஏனெனில் அன்றுதான் பிராட்டியின் திருவவதாரம். ஆம்! ராமனாக, கிருஷ்ணனாக, நரஸிம்ஹனாக அவதரித்த பெருமாள் அந்தந்த அவதாரங்களில் ஜயந்தி (பிறந்த நாள்) கொண்டாடுகிறான். ஆனால் சீதையோ, ருக்மிணியோ என்று பிறந்தார்கள் என்பது தெரியுமா? அவர்களின் பிறந்த நாளை நாம் கொண்டாடுகிறோமா?
அதாவது பெருமானுக்குக்கூட அவதாரங்களில் கர்ப்பவாஸம் உண்டு. ஆனால், பிராட்டி என்றுமே அயோநிஜை. தானாக ஆவிர்பவிப்பவள். அதில் குறிப்பாக, துர்வாஸ முனிவரின் சாபத்தினால் மூவுலகிலும் மஹாலக்ஷ்மி மறைந்தாள். பின்னர் தேவர்களும் அசுரர்களும் அமுதத்துக்காகப் பாற்கடலைக் கடைந்தனர். அமுதில் வரும் பெண்ணமுதமாக மஹாலக்ஷ்மி அதில் ஆவிர்பவித்தாள். கடற்கரையிலேயே அவளின் திருமணம் அன்றைய தினத்திலேயே நடந்தேறியது.
இப்படி அவள் அவதரித்து அழகிய மணவாளனாம் எம்பெருமானை மணம் புரிந்த திருநன்னாள் பங்குனி மாதம் உத்திர நக்ஷத்திர திருநாள். அதனால்தான் எல்லா விஷ்ணு கோயில்களிலும் விமரிசையாக பெருமாள், தாயார் கல்யாண உத்ஸவம் அன்று நடைபெறும்.‘சேர்த்தி உத்வஸம்‘ என்று ஒரே ஆஸனத்தில் பெருமாளையும், தாயாரையும் எழுந்தருளப் பண்ண வைத்து பக்தர்கள் சேவித்து மகிழ்வார்கள்.
எல்லாக் கோயில்களிலும் இது விமரிசையாக நடந்தாலும் திருவரங்கத்துக்குப் பெருமை சேர்க்கத்தான் ராமானுஜர் இருக்கிறாரே! ரங்கநாதனும் அதற்காகத்தானே அவரை எங்கும் செல்ல விடாமல், ஒருவேளை சென்றாலும், உடனேயே திரும்பி வரும்படியாகச் செய்து விடுகிறானே.
இந்த சமயம் பங்குனி உத்திர நன்னாள். ஶ்ரீரங்கன் ரங்கநாயகியின் சன்னிதிக்கு எழுந்தருளி அங்கே சேர்த்தி சேவையில் பக்தர்களுக்கு அருள்பாலிக்கும் திருநாளன்று ரங்கநாயகி மண்டபத்தில் ஜே! ஜே என்று கூட்டம் அலைமோதுகிறது. ஒரே சமயத்தில் தன் குழந்தைகள் அனைவரையும் உடன் சேர்த்து தாய், தந்தையர் களிப்பது போன்று ரங்கனும், அவன் நாயகியும் மகிழ்ந்துறைகின்றனர்.
சிஷ்யர்கள், பக்தர்கள் புடைசூழ ராமானுஜர் அவ்விடத்துக்கு பெருமாளைச் சேவிக்க வருகிறார். மக்கள் வெள்ளத்தினூடே அவரின் வருகையை திவ்ய தம்பதிகள் மகிழ்வுடன் பார்க்கின்றனர். இதுவரை இருந்த சலசலப்பு ஒரே நொடியில் அமைதியாகிவிட்டது. மக்கள் ராமானுஜர் மீது கொண்ட மதிப்பு அத்தகையது. எங்கும் நிசப்தம். எல்லோருடைய கவனமும் ராமானுஜர் மீதே நிலைத்து நின்றன. தங்களை சேவிக்க மறந்து ராமானுஜரையே வைத்த கண் வாங்காமல் மற்றவர்கள் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை திவ்ய தம்பதிகளும் ரசித்தனர்.
மெதுவாக மண்டபத்தின் படிக்கட்டுகளில் ஏறி பெருமாளையும், தாயாரையும் சேவித்தார் ராமானுஜர். இவன் அழகிய மணவாளன். அவனழகைச் சேவிக்க இரண்டு கண்கள் போதாது. ஆனால், ராமானுஜரால் அத்தனை அழகையும் அள்ளிப் பருக முடிந்தது. ஏனெனில் அவர்தான் ஆதிசேஷன் அவதாரமாயிற்றே. இமையோர் தலைவனை இமைக்க மறந்து சேவித்தார். ராமானுஜரின் உள்ளத்தில் பக்தி வெள்ளம். இரண்டும் எதிரெதிரே பொங்கிப் பிரவகிக்கின்றது.
நடப்பவற்றை உன்னிப்பாகக் கவனிக்கிறது எதிரே உள்ள கூட்டம். திருவடி முதல் திருமுடி வரையிலும் நிதானமாக சேவிக்கிறார் எதிராஜர்.‘காதல் கணவனை அன்பு ததும்ப ஆசை மனைவி அனுபவிக்கும் நிலையிது‘ என்று, நாம் புரிந்து கொள்ள, பெரியோர்கள் உதாரணம் காட்டுகின்றனர்.
ஒருபுறம் அரங்கம் நிறைந்த மக்கள் வெள்ளம். மறுபுறம் அரங்கநாயகன். நடுவினில் தனிப்பெரும் தலைவனாகிய ராமானுஜர். அரங்கனின் அழகிய முகத்தில் மெலியதான புன்னகை தவழ்ந்தது. என்றுமே அவன் திருமுகம் மந்தகாசத்துடன் கூடியது என்றாலும், இன்றைய புன்னகையில் ‘ஏதோ திருவுள்ளம்‘ உறைந்துள்ளது போலும். அருகிலிருந்த அன்னையான ரங்கநாயகியும் ஆமோதிப்பது போன்று மெதுவாகத் தலையசைத்தாள்.
எம்பெருமான் திருவுள்ளத்தில் என்ன உள்ளது என்பதை அறியும் வன்மை யாருக்கு உள்ளது? அவன் அடியார்களே அதை அறிபவர்கள். இன்று அரங்கனின் அந்தரங்கத்தை ராமானுஜர் நன்கு உணர்ந்தார். அந்த ரங்கன் அவரிடம் அந்தரங்கமாக ஏதோ சொல்லியுள்ளான் போலும். கிடைத்த வாய்ப்பை வீணாக்காதவன்தானே செயல்வீரன்.
முன்பொரு நாள் குருக்ஷேத்ர யுத்தத்தில் சோகத்தினால் கலங்கிய அர்ஜூனனின் கலக்கம் தெளிய ‘கீதை‘ எனும் பெரும் தத்துவத்தை உபதேசித்தவன் இதே ரங்கன். அரங்கம் என்றால் மேடை என்பது தானே பொருள். அன்று யுத்தரங்கத்தில் இவனின் பிரசங்கத்தை கேட்பவருமில்லை. போற்றினவரும் இல்லை. அர்ஜூனன் ஒருவனே கிடைத்தான். ஒரு வழியாக மனது இசைந்து யுத்தம் செய்தான். இருப்பினும் உயரிய அக்கீதையின் உட்பொருளை உலகம் உணர வேண்டாமா? அதே அரங்கன் இன்று அரங்கத்தில் குழுமியுள்ள மக்கள் திரளைக் கண்டான். ராமானுஜரின் அந்தரங்கத்தில் புகுந்து பேச வைத்தான். கணீரென்று அவர் அக்கூட்டத்தில் பேசியது, அரங்கத்தின் திருமதிள்களில் இன்றும் எதிரொலிக்கிறது.
அரங்கம் ஏறிய அந்தரங்கம்
எதிரே பெரும் ஶ்ரீவைஷ்ணவத் திரள். எல்லோரும் ரங்கா! ரங்கா! என்று இதுவரையிலும் ஓலமிட்டவர்கள், இப்போது ராமானுஜா! ராமானுஜா! என்று கொண்டாடி மகிழ்கின்றனர். அரங்கனும், அழகிய நாச்சியாரும் மகிழ்ந்து இதனை ரசிக்கின்றனர். சரி…. ராமானுஜனாக (பலராமன் தம்பியாக), தான் சாதிக்க முடியாததை, தற்போது ராமானுஜராக (ஆசார்யராக) சாதிக்கலாம் எனும் எண்ணம் அரங்கனின் அந்தரங்க திருவுள்ளம்.
எல்லோரும் குழுமியிருந்த இடத்தில் யாருமே கேட்காமலிருந்தாலும் அர்ஜுனனுக்கு கீதையைக் கூறியவன்; இப்போது எதிராஜர் என்ன சொன்னாலும் கேட்பதற்குத் தயாராக உள்ள இக்கூட்டத்தைக் கண்டு வாளா இருப்பானா என்ன! எனவே அவன் தன் அந்தரங்கக் கட்டளையை, அந்த ரங்கனின் கட்டளையை, ராமானுஜருக்களித்தான்.
ரங்கன் ஒரு பித்தன்.“தன் பக்தர்கள் எவ்வாறேனும் தன்னை வந்து அடையமாட்டார்களா!” என்று ஏங்குபவன். மிகவும் கடினமான பக்தி முதலான வழிமுறைகளைச் சொன்னால், எங்கே இவர்கள் பயந்து தன்னிடம் வராமலேயே இருந்து விடுவரோ எனத் தயங்குபவன். பத்துடை அடியவர்க்கு எளியவனன்றோ! ஆகையால் எல்லோரும் வாழ்ந்து போகும்படியான ஒரு வழிமுறையை உலகிற்குணர்த்த அத்திவ்ய தம்பதிகள் தீர்மானித்தனர்.
முதலில் உபாயத்தின் மேன்மை அறியலாம். பின்னர் வாய் திறந்த அரங்கனின் வைபவத்தை அறியலாம். எல்லாம் ராமானுஜர் அநுக்ரகம்.
பரமபதமாகிய மோட்சத்தை அடைய இரண்டே வழிகள் தான் உள்ளன. இது தவிர வேறெந்த உபாயத்தினாலும் மோட்சத்தை அடைய முடியாது. அது தவிர மோட்சத்தை அருளுபவன் எம்பெருமான் ஒருவனே. அவன் தவிர வேறு எவர்க்கும் மோட்சம் அளிக்கும் தகுதி இல்லை. எனவே,“தேறும் கால் தேவன் ஒருவனே“ என்று அறுதியிடுகின்றனர் ஆழ்வார்கள். இதுவே வேதமுரைத்தது.
இரண்டு வழிகளுள் ஒன்று பக்தியோகம். மற்றொன்று ப்ரபத்தி யோகம். அதாவது ஒருவன் வேதம் கற்கக்கூடிய குலத்தில் பிறந்து (அதுவும் ஆண் மகனாக), வேதத்தை நன்கு கற்க வேண்டும். அந்த வேதத்திற்கு ஆறு பிரிவுகள் உண்டு. அதையும் அறிய வேண்டும். இவ்விதம் அறிபவன் வேதத்தில் கூறப்பட்டுள்ளபடியே தனக்குரிய ஒரு உபாஸனையைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்.
தற்காலத்திலுள்ள நரசிம்ம உபாஸனை, ஹனுமத் உபாஸனை, தேவீ உபாஸனை போன்றதல்ல இது. இதற்கு ‘வித்யா‘ என்பது பெயர். அந்த உபாஸனையை அவன் வாழ்நாள் முழுதும் கடைபிடிக்க வேண்டும். அது தவிர மேலும் பல பிறவிகளும் அவனுக்கு உண்டாகும். அத்தகு பிறவிகளிலும் இதையைல்லாம் விடாது (ஒருக்கணமும் விடாது) உபாஸனை செய்ய வேண்டும். இதையெல்லாம் அதிகம் விவரித்தால் கதையிலுள்ள சுவாரசியம் போய்விடும். மொத்தத்தில் நம்மால் முடியாது.
சரி. இவ்விதம் சொன்னால், பின் எப்படி சாமான்யர்கள் மோட்சம் அடைவது. நாமெல்லாம் நற்கதி அடைய வழியே இல்லையா! எனும் கேள்வி எழுகிறதே. இதற்குத்தான் பரம தயாமூர்த்தியான பெருமாள், ராமானுஜர் மூலமாக விடை தருகிறார்.
“நான் அனைவர்க்கும் பொதுவானவன். எல்லோருமே எனக்கு வேன்டியவர்களே“ என்கிறான் கீதையில் கண்ணன். இப்படிச் சொன்னவன் யாரோ ஒரு சிலர் மட்டும் தன்னை வந்தடையட்டும் என எண்ணுவானா? அங்கு கீதையில் சொன்ன ஒரு அர்த்தத்தை இன்று இங்கு அரங்கத்திலும் சொல்லுகிறான்.“ஹே அர்ஜுனா! எத்தனையோ புண்ணிய பிறவிகள் கழிந்து தான் “நாராயணனாகிய நானே அனைத்தும்“ எனும் நினைவுடன் ஒரு பக்தன் என்னை வந்தடைகிறான். ஆனால், இத்தகையதொரு நிலையுடன் என்னை அணுகும் அந்த மஹாத்மா கிடைப்பது மிக, மிக துர்லபமாயுள்ளது“ என்கிறான்.
இதனால்,”என்னிடம் பக்தர்கள் அதிகம் வர வேண்டும். நான் அவர்களுக்கு மோட்சமளித்து அளவில்லா ஆனந்த வாழ்க்கை தர காத்திருக்கிறேன்“ எனும் திருவுள்ளம் நன்கு தெரிகின்றதன்றோ! அதற்குரிய வழிமுறைகளையும் இப்போது தெளியலாம்.
முன்னம் நாம் பார்த்த பக்தி கடினமானது. எப்போது பலனளிக்கும் என்பது தெரியாது. நாம் அதைச் செய்யும் வல்லமையற்றவர்கள். ஆனால், மோட்சத்தில் விருப்பமுடையவர்கள். இதனால் நாம் அவனை அடையும் வழி சுலபமானதாகவிருந்தால் மேலானது. அத்தகையதொரு வழிமுறைதான் ‘சரணாகதி‘ என்பது.
“நான், என்னைச் சேர்ந்த அறிவுடைய அறிவற்ற என அனைத்தையும், ஹே ப்ரபோ! தேவதேவ! நீ உன் கைங்கர்யத்துக்காக ஏற்றுக்கொள்“ என அனைத்தையும் அவன் திருவடியில் சமர்ப்பிப்பதற்குத்தான் சரணாகதி என்பது பெயர். இதனை யாரும் செய்யலாம். எக்காலத்திலும் செய்யலாம். எவ்விடத்திலும் செய்யலாம். எவ்வித நியம நிஷ்டைகளும் கிடையாது. ஒன்றே ஒன்றைத் தவிர. அது “மஹாவிச்வாஸம்“. எல்லாம் நாராயணனே; அவனே நம்மை ரட்சிப்பவன்; அவனை அடைவது தவிர இப்பிறவிக்கு பயன் ஏதுமில்லை எனும் உறுதியிருந்தால் போதுமானது.
மகானாகிய ஆசார்யருடைய சம்பந்தத்தை அடைந்து, இந்த “ஆத்மாவை“ மேற்கூறியபடி பகவானின் திவ்யமான திருவடித் தாமரைகளில் சமர்ப்பித்தால், இனி நமக்கு பிறவி எனும் பயம் என்றுமே கிடையாது. ஒரே ஒருமுறை விரைவாக செய்து முடிக்கக்கூடிய கார்யம் இது.“இந்த மாபெரும் அமுத வெள்ளத்தை அகில உலகமும் அடைந்து, அழியாத ஆனந்தமான பேரின்பத்தைப் பெற வேண்டும்“ என நினைத்த அரங்கன் ராமானுஜரைப் பேச வைத்தான். தானும் பேசினான்.
இந்த சரணாகதி மந்த்ரத்துக்கு ‘த்வய மந்த்ரம்‘ என்பது பெயர்.“திருவுடன் சேர்ந்த பகவானுடைய திருவடித் தாமரைகளை அடைக்கலமாக அடைகிறேன். திருவுடன் கூடிய திருமாலுக்கு (நாராயணனுக்கு) கைங்கர்யம் செய்கிறேன்“ என்பது அந்த மந்திரத்தின் பொருள். அத்தகைய உயரிய மந்திரத்தைக் கூறி “என்னையே அடைக்கலமாக அடைவாயாக!”;“நான் உன்னை அனைத்து வினைகளிலிருந்தும் காப்பாற்றுகிறேன்“ என்று கீதையின் சரம ச்லோகத்தில் கண்ணன் உபதேசித்தான்.“கவலைப்படாதே“ எனும் அவன் வாக்கியத்தின் பொருளை இன்று உலகம் உணர்கின்றது.
பரம பவித்ரமான பங்குனி உத்திரத் திருநன்னாளில், அரங்கனின் ஆணைப்படி, உலகறிய, ராமானுஜர் சரணாகதி செய்தார் ! ராமானுஜர் எவ்வழியோ, உலகம் அவ்வழி ! என்பதற்கேற்ப, தன்னையும், தன்னைச் சேர்ந்தவர்களையும் ரங்கநாதன் திருவடிகளில் சமர்ப்பணம் செய்தார்.
அந்தச் சமயம் ராமானுஜரால் அருளிச் செய்யப் பட்ட அமுத மொழிகளுக்கு ‘கத்ய த்ரயம்‘ என்பது பெயர். அரங்கன் திருவடிகளில் அடைக்கலம் அடைய ‘சரணாகதி கத்யம்‘; ஶ்ரீவைகுண்டத்தின் பெருமையை வர்ணிக்கும் ‘வைகுண்ட கத்யம்‘; பூலோக வைகுண்டமான ஶ்ரீரங்கத்தின் அழகை வர்ணிக்கும் ‘ஶ்ரீரங்க கத்யம்‘ என மூன்றும் ஆசார்யரால் அருளப்பட்டன.
“எம்பெருமானே ! உன் திருவடித் தாமரைகளில், வேறொன்றிலும் பற்றில்லாத எனது மனது லயிக்க வேண்டும். இதுவரையிலும் நான் செய்த தீவினைகளிலிருந்து நீ காக்க வேண்டும். அவற்றை இனியும் நான் செய்யாதபடி நீ தடுத்தாட்கொள்ள வேண்டும். கருணாநிதியே! குணக்கடலே, இனிமையானவனே உன்னையே சரணடைந்தேன்‘ என்று இதில் பகவத் ப்ரார்த்தனையைச் செய்கிறார். பிராட்டியாம் ரங்கநாயகித் தாயாரை முன்னிட்டு, ராமானுஜரால் ரங்கநாதனிடம் சரணாகதி செய்யப்பட்டது.
“இங்கிருக்கும் காலம்வரை அடியேன் தேவரீர் உகந்த கைங்கர்யத்தை – ஒழிவில் காலமெல்லாம் உடனாய் மன்னி வழுவிலா அடிமை செய்ய வேண்டும்“ என்று ப்ரார்த்தனை செய்தார். உடனே, பேசும் தெய்வம் அரங்கன்,“அப்படியே ஆகுக. உன் விருப்பங்கள் அனைத்தும் ஈடேறும். இந்நிலவுலகில் இருக்கும் வரை முன் சொன்ன த்வய மந்திரத்தைச் சொல்லிக் கொண்டேயிரு. இந்தத் திருவரங்கத்திலேயே பரம சுகமாக வசிக்கக் கடவாய்“ என்று திருவாய் மலர்ந்தருளினான். இந்த அதிசயத்தை உலகமே கண்டு போற்றியது.
எளிமையான இந்த உபாயம் எல்லோருக்கும்தானே.”தன்னடியார்கள் இதைச் செய்தால் அவர்கள் திறத்தில் இரங்கும் அரங்கன் பித்தன்“ என்கிறார் ஆழ்வார். அன்பர்களே! இனியும் என்ன குறை; என்ன கவலை! உய்ய ஒரே வழியான உடையவர் திருவடியை அடைந்துய்யலாம். அரங்கத்தில் நிகழ்ந்த அந்தரங்கம் இந்த உலகிற்கோர் அற்புதம்.
அன்புடன்
அனந்தன்
Aranganuraithaandharangam – (Secrets uttered by Lord Ranganathan)
Thiruvarangam has the distinction of being called “BhoolokaVaikuntam” or the Vaikuntam on earth. This is the Head Quarters of all the 108 divyadesams. This is the place where azhwars and eminent acharyas starting from Naathamunigal and Alavandhar to Swami Ramanuja, have lived for the propagation of Vaishnavam. For them, Aranganar (presiding Lord of SriRangam) is the only refuge. Azhagiyamanavalan himself is their only love.
Did Azhwars and acharyas embraced Him with their unflinching devotion, or did Aranganar embrace them? That separate subject for interesting debate at another time.
Now, Swami Ramanuja took the responsibility of being the Chieftain and served selflessly. Around 8,000 sanyasis said to have been there with him at that time. Besides, countless number of householders who worshipped only Sriman Narayana (such people are called paramaikaanthis) were living there. Many distinctive disciples of Swami Ramanuja such as Koorathazhwan, Mudaliaandan, Embar, ArulaalaPerumalEmberumaanaar, KidambiAachan, Milagazhwan and Thirukurugaipiraanpillan, who were like the fort of Sri Vaishnavism, of Sri Rangam.
SriRanganaathar and SriRanganaayaki are enjoying Nithyothsavam, Pakshothsavam, maasothsavam and other utsavams (festivals) everyday.
Azhwar sang, “Poliga, Poliga, Poliga” then, which today is shining as the wealth of Sri Rangam.
Countless people have benefitted from Ethirajar (Ramanuja)’s words of wisdom for their welfare. Earlier, we saw how Lord Nambi, after having a doubt “what is the reason for Ramanuja’s oratory power”, became Ramanuja’sdisciple to experience his teachings. Lo! The same continues in Thiruvarangam too.
Thiruvarangaamudhanar once said, “PonarangamEnnil, mayalperugum Ramanuja.” (meaning: when I say shining Sri Rangam, Ramajuja gets into a trance) Ramanuja was mad (crazy) mad with love for Ranganathan. Lord Ranganathan published his upadesam (preaching) to the world only through Ramanuja.
Specifically, Ranganathan was determined that saranagathi principle should prosper in the world and all should attain Sri Vaikuntam. He decided to preach, through Ramanjuja, the meaning of Bhagavad Gita, (particularly the greatness of Charama Slokam), which, He, as brother of Rama (younger brother of Balarama) gave out.
Archavatharam is the best of all avatharams (incarnations). “Whichever image you like, is My image” is what it is. Whatever way we wish, we can enjoy Him, by dressing Him, conduct celebrations etc
Once, it was the holy day of Panguniuthiram.This is an important day for Sri Vaishnava temples. That is the day of Thiruavatharam (Appearance day) of Piratti (consort of Lord). In general, we celebrate it as Jayanthi day, (the birthdays) of Perumalthose days when He incarnatedas Rama, Krishna or Nrsimha. But, do we know the birthdays of Sita or Rukmini? Do we celebrate Their birthdays?
Perumal has spent time in the womb of different mothers during His avatharas. Pirattis Ayonija – she has always emerged directly without going through the process of birth. She appears on Her own. One time, Mahalakshmi disappeared from the face of all the three worlds due to a curse by Sage Durvasa. Later, when Devas and Asuras came together to churn the paarkadal (milky ocean) to get nectar, there emerged from it, like a lady-nectar, Mahalakshmi. On that very day, Her marriage happened on the shores of paarkadal.
Her advent and marriage to the BeautifulBride-groom, Perumal, took place on the uthiram star in the tamil month of Panguni. In commemoration of this event, a kalyanautsavam (divine marriage) is performed for Perumal and Piratti on that day every year, in all Sri Vaishnava temples. Called as “Serthiutsavam”, Perumal and Piratti are seated together and devotees happily pray them on this day.
Though this event happens in all temples, there is Sri Ramanujato add extra touch of specialty to Sri Rangam. This is also why Lord Ranganathar doesn’t let Ramanuja go away from Him, and even if he goes, He makes him come back soon.
Once it was panguniuthiram day, this day, whenLord Ranganathar comes to the shrine of Ranganayaki, then together They Bless the devotees, at RanganayakiMandpam there is a very large congregation of bustling devotees. Perumal and Piratti were overwhelmed by the joy, just like how parents would be very happy to be with all their children at one place.
Ramanuja, along with this retinue of devotees and disciples, came there to take the Blessings of Perumal and Thaayar. TheDivyadampathi (Perumal and Piratti) welcomed him joyously. Suddenly, the crowd became silent. That was the respect the people had for Swami Ramanuja. Everyone’s attention was focused only on Ramanuja.The Divya Dampathi were enjoying the pointed attention that Ramanuja was getting from the crowd which forgot to have darshan of Them.
Slowly Ramanuja climbed the steps of the mandapam and prayed Perumal and Thayar. The Lord is the beautiful Groom.It is impossible for normal people to behold His beauty all at once. But, Ramanuja was able to do so because he is none other than the incarnation of Adiseshan. He prayed the Lord of Devas, without batting an eye. Ramanuja’s heart brimmed with devotion. Both Lord’s beauty and Ramanuja’s devotion were overflowing there.
The crowd watched keenly at the unfolding of events. Ramanuja slowly savoured the beauty of Perumal from His Holy Feet to His Crown. To help us understand this depth of devotion, our elders have metaphorically explained this feeling as that of a “loving wife enjoying the love and affection of her beloved husband.”
With thronging crowds on one side and Lord Ranganathar on the other. Swami Ramanuja stood in between as the one and only leader. Lord Ranganathar wore a mesmerizing smile. He is always so, but today, there was also a slight ‘indication’ in His smile. Mother Ranganyakai also slightly nodded Her head, assenting to His thoughts.
Who has the skill to know what is in His mind? Only His devotees know His mind. Today, Ramanuja clearly understood the secret thoughts of the Lord. It seemed that the Lord Ranga had secretly told something to Ramanuja. One who makes the most of the given opportunity is a champion.
This is the same Ranganathar who preached at Kurukshethra war, the great concept of ‘Gita’ to Arjuna, who was disillusioned by sorrow. Arangam means stage. On that day, there was no one to listen to His preaching or appreciate the same. Only Arjuna was there. After listening to all that the Lord said, Arjunan relented and went for war. But should not everyone in the world understand the inner meaning of this exalted Bhagavad Gita? Same Arangan (Krishna) today saw the congregation in Arangam. He entered into Ramajua and made him speak. The booming voice in which Ramanuja spoke those words, resonate even now in the compound walls of Sri Rangam.
Andharam Eriya Andharangam – (Secrets that got up the stage)
Swarms of Sri Vaishnava people who were shouting “Ranga! Ranga!” until now, started celebrating Ramanuja. Lord Ranganathar and Piratti were also proudly enjoying these scenes. Amidst these scenes, Ranganathar secretly decided to accomplish through Ramanuja, what he could not do in the battlefields of Kurukshetra.
Though everyone was gathered in the Kurukshetra battlefield, no one could listen to Him. Yet He preached Bhagavd Gita to Arjunan. Today, everyone is ready and willing to listen to Swami Ramanuja. Will He let go of such an opportunity! So, He gave His secret order (wish) to Ramanuja.
Rangan is paranoid. He longs for His devotees to reach Him through some means. He was also skeptical about teaching the difficult path of Bhati yogam to people, as He feared that people would get scared and would never come to Him. He wanted to be accessible to all His devotees. So, He and Piratti decided to give everyone an easy option that they would be able to practice.
First of all, let us understand Upayam (the means), so we can understand the greatness of Lord Ranganathan with the blessings of Swami Ramanuja.
There are only two ways to reach Paramapadham (attain moksham). There is no other means to moksham. In addition, Lord Vishnu is the only one who can grant moksham and no one else has that privilege. This is why both Azhwars and vedas pronounce that “He is the everlasting refuge.”
Out of these two paths – one is Bhati yogam and the other is prapatti yogam. It means, a person who is a male and is born in a lineage that is eligible to learn veda, must learn it well. There are six branches in vedas and he should also know that. In addition, he should follow the rituals (upasana) as said in the vedas.
This upasana is not like the Nrsimha upasana, Devi upasana or Hanumath upasana that’s prevailing in modern days. This is called ‘vidya’ and one has to follow it all through his life. Also, he will have rebirths and during all those births, he should follow each of these rules strictly. If we keep elaborating on this, the essence of the story will be lost. Overall, this is something that we cannot follow.
This brought up the question – how can a common man get moksham? Does he not have any option to reach Him? The All-Compassionate Lord gave the answer to this question through Ramanuja.
“I am common to everyone. I want all of you.” – says Krishna in Bhagavad Gita. Will a person who said this ever think that only a chosen few should reach Him? Today, he says a meaning, which is the same one that he uttered in Bhagavad Gita that day. Then, He said, “Hey Arjuna! Only after many births does a person have a birth in which he thinks that Narayanan is everything and reaches Me. But, it is very difficult to get a person like that”, he said.
From this, we can understand that He wishes, “More people should come to me. I’m waiting to give them moksham and a blissful life after that.” Now, we can also know the means for this.
The bhakti yogam that we saw earlier is difficult to practice. We don’t know when it will yield results. Also, we are incapable of following it. At the same time, we are interested in getting moksham. This is why, it is best if there is an easier path to reach Him. Such a means is “saranagathi.”
Saying, “O Lord, please take me and all the living and non-living things associated with me for your service” and submitting everything at His lotus feet is called saranagathi. Anyone can do this. We can do this at any time. It can be done anywhere. There are no rules related to it, except one called “Maha Vishwasam,” which is unflinching faith in Sriman Narayana. We should just understand and resolve to ourselves that He is everything, He will take care of us and we have no other goals in this life except to reach Him.
This saranagathi mantram is called “dwaya mantram.” The meaning of this mantram is, “I am taking refuge in the lotus feet of the Lord Who is always with Piratti. I am doing service to Perumal and Piratti.” In Bhagavad Gita’s charama slokam, He says, “Take refuge in Me! I will save you from all sins.” Today, the world understood the meaning of His word – “Don’t fear:”
On this divine day of Panguni uthiram, under the orders of Lord Ranaganthan, Swami Ramanuja did saranagathi. The world follows Ramanuja, and true to this, Ramanuja did saranagathi not just for himself, but also for all others associated with him.
The words that Ramanuja uttered during that time is compiled as “Gadya Trayam.” It comprises of “Saranagathi Gadyam” that teaches us to take refuge in Rangannathar’s lotus feet, “Vaikunta Gadyam” that describes the Lord at Sri Vaikuntam and “Sriranga Gadyam” that describes the beauty of Sri Rangam (Bhooloka Vaikuntam).
In this book, Swami Ramanuja prays to Ranganthar and says, “O Lord! I want my mind to meditate only on Your lotus feet without falling to any distractions. You have to protect me from all the sins I have committed so far. O compassionate One! Virtuous One! I take refuge only in You.” This way, Ramanuja did saranagathi to Lord Ranganathar in the presence of Ranganaayaki.
“As long as I am here, I want to serve you tirelessly,” prayed Swami Ramanuja. Imemdiately, Lord Ranganathar said, “So be it. All your wishes will be fulfilled. Keep chanting the dwaya mantram as long as you live here. You will continue to live comfortably in this Sri Rangam.” The entire world watched this event with awe.
This easy means is for everyone. Azhwar says, “When followers do this, unwanted thoughts will leave them.”
Friends! Why fear! Let us all reach the golden feet of Swami Ramanuja. The event that happened in Sri Rangam is a fantastic event for the entire world.
திக்கெட்டும் புகழ் ஸ்ரீபாஷியத்தைத் தெளிய உரைத்திடு நாள்
ஓதாதோதும் வேதாந்தாரியன் உதயம் செய்திடு நாள்
உத்தமமான புரட்டாசித் திருவோணம் எனும் நாளே.
Swami Vedanta Desikan
இது ஸ்வாமி தேசிகனின் திருநாள் பாட்டாகும். அருளிச் செய்தவர் ஸ்வாமி தேசிகனின் திருக்குமாரும், சிஷ்யருமான ஸ்ரீநயினாராசார்யர் ஆவார். திருநாள் பாட்டு என்றால் ஆசார்யன் அவதரித்தத் திருநாளை கொண்டாடும் பாடலாகும். ஸ்வாமி தேசிகன் புரட்டாசி மாதம் திருவோண நக்ஷத்திரத்தில் அவதரித்தார். ஸ்வாமி தேசிகனின் திருநாள் பாட்டில் உள்ள ஸ்வாரஸ்யங்களை இங்கு அனுபவிப்போம்.
“வாதாசனவரர் இவரென வரு மா பாஷியம் வகை பெறு நாள்” என்ற முதல் வரிக்கு முதலில் அர்த்தத்தை ஆராயலாம்.காற்றை மட்டும் சுவாசித்து உஜ்ஜீவிக்கும் பிராணி பாம்பாகும். ஆகையால் வாதாசனன் என்று பாம்பிற்கு பெயர். பாம்புகளில் சிறந்தவரான (வாதாசன வர:) ஆதிசேஷனுக்கு வாதாசனவரர் என்று திருநாமமாகும்.
ஆதிசேஷனின் அம்சமான ஸ்வாமி ராமானுஜர் வாதாசனவரர் என்று போற்றப்படுகிறார். ஸ்ரீபாஷ்யம் இயற்றிய ஸ்வாமி ராமானுஜர் ஸ்ரீபாஷ்யகாரர் என்று கொண்டாடப்படுகிறார். ஸ்ரீ என்றால் மா என்னும் மஹாலக்ஷ்மியை குறிக்கும். ஆக, மா பாஷ்யம் என்றால் ஸ்ரீபாஷ்யம் என்று பொருள் கொள்ளலாம். ஸ்ரீபாஷ்யகாரரின் மறு அவதாரம் என்று விளங்குபவர் நம் ஸ்வாமி தேசிகன். நடாதூர் அம்மாளின் சிஷ்யரான ஸுதர்சன சூரி பட்டோலைப்படுத்திய, ஸ்ரீபாஷ்ய வ்யாக்யானமான ச்ருதப்ரகாசிகையினை காப்பாற்றியும், ஸத்யாகாலத்தில் சிஷ்யர்களுக்கு 30 முறை ஸ்ரீபாஷ்ய காலக்ஷேபம் அருளிச் செய்தும், ஸ்ரீபாஷ்யத்திற்கு அதிகரண ஸாராவளி, தத்வ டீகை முதலிய வ்யாக்யானங்கள் எழுதியும், ஸ்வாமி தேசிகன், ஸ்ரீபாஷ்யம் உயர்த்தி பெரும் வகையில் பலபடிகளாலும் கைங்கர்யம் புரிந்துள்ளார். ஆக, திருவோண நன்னாள் ஸ்ரீபாஷ்யம் உயர்த்தி பெற்ற நன்னாளாகக் கொண்டாடப்படுகிறது.
முதல் வரிக்கு இது ஒரு வகை அர்த்தம்.
ஆனால், மீண்டும், “திக்கெட்டும் புகழ் ஸ்ரீபாஷ்யத்தைத் தெளிய உரைத்திடு நாள்” என்று ஸ்வாமி தேசிகன் ஸ்ரீபாஷ்யத்தை எட்டு திக்குகளிலும் பரவச் செய்தார் என்றும் உள்ளது. ஆக, முதல் வரிக்கு ஸ்ரீபாஷ்யம் என்று பொருள் கூறினால் புனருக்தி தோஷம் வராதோ! என்ற கேள்வி எழுகிறது! ஆகையால், மற்றுமொரு அர்த்த சுவாரஸ்யத்தை ஆராயலாம்.
ஆதிசேஷனின் அம்சமான பதஞ்சலி முனிவர், வாதாசனவரர் என்று போற்றப்படுகிறார். பதஞ்சலி முனிவருக்கு ப்ரத்யக்ஷமான பெருமாள் திருநின்றவூர் பக்தவத்சலம் பெருமாள் ஆவார். ஆகையால் தான் திருநின்றவூரில் ஆதிசேஷனுக்குத் தனி ஸன்னிதி உள்ளது. வ்யாகரண சாஸ்திரத்தை நிலைநாட்டியவர்களில் முனித்ரயம் என்று போற்றப்படும் முனிவர்கள் பாணினி, காத்யாயனர் மற்றும் பதஞ்சலி ஆவார்கள். இவர்கள் மூவரும் முறையே வ்யாகரணத்திற்கு சூத்ரகாரர், வ்ருத்திகாரர் மற்றும் பாஷ்யகாரர் என்று கொண்டாடப்படுகின்றனர். பதஞ்சலி முனிவர் எழுதிய வ்யாகரண சாஸ்திர பாஷ்யத்திற்கு “மஹா பாஷ்யம் , மா பாஷ்யம்” என்று பெயர். ஸ்வாமி தேசிகன் தமது ஸ்ரீபாஷ்ய வ்யாக்யான க்ரந்தங்களில், ‘மஹா பாஷ்ய’ விளக்கங்களைக் கையாண்ட விதத்தையும், வ்யாகரண சைலியையும் பார்த்தால், பதஞ்சலியே அவதாரம் எடுத்தார் போல் உள்ளது என்று அனைவரும் கொண்டாடுவர். பதஞ்சலி முனியே ஸ்வாமி தேசிகனாக அவதரித்து மா பாஷ்யம் உயர்த்தி பெரும் வகையில் வ்யாகரணத்தைக் கையாண்டார். ஆக, திருவோண நன்னாள் பதஞ்சலி முனி இயற்றிய மா பாஷ்யம் உயர்த்தி பெற்ற நன்னாளாகக் கொண்டாடப்படுகிறது.
மேலும், முதல் வரிக்கு, ஸ்வாமி தேசிகன் ஸ்ரீபாஷ்யத்தைக் காப்பாற்றியதையும், ஆறாம் வரிக்கு ஸ்ரீபாஷ்யத்திற்கு வ்யாக்யானங்கள் எழுதி, சிஷ்யர்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்து, எட்டு திக்குகளிலும் பரவச் செய்தார் என்றும் தனித்தனியாகப் பொருள் கொள்ளலாம்.
ஸ்ரீபாஷ்யகாரரின் முதல் கட்டளை “ஸ்ரீபாஷ்யத்தை வாசித்தும் ப்ரவர்த்திப்பித்தும்” என்று உள்ளது. அதற்கிணங்க இங்கும், முதல் வரிக்கு ஸ்ரீபாஷ்யம் என்று பொருள் கொள்வதும் ஸ்வாரஸ்யமே. புனருக்தி தோஷம் வராது. அது எப்படி என்று பார்க்கலாம்.
ஸ்ரீபாஷ்யகாரரின் இரண்டாம் கட்டளை பகவத் விஷயமான திருவாய்மொழியை கற்பதாகும். இந்த கட்டளையை நிறைவேற்றிய ஸ்வாமி தேசிகனை போற்றுவதாக அமைந்ததே திருநாள் பாட்டில் இரண்டாம் வரியான “வகுளாபரணப் பெருமாள் தமிழின் வாசியறிந்திடு நாள்” என்பதாகும். ஸ்வாமி தேசிகன் நம்மாழ்வாரின் பாசுரங்களின்படி, அதாவது த்ராவிட வேதங்களான திவ்ய ப்ரபந்தங்கள் கொண்டு சூத்ர வாக்கியத்திற்கு விளக்கம் அருளியுள்ளார். இதை அவர் எவ்வாறு செய்தார் என்றால், வேதத்தில் உள்ள பேத அபேத ச்ருதிகளுக்கு, ஸ்ரீபாஷ்யகாரர் விளக்கியபடி கடக ச்ருதிகள் கொண்டு பொருள் கூறி, பரப்ரஹ்மத்தின் விளக்கத்திற்கு இருந்த தவறான அர்த்தங்களை அதாவது பிரமத்தை பற்றிய பிரமத்தை விலக்கினார். இதுவே “பேதாபேதம் பிரமம் எனாவகை பிரமம் தெளிவித்திடு நாள்” என்று மூன்றாம் வரியில் உள்ளது.
ச்ருதிக்கு தவறாக அர்த்தம் அருளிய அத்வைதிகளை, வாதம் செய்து சததூஷணி என்னும் கிரந்தத்தை அருளியவர் ஸ்வாமி தேசிகன் என்பது “பேச்சொன்றுக்குச் சததூஷணியைப் பேசிய தேசிக நாள்” என்று நான்காம் வரியாக அமைந்துள்ளது.
மேலும் மாயவாதம் செய்த அவைதீக மதங்களை பரமதபங்கம் என்னும் நூலை இயற்றி அவர்களை வென்றார் என்பது “தீதாகிய பல மாயக் கலைகளைச் சிக்கென வென்றிடு நாள்” என்று ஐந்தாம் வரியாக உள்ளது.
இவ்வண்ணம், முதலில் ஸ்ரீபாஷ்யத்தைக் காப்பாற்றி, பின்னர் ஸ்ரீபாஷ்யம் பரவுவதற்கு இருந்த அனைத்து இடர்களையும் களைந்த ஸ்வாமி தேசிகன், ஸ்ரீபாஷ்யத்தை சிஷ்யர்களுக்குக் கற்றுக்கொடுத்து எட்டு திக்குகளிலும் பரவச் செய்தார் என்பதை “திக்கெட்டும் புகழ் ஸ்ரீபாஷ்யத்தைத் தெளிய உரைத்திடு நாள்” என்ற ஆறாம் வரிக்கு சுவாரசியமான பொருள் கொள்வர் பெரியோர். இதுவே ஸ்ரீபாஷ்யகாரரின் முதல் கட்டளையில் “பாஷ்யத்தை ப்ரவர்த்திப்பித்தும்” என்றும் உள்ளது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
வேதத்திற்கு ஆசார்யரான வேதாந்த தேசிகன் அவதரித்த நாள் புரட்டாசி திருவோணம் என்னும் உயர்ந்த நன்னாள் என்பது “ஓதாதோதும் வேதாந்தாரியன் உதயம் செய்திடு நாள், உத்தமமான புரட்டாசித் திருவோணம் எனும் நாளே.” என்று கடைசி இரண்டு வரியில் ஸ்ரீநயினாராசார்யர் போற்றியுள்ளார்.
குரு பூர்ணிமா தினத்தில் ஆசார்யன் ஆசி வேண்டி,
அடியேன்
முகுந்தகிரி ஸ்ரீ APN சுவாமியின் காலக்ஷேப சிஷ்யை & சரன் ஸேவக்
ஸ்ரீ: காஷ்மீர் Files | The Kashmir Files Sri #APNSwami #Writes #Trending
<<Scroll down to read the original Tamil article & the English Translation of the article>>
Traditional Trending – Sri APN Swami writes Srivaishnava Tradition based articles on the current Trending topic. Seeing our tradition in everything is Sri APN Swami’s unique style and this is shown in his 100+ Traditional Trending Videos, Audios and articles under this title series. This is an article based on the movie title “The Kashmir Files” released on March, 11 2022. In the last 20 minutes of the movie, the boy speaks from his heart about “Kashmir Ka Sach” – Truth of Kashmir.
We are happy to share another, “Kashmir Ka Sach” – The truth about Kashmir which happened 1000 years ago during Swami Ramanujacharya’s time period. Swami Ramanujacharya went all the way to Kashmir from Tamil Nadu to read about Vyasa’s Brahma Sutra so that he can write a commentary for the same. The source documents related to Brahma Sutram were in Kashmir’s Sharadha Peetam Library and he referred those documents to create his commentary called “Saareeraka Mimaamsa Bhashyam”. Lord Saraswathi herself acknowledged this work and hailed it as “Sri Bhashyam”. She also gave her worshipping idol “Lord Hayagriva” as a gift to Swami Ramanujar. This idol of Lord Hayagriva is worshipped even today by His Holiness Sri Parakala Mutt Jeeyar, Mysore. Sharadha Devi also gave a title “Sri Bhashyakaarar” to Swami Ramanujacharya. We are happy to share this below article in Tamil & English which explains the incident called “The Kashmir Files” hailing the Pandits of Kashmir who maintained a Library @ Kashmir to document our Scriptures without which Swami Ramanujar could not have completed the Commentary for Vyasar’s Brahma Sutram. Let’s hail the greatness of the Kashmir Pandits and also hail the treasure called “Sri Bhashyam” truly the prize which the nation hails. -SARAN Sevaks / Shishyas of Sri APN Swami
Ruins of Sharaddha Peetam Library at Kashmir
Also, watch this Kashmir Sharadha Peetam Scene as in the Movie called Ghantavatharam on Swami Vedanta Desikan.
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐
நாடு புகழும் பரிசு! | The Kashmir Files
ஸ்ரீராமானுஜர் திருவரங்கத்தில் தலைமைப் பொறுப்பேற்று ஆண்டுகள் பல உருண்டோடி விட்டன. ஸ்ரீவைஷ்ணவம் நன்கு விளங்கி வருகின்றது. இருப்பினும் ராமானுஜரின் உள்ளத்தில் மட்டும் ஓர் ஏக்கம் இருந்து கொண்டே இருந்தது. அதாவது, தனது ஆசார்யரான யாமுனருக்கு (ஆளவந்தாருக்கு) தான் செய்து கொடுத்த சபதத்தை இன்னமும் நிறைவேற்றவில்லையே என்பதுதான் அது. ராமானுஜர் முதன்முதலில் ஆளவந்தாரை சேவிக்க பெரியநம்பிகளுடன் திருவரங்கத்துக்குச் சென்று கொண்டிருந்தார். அப்போது அவர் சந்யாஸ தீட்சை பெறவில்லை. காஞ்சிபுரத்திலிருந்து வேகமாக ஸ்ரீரங்கம் விரைவதற்குள் விளைந்தது விபரீதம். அங்கே ஆசார்யர் ஆளவந்தார் பரமபதித்துவிட்ட (வைகுண்ட ப்ராப்தியடைந்த) அதிர்ச்சி செய்தியை ராமானுஜரால் ஜீரணிக்க இயலவில்லை. இருப்பினும் அவரது திருமேனியையாவது சேவிக்க முடிந்ததே என்று ஒருவாறு தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டார். ஆளவந்தாரை அருகில் சென்று சேவித்தபோது, ஆளவந்தாரின் திருக்கையில் மூன்று விரல்கள் மட்டும் மூடியிருந்தன. இதைக் கண்டு, அருகில் இருந்தவர்களிடம், “எப்போதுமே இவ்விதம்தானா!” என ராமானுஜர் கேட்டதற்கு, “இல்லையில்லை; ஆளவந்தார் உள்ளத்தில் நிறைவேறாத ஆசைகள் மூன்று உண்டு. அதைத்தான், மூடியிருக்கும் மூன்று விரல்கள் தெரிவிக்கின்றன” என்றனர். “துரோணருக்கு ஏகலைவன் போன்று அடியேன் ஆளவந்தாரின் சீடன் என்பது உண்மையானால் மூடியிருக்கும் இம்மூன்று விரல்களும் திறக்கட்டும். ஆளவந்தாரின் திருவுள்ளத்தை (ஆசையை) அடியேன் நிறைவேற்றுகிறேன்” என்று உலகோர் முன் சபதம் செய்தார். என்ன ஆச்சர்யம்! யாமுனாசார்யரின் மூன்று விரல்களும் நிமிர்ந்தன. 1. வியாஸரின் பிரம்ம சூத்திரத்துக்கு போதாயன விருத்தியின்படி (விரிவுரைப்படி) ஒரு பாஷ்யம் இயற்ற வேண்டும்.
2. ஆழ்வாரின் திருவாய்மொழிக்கு ஒரு அரும்பதவுரை – விரிவுரை எழுத வேண்டும்
3. பராசரர், வியாஸர் ஆகிய மஹரிஷிகளை எப்போதும் நினைவுகூறும் வகையில் பிள்ளைகளுக்கு பெயர் வைக்க வேண்டும். இந்த மூன்றையும் தான் நிறைவேற்றுவதாக ராமானுஜர் சபதம் செய்து நாட்களாயிற்று. ‘இனி அதற்குரிய முயற்சிகளைச் செய்ய வேண்டும்’ என்று சிந்தனை வயப்பட்டவராக இருந்தார். ஆசார்யரின் உள்ளமறிந்து செயல்படும் ஸத்தான சிஷ்யர்கள் கிடைப்பது அரிது. அந்த வகையில் ராமானுஜர் மிகவும் அதிர்ஷ்டசாலிதான். கூரத்தாழ்வான், முதலியாண்டான், கிடாம்பியாச்சான் முதலான சிஷ்யர்கள் எப்போதும் அவருடன் உள்ளனர். அவர்களுள் கூரத்தாழ்வான் ‘நடமாடும் பதஞ்சலி முனிவர்’ என்று புகழப்படுபவர். ஏனெனில், அவரின் மேதாவிலாஸம் ஈடு இணையற்றது. அவரின் துணை கொண்டு வேதவியாஸ மஹரிஷியின் ப்ரஹ்ம சூத்ரங்களுக்கு விசிஷ்டாத்வைத மதக் கொள்கையின்படியாக பொருள் விளங்க ராமானுஜர் முனைந்தார்.
ஆனால், அது அவ்வளவு சுலபமான காரியமன்று. ஏனெனில், போதாயன மஹரிஷி, பிரம்ம சூத்ரங்களுக்கு எழுதிய விரிவுரை மேலானது. அக்காலத்தில் அது காசி பிரதேசத்தில் ஸரஸ்வதீ நூலகத்தில் மட்டுமே இருந்தது. ஒரே ஒரு ஓலைச்சுவடியின் பிரதி கொண்டு இம்மாபெரும் காரியத்தை சாதிக்க வேண்டும். ராமானுஜர் வாழ்ந்த காலத்தில் அந்த நூலகம் தற்போதைய பாகிஸ்தான் ஆக்ரமிப்பு காஷ்மீரில் இருந்ததாக வரலாற்று அறிஞர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர்.
நெடிய பயணம். அதிலும் வெற்றி கிட்டுமா? அது கேள்விக் குறிதான்! இருப்பினும் ஆசார்யரின் அனுக்ரகத்துடன், தெய்வ பலத்துடன், கூரத்தாழ்வான் துணையுடன் ராமானுஜர் பயணம் செய்தார். அத்தேசத்து அரசன் ராமானுஜரை எதிர்கொண்டு அழைத்து உபசரித்தான். வந்த காரியத்தையும் வினவினான். நூலகத்திலுள்ள ஒரு சுவடியைத் தான் பெற்றுச் செல்ல வந்துள்ளதாக ராமானுஜர் தெரிவித்தார். ‘ஏதோ பெரும் யாசகத்துக்காக தன்னிடம் வந்திருக்கிறார்’ என நினைத்த அரசனுக்கு ஒரு சுவடியை மகான் வேண்டுவது வினோதமாயிருந்தது.
“அப்படியே ஆகட்டும் ஸ்வாமி” என்று தனது நூல் நிலையத்திலிருந்து அச்சுவடியைக் கொண்டு வரச் செய்தான். அது சாரதா பீடம். அதாவது, கலைமகளான ஸரஸ்வதி கோயில். அவள் கல்விக் கடவுளாயிற்றே. அந்த சன்னிதானத்திலிருந்து ஒரு சுவடியைப் பெறுவது பாக்கியமன்றோ!? அரசனிடமிருந்து அந்தச் சுவடியை ராமானுஜர் பெற்றபோது அங்கிருந்த ஸரஸ்வதி தேவியின் விக்ரகம் (சிலை) புன்முறுவலுடன் மெதுவாகத் தலையசைத்ததை எவருமே கவனிக்கவில்லை.
சுவடியை அடைந்ததும் சீடர்கள் புடைசூழ ஸ்வாமி மீளவும் திருவரங்கத்துக்கு பயணப்பட்டார். ‘ஆசார்யரின் திருவுள்ளத்தை நிறைவேற்றுகிறோமே!’ எனும் பூரிப்புடன், ‘உடனடியாக இந்நூலை எழுதி முடிக்க வேண்டும்’ எனும் பேரவாவுடன் விரைந்தார்.
மகான்களின் வாழ்க்கையில் தான் சோதனைகள் அதிகம். அவதார புருஷர்களே சோதனைக்கு ஆட்பட்டால்தான் ஏனையவர்கள் விதியின் வலிமையை எண்ணி வரைமுறை மீறாமல் இருப்பார்கள். சுவடி சுலபமாகக் கிடைத்துவிட்டது. ஆனால், அதன் மேன்மையை உலகம் அறிய வேண்டாமா? சுவடியினுள் பொதிந்துள்ள சூத்திர வியாக்யானங்கள் இவ்வுலகைவிட மேலானவை. ஆம்! இவ்வுலகம் முழுதையும் தராசின் ஒரு தட்டில் வைத்து, மறுபுறம் சுவடியை வைத்தால், சுவடியின் உட்பொருள் பாரத்தால், தராசின் எடை தாழும். அவ்வளவு உயர்வானது அது. இதை உலகறியச் செய்ய பெருமான் ஒரு லீலா விநோதம் நிகழ்த்தினார். இதனால் நூலின் ஏற்றம், ராமானுஜரின் பெருமை, கூரத்தாழ்வானின் மகிமை என பல விஷயங்களை உலகம் புரிந்து கொண்டது.
வியாஸரின் பிரம்ம சூத்திரத்துக்கு போதாயன மஹரிஷி அருளிய விரிவுரையே இந்நூல். உண்மையில் வியாஸரின் எண்ணம் என்னவெனத் தெளிவாகக் காண்பிக்கும் கண்ணாடி இது. இதுவரை இந்நூல் வெளியில் பிரசாரத்தில் இல்லை. அதனால், ஒருசிலர், தங்களின் மனம் போனபடி வியாஸரின் சூத்திரங்களுக்கு பொருள் கூறி வரலாயினர். எதைச் சொன்னாலும் நம்பிவிடும் மக்கள் கூட்டம் நிறைந்த இவ்வுலகில், அவர்களின் தவறான பொருளமைந்த பிரசாரங்களை கண்டிப்பவர் யாரும் இலர். இதனால் போதாயனரின் நூலைக் குறித்த விழிப்புணர்வு இல்லாமலேயே போய்விட்டது. மனம் போனபடி கொள்கைகளை வகுப்பவர்கள், நிறைந்த சந்தோஷத்தில் திளைத்தனர்.
இதனிடையே, ராமானுஜர் மூலாதாரமான நூலை அடைந்து விட்டார் என்பதைக் கேள்வியுற்றதும் அவர்களின் பயம் அதிகமாகியது. ராமானுஜரின் மேதா விலாஸத்தை நன்கு அறிந்தவர்கள் ஆதலால், ‘இனி தங்களின் பொய்ப் பிரசாரத்தை மக்கள் ஏற்க மாட்டார்கள். ராமானுஜரின் நல்லுபதேசங்களால் தெளிந்த அறிவினைப் பெற்றிடுவர்’ என்றுணர்ந்தனர். எவ்விதமாவது ராமானுஜர் வியாக்யானம் எழுதாமல் அதைத் தடுக்க வேண்டும் என்று எண்ணினர்.
‘அறிஞர்களை ஆதரிக்கும் அரசன் ராமானுஜரின் மாமேதைத் தன்மையை உணர்ந்தவன் ஆதலின், தங்களுக்கு உதவி புரிய மாட்டான். எனவே, தாங்களே இதற்கொரு தீர்வு காண வேண்டும்’ என்று நிச்சயித்த அவர்கள், அதற்கொரு திட்டம் தீட்டினர்.
ஒருவரும் அறியாவண்ணம் பயணத்தில் ராமானுஜரைப் பின் தொடர்ந்த அவர்கள், சமயம் பார்த்து செல்வத்தினுள் பெருஞ்செல்வமாகிய சுவடியை பறித்துச் சென்றனர். இது எவருமே எதிர்பாராதது. ராமானுஜர் உள்ளம் கலங்கினார். உடல் நடுங்கினார். ‘ஐயோ! பெருஞ்செல்வத்தைப் பெற்ற வறியவன் மீண்டும் அதை பறிகொடுத்தது போலாயிற்றே! என் ஆசானுக்கு நானளித்த நம்பிக்கை பொய்த்து விடும் போலுள்ளதே. எம்பெருமானே இதென்ன சோதனை! இனி மறுபடியும் அரசனிடம் சென்று அதனைப் பெற இயலுமா? ஒருமுறை பறிகொடுத்தவனுக்கு மறுபடியும் தருவானோ! மேலும், மூல நூலும் வேறு பிரதிகள் இல்லாமையால் ஒன்றே ஒன்றுதானே இருந்தது’ என்றெல்லாம் கண் கலங்கினார்.
இனி, இந்த சம்ப்ரதாயம் நிலைக்காதா! அவ்வளவு தானா! அருமையான சுவடி அபகரிக்கப்பட்டதால் எதுவும் செய்ய இயலாத ஒரு நிலை அது. ராமானுஜரை ஆறுதல்படுத்தும் வல்லமை அங்குள்ள எவருக்குமே இல்லை. இரண்டொரு வார்த்தை இனிமையாகப் பேசிவிட்டால் மனம் ஆறுதலடைந்து விடுமா! என்ன?
சூழ்நிலையின் தீவிரமறிந்து ஒருவரும் அருகே நெருங்கவில்லை. ஆனால், கூரத்தாழ்வான் மட்டும் அமைதியாக இருந்தார். அது அவரின் மேலான மனோபலம். கண்ணன் கீதையில் உபதேசித்ததை கண் முன்னே அனுஷ்டிப்பவர் கூரத்தாழ்வான். எவ்வித சலனமும் இல்லாமல் ஆசாரியரை நெருங்கினார். மெதுவாக அழைத்தார். “ஆசார்யரே…!”
இந்த ஒரு துயரத்திலும் எவ்வித சலனமும் இல்லாமல் கூரத்தாழ்வான் தன்னை அழைப்பதற்கு ஏதாவது ஒரு காரணம் இருக்கக் கூடும் என்று தீர்மானித்தவராக மெதுவாக தலை உயர்த்தி அவரைக் கண்டார் ஸ்ரீராமானுஜர்.
“அடியேனை க்ஷமித்தருள வேண்டும்” – ஆழ்வான்.
ராமானுஜர் புரியாமல், “எதற்காக?”
“ஆசார்யன் நியமனம் இல்லாமல் ஒரு கார்யம் செய்துவிட்டேன். அதற்காக.”
மனதினுள் பெரும் துயரம் அழுத்தும் இவ்வேளையில்தானா மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டும்? ஆழ்வான் சூழ்நிலையின் தீவிரம் உணர்ந்துதான் கேட்கிறாரா? இல்லையா? எனும் சந்தேகம் அனைவர்க்கும்.
மறுபடியும் ஆழ்வான், “ஆசார்யரின் நியமனம் இல்லாமல் அடியேன் ஒரு கார்யம் செய்துவிட்டேன்… அது…?” எனத் தயங்கினார். “என்ன அது?” ராமானுஜர். இப்படிக் கேட்ட ஆசார்யர்க்கு ஆழ்வான் அளித்த பதில், அமுதூற்று. அவர்தம் உடலிலிருந்து ஆவி பிரிவதைப் போன்றதொரு பெரும் துயரத்தை ஒரு நொடியில் அழித்துவிட்ட ஆனந்தப் பிரவாஹம். ஆழ்வான் இப்படிக் கூறியதற்கு உலகமே அவர்க்கு நன்றிக்கடன் பட்டுள்ளது. ராமானுஜரை மட்டுமா வாழ்வித்தது? வைணவத்தை வாழ்வித்த ஆழ்வானை வணங்குவதைத் தவிர வேறென்ன செய்ய முடியும்…
கலைமகள் தந்த கௌரவம்!
தன் முன்னே பணிந்து நிற்கும் கூரத்தாழ்வானைக் கண்டார் ராமானுஜர்.“ஆசார்யரின் அனுமதி இல்லாமல் அடியேன் ஒரு காரியம் செய்தேன்“ என்று அவர் சொன்னவுடன்,“என்ன அது?” என்றார். “அடியேன் தினந்தோறும் ஸஞ்சாரத்தில்… ஸஞ்சாரத்தில்…” என்று மெதுவாக மென்று முழுங்கினார்.‘ஸஞ்சலமான மனநிலையில் தானுள்ள போது, ஆழ்வான் ஏதோ ஸஞ்சாரம் குறித்துப் பேசுகிறாரே!’ எனும் எண்ணம் ராமானுஜருக்கு. இருப்பினும், ஆழ்வானே பேசட்டும் என்று காத்திருந்தார்.
“ஸஞ்சார காலத்தில்… அடியேன்… ஆசார்யரின் நியமனம் இல்லாமல் போதாயன வ்ருத்தி க்ரந்தம் முழுதையும் படித்து முடித்து விட்டேன். அதிலுள்ள ஒவ்வொரு எழுத்தும் அடியேன் உள்ளத்தில் உறைந்திருக்கிறது. சுவடி தொலைந்ததே எனும் கவலை வேண்டாம். அனைத்தையும் அடியேன் எண்ணத்தில் வார்ப்பெடுத்துள்ளேன்“ என்று அவர் கூறி முடிப்பதற்குள் ராமானுஜர்,“ஆழ்வானே! கூரத்தாழ்வானே! நீவிர் இன்று நம்மை ஆண்டீரே!” என்று தழுவிக் கொண்டார். அன்று ஆழ்வான் மட்டும் இதை வெளிப்படுத்தியிராவிட்டால் ஞானம் வற்றியதால் இவ்வுலகம் என்றோ நிலை தடுமாறியிருக்கும்.
‘குருவின் கட்டளையை மீறுபவனுக்கு நற்கதியில்லை‘ என்கின்றன சாஸ்த்ரங்கள். குருவின் நியமனம் இல்லாமல் கூரத்தாழ்வான் செய்த காரியத்துக்கு குருநாதர் மட்டுமின்றி, இந்த உலகமே நன்றிக் கடன் பட்டுள்ளது. இன்றளவும் ராமானுஜ பாஷ்யத்தின் மேன்மை தொடங்குவதற்கு ஆழ்வானின் இந்த அறிவுத்திறன்தானே காரணம்.
உபதேசம் செய்தவுடனேயே கேட்பவர்கள் அதனை மறந்திடுவது உலகியல்பு. இன்றோ உபதேசிக்காததையே முழுதும் அறிந்திருந்து, அதனை ஒரு எழுத்து விடாமல் ஒப்புவித்தல் என்றால் இயலுமா? கூரத்தாழ்வானின் மகிமைதனை போற்றியுகத்தல் தவிர்த்து வேறென்ன செய்திட இயலும்!
இனி, ப்ரம்ம சூத்திரத்தின் பொருள் எழுத வேண்டியதுதான். எம்பெருமான் ஸ்ரீநிவாஸனின் துதியுடன் ராமானுஜர் பாஷ்யம் இயற்றவாரம்பித்தார்.‘போதாயன வ்ருத்தி க்ரந்தம் மிகவும் அரிது. அதேசமயம், விரிவானது. மாறி வரும் மக்களின் மனோநிலைக்கு ஏற்ப இதனை எளிமைப்படுத்த வேண்டும்‘ என்பதே ராமானுஜரின் எண்ணம். ராமானுஜருக்கு முன்பு பல பெரியோர்கள் விரிவுரை எழுதியுள்ளனர். இருப்பினும், மகான்கள் புரிந்து கொள்ளலாமே தவிர்த்து, சாமானியர்கள் சிரமப்படுவார்கள். ஆகையால், ராமானுஜர் முதலில் ஒரு ப்ரதிஜ்ஞை செய்தார்.‘முன்னோர் மொழிந்த முறை தப்பாமல், அவர்கள் காட்டிய வழியிலேயே, போதாயனருடைய விரிவுரையை அடியொற்றி, வ்யாஸரின் ஒவ்வொரு சூத்திரத்துக்கும் விளக்கம் எழுதுகிறேன்‘ என்று, மஹாமேதாவியான கூரத்தாழ்வானின் துணை கொண்டு நூலை எழுதும் சமயம், குருவுக்கும் சீடருக்கும் இடையில் பலவிதமான கருத்து வேற்றுமைகள் உண்டாகும். சிறந்த சொற்போர் ப்ரஹ்ம லக்ஷணத்தைக் குறித்து உண்டாகும். சில சமயம் சிஷ்யரான கூரத்தாழ்வானை ராமானுஜர் சீறி விடுவார். இதுவும் ஆசார்யரின் அனுக்ரகமேயென்று ஆழ்வார் அமைதியின் திருவுருவமாகத் திகழ்வார்.
நான்கு அத்யாயங்களாக, நூற்றி ஐம்பத்தி ஆறு உட்பிரிவுகளாக, ஐநூற்றி நாற்பத்தைந்து(545) சூத்திரங்களுக்கு, ராமானுஜர் அற்புதமான விரிவுரை இயற்றினார். இதற்கு,‘சாரீரகமீமாம்ஸாபாஷ்யம்’ அதாவது உலகுக்கும், பரப்ரம்மத்துக்கும் உள்ள உண்மைத் தொடர்பை விளக்கும் பாஷ்யம் என்று பெயரிட்டார்.
“இதனை அரங்கேற்ற வேண்டுமே! சாமானியமாக இதன் வெளியீடு இருத்தல் கூடாது. வேதாந்தத்தின் மர்மம் அறிந்த பெரியோர்கள் திருமுன்புதான் இதன் அரங்கேற்றம் நிகழ வேண்டும். இதன் பெருமைதனை உணர்ந்தவர் யார்?” என்று ஆலோசித்தார். இந்த மாபெரும் நூலான போதாயன வ்ருத்தி க்ரந்தத்தை தான் அடையக் காரணமானவள் வேத மாதாவான ஸாக்ஷாத் ஸரஸ்வதி தேவியன்றோ! எனவே, அவள் முன்னிலையில் அரங்கேற்றம் செய்வதே சாலச் சிறந்தது என்று தீர்மானித்தார்.
பொதுவாக, உலகில் ஒருவர் பரிசு பெற்றால் ஏனையவர்க்கு அதில் பொறாமை உண்டாகும். பரிசு பெற்றவர், அளித்தவர், அருகிருந்து அனுபவித்தவர் என அனைவரும் கொண்டாடத்தக்க வகையில் இருப்பதே நாடு புகழும் பரிசாகும். சீதை அனுமனுக்கு சிறந்த பரிசொன்றை அளித்ததாக ராமாயணத்தில் அறிகிறோம். ஆனாலும், அந்தப் பரிசு உலகிலுள்ளவர்க்கு பயனளிக்கவில்லை. சீதை, அனுமனுக்கு அழகிய ஆபரணத்தை பரிசளித்தாள். அதை நாம் கொண்டாடினாலும் அந்தச் சங்கிலி ஏனையோர்க்கு உபயோகமாகுமா?
இங்கு ஒரு பெரிய பரிசு காத்திருக்கிறது. உண்மையில் இதுதான் நாடு புகழும் பரிசு. அதையறிவதற்கு நாமும் காஷ்மீரத்துக்கு, சாரதா பீடத்துக்குச் செல்லலாம். அங்கு சாரதா தேவி ஆவலுடன் காத்திருக்கிறாள்.
‘சாரீரக மீமாம்ஸா பாஷ்ய’த்தின் அரங்கேற்றம் சாரதா பீடத்தில். அரசர் முதல், அகங்காரம் பிடித்த அனைத்துப் பண்டிதர்களும் அங்கு குழுமியுள்ளனர்.‘வ்ருத்தி க்ரந்தத்தைத்தான் பறித்து விட்டோமே? பின் எப்படி இந்தத் தென்னக ஸந்யாஸி ப்ரம்ம சூத்ரங்களுக்கு விரிவுரை எழுதியிருப்பார்?’ எனும் திகைப்பு அவர்களின் முகத்தில் குடிகொண்டிருந்தது. சாரதா தேவியோ விழிகளில் கருணையுடன், பொங்கும் பரிவுடன் ராமானுஜரின் செஞ்சொல் அமுதங்களை அள்ளிப் பருகக் காத்திருந்தாள்.
பரப்ரம்மம், திருமகள் கேள்வனாம் ஸ்ரீநிவாஸனின் துதி முடித்து, அடுத்து,‘சூத்திரத்தின் ஒவ்வொரு எழுத்தினையும் விவரித்திடுவேன்‘ என்று நூன்முகத்தில் ராமானுஜர் கூறியது கேட்டு சரஸ்வதி தேவி,‘சபாஷ்’ என்று கொண்டாடினாள். அவரின் வ்யாக்யானம் படிக்கப்பட, படிக்கப்பட சபையோர்கள் ஈர்த்தவாய் தெரியாமல் மெய் மறந்தனர்.
‘சொற்சுவை, பொருட்சுவை என இலக்கணம் மாறாமல், ப்ரம்ம தத்வத்தின் மேன்மையை இதுவரை எவருமே இவ்விதம் எடுத்துரைத்ததில்லை‘ என்பதை உணர்ந்தனர். ஸரஸ்வதிக்கோ ஆனந்தம், பரமானந்தம்.‘ஆஹா, ஆஹா!’ என்று கலைவாணி தலையசைத்து, இசைத்து மகிழ்ந்து கொண்டாடினாள். ஆச்சர்யமான அந்நூலை வாங்கி கலைமகள் தன் தலை மீது வைத்துக் கொண்டாடியதைக் கண்ட ஏனையவர்களின் தலை தானாகக் கவிழ்ந்தது.‘தங்களின் தீய எண்ணம் தோற்றதே‘ என்று வெட்கித் தலை குனிந்தனர்.
ஸரஸ்வதிக்கோ அபரிமிதமான ஆனந்தம். வேதத்தின் வேதனை போக்கிய மஹாத்மாவை கொண்டாடினாள்.‘இவருக்கு, தான் என்ன பரிசளிப்பது?’ என்று திகைத்தாள். தன் தலைமேல் சூடிய சுவடியின் மேன்மையை என்றுமே உலகம் கொண்டாட வேண்டும் என்று தீர்மானித்தவள்,“பரப்ரம்மத்தின் பெருமை சூடிய இந்த பாஷ்யம் (வ்யாக்யானம்) இதுமுதற்கொண்டு ‘ஸ்ரீபாஷ்யம்‘ என்று விளங்கட்டும்“ என்றாள்.‘இல்லையில்லை, இது போதாது. இன்னமும் பெருமைபடுத்த வேண்டும்‘ என்று நினைத்தவள், இந்த மாபெரும் பாஷ்யத்தை இயற்றிய வள்ளல் பெருமகனாருக்கு ‘ஸ்ரீபாஷ்யகாரர்‘ என்று திருநாமம் அளித்தாள். மக்கள் வெள்ளம் “ஜயது ஜயது ஸ்ரீபாஷ்யம், ஜயது ஜயது ஸ்ரீபாஷ்யகாரர்“ என்று குதூகலத்துடன் கோஷமிட்டனர். வர்ணிக்க முடியாத சந்தோஷத்திலிருந்த ஸரஸ்வதி,‘இதுவும் போதாது; இன்னமும் இவரை கௌரவிக்க வேண்டும்‘ என்று நினைத்தாள்.
உலகில் கல்விக் கடவுளாக ஸரஸ்வதியை வணங்குங்கள். அதே போன்று, ஞானமடைய தக்ஷிணா மூர்த்தியை வழிபடவும் என்கின்றன புராணங்கள். ஆனால், இவர்கள் இருவரின் பெருமைக்குக் காரணம் மூலக்கடவுளாகிய ஹயக்ரீவ பகவான். ஆதிபகவானாகிய மஹா விஷ்ணுவின் மூல அவதாரம் ஹயக்ரீவர். அவரை வழிபட்டே சரஸ்வதி, தக்ஷிணாமூர்த்தி, வ்யாஸர் முதலானோர் ஞானம் பெற்றனர் என்று ஆகமங்களில் தெளிவாக விளக்கப்படுகின்றது. ஆகையால், தற்போது அவள் ஸ்ரீபாஷ்யகாரராகிய ராமானுஜரைக் கொண்டாட ஒரு மாபெரும் பரிசளித்தாள். தன் பூஜை விக்ரகமான (தான் தினந்தோறும் வழிபடும் தெய்வம்) பகவான் ஹயக்ரீவரின் தெய்வீக விக்ரகத்தை ராமானுஜராம் – ஸ்ரீபாஷ்யகாரருக்கு பரிசளித்தாள். நாடு புகழும் இந்த நல்ல பரிசை உலகம் கொண்டாடியது.
முதலில் நூலுக்கு,‘ஸ்ரீபாஷ்யம்’ என்று பெயர் வைத்தவள், பின்னர் அவரை ஸ்ரீபாஷ்யகாரர் என்றழைத்தாள். அதுவும் போதாமல், இப்போது தான் ஆராதிக்கும் பெருமானையே பரிசளித்தாள். அந்த ஹயக்ரீவரின் தெய்வீக விக்ரகம் ராமானுஜரின் வழித்தோன்றல்களான கிடாம்பியாச்சான் முதலானவர்களால் ஆராதிக்கப்பட்டு, ஸ்வாமி ஸ்ரீவேதாந்த தேசிகரிடம் சேர்ந்தது. அதன் பின்னர் அவரின் முக்கிய சீடரான ப்ரம்மதந்த்ர பரகால ஸ்வாமியால் நிறுவப்பட்ட பரகால மடத்தில் இன்றளவும் வைத்து பூஜை செய்யப்பட்டு வருவதனைத் தரிசிக்கலாம். இப்படி கலைமகளின் பரிசு, நாடு புகழும் பரிசாகத் திகழ்வதை நாம் இன்றும் கொண்டாடி மகிழ்கிறோம்.
அன்புடன் APN சுவாமி 💐💐💐💐💐💐💐💐💐
Naadu Pughazum Parisu – The prize praised by the nation – | The Kashmir Files
It’s many years now since Swami Ramanuja assumed the helm of affairs at Sri Rangam. Sri Vaishnavism is also flourishing well. Despite this, there was a small longing in the mind of Swami Ramanuja. So far, he had not fulfilled the promise made to his guru, Yamunar (Alavandhar) and this was tugging his heart.
Ramanuja, along with Periyanambi, went to SriRangam to take the blessings of Alavandhar for the first time. At that time, he had not taken the vow to be a sanyasi. Before he could rush from Kanchipuram to SriRangam, the untoward incident happened. Alavandhar had attained paramapadam (departed from earth ) and Ramanuja could not reconcile to this fact. But, he consoled himself thinking that he was able to at least see the body of Alavandhar.
When Ramanuja went near Alavandhar’s body to pay his respects, he noticed that three fingers of Alavandhar were closed. Seeing this, he enquired with the people standing nearby, “Were his fingers always closed like this?” They said, “No, not at all. Alavandhar had three unfulfilled wishes. These three fingers signify that.”
“Just like how Ekalavyan was a true disciple of Dronacharya, if it is true, that, I too am a disciple of Alavandhar, let his fingers open. I will fulfill these three wishes of Alavandar.” promised Ramanuja in front of the whole crowd. What a wonder! Suddenly, Yaamunacharyar’s three fingers straightened.!
A detailed commentary is to be written based on Sage Bodhayan’snotings of Brahma Sutra of Vyasa.
A detailed explanation should be written for Thiruvaaymozhi
In memory of great sages like Parasarar and Vyasar, two children should be named after them.
It’s been many days since Ramanuja made these promises. He was immersed in deep thoughts on the efforts to be taken to fulfill them. It is rare to find disciples who understand the mind& intents of their guru and act accordingly. In that sense, Ramanuja was very lucky. Disciples like Koorathazhwan, KidambiAchan, Mudaliandan were always there with him. Of them, Koorathazhwan was known as, ‘the walking patanjali sage’ because of his unparalleled and scholarly proficiency. With the assistance ofKoorathazhwan, Ramanujabegan preparing to write a commentary on Brahma Sutra along the principles of Vishishtadvaitham.
But that’s not such an easy task because the explanation written by Sage Bodhayana was superior. In those days, it was available only in Saraswathi libraries located in Kashmir region. Ramanuja had to complete this task with only a solitary palm-leaf manuscript as the base. Historians believe that during the days of Ramanuja, that library was located in current Pakistan-occupied Kashmir.
It was an arduous journey, and the accomplishment was uncertain. Yet, Ramanuja began his journey with the blessings of his acharya, Divine strength, besides Koorathazhwanbeing by his side. The king of that land welcomed Ramanuja and offered the best hospitality. He also enquired the purpose of Ramanuja’s visit. Ramanuja told him that he had come to take a palm-leaf manuscript from the library. The king thought that Ramanuja had come all this way to beseech a big favour from him. He found it strange that Ramanuja took all these efforts for just a palm-leaf manuscript.
“As you wish Swami”, said the king and ordered for the manuscript to be brought from his library. That was Sharada peedam, the temple of Sharadha/Saraswathi – the Goddess of learning. Since She is the Goddess of Learing, it was a privilege to get a manuscript from Her temple. When Ramanuja received the manuscript from the king, nobody noticed the idol of Saraswathi Devi with a soft smile, nodding her head in assent.
After getting the manuscript, Ramanuja started his journey back with devotees swirling around him. Ramanuja rushed back with the joy of fulfilling the wish of his Acharya, besides thinking that he should write this quickly.
But there are many hurdles in the life of great people. When such incarnated great persons face hurdles, the people will understand the potency of rules and will refrain from overstepping them.
The palm-leaf manuscript was obtained easily. But should the world not understand its significance? The tenets enshrined in this manuscript is greater than the world itself. Yes! If the entire world was kept on one scale of a balance and this manuscript on the other, the side with the manuscript will lower itself due to the weight of the meaning of the tenets. To help the world understand this importance, Perumal enacted a divine play. Due to this play, the world understood many things such as the greatness of this manuscript, the eminence of Ramanuja and the glory of Koorathazhwan.
This manuscript is the explanatory notes scripted by Sage Bodhayana for Sage Vyasa’s Brahma Sutra. In fact, this is a mirror that clearly reflecting the deep thoughts of Sage Vyasa. Until then, this work was not publisised to the outside world. Hence, people started writing their own interpretations to Sage Vyasa’s Brahmasutram. Since this world is full of people who believe everything that is said, there was no one to criticise these wrong preaching. So, the awareness of Sage Bodhayana’s work was absent. Such people, who were prescribingthe scriptures the way they thought, were immensely happy.
Now, learning that Ramanuja had got the main manuscript, these people felt further scared. Since they were well aware of Ramanuja’s prowess, they realized that no one will accept theirsermons any more, as they will get the correct clarity from the rightpreaching of Ramanuja. They decided to do something to prevent Ramanuja from writing his commentaries.
They knew that the king, being the one to support sholars, would not help them because he knows the proficiency of Ramanuja. So, feeling that they themselves should do something about it, they hatched a plan in this regard.
They followed Ramanuja and at an opportune moment, they grabbed the manuscript and went away. None anticipated this. Ramanuja felt miserable and trembled.
‘Oh no! Just like how an impoverished person gifted with a great wealth, lost the same, I have also lost this. Appears that the assurance give to my guru would become a falsehood. O my Lord, what a challenge.! Can I go back to the king and ask for it again? Will the king give it to someone who lost the same once? Moreover, there are no copies and this being the only original available’, lamented Ramanuja.
‘Will this Sampradayam not last? Is that all.? It is a state of helplessness, since the wonderful work has been stolen But, no one had the capacity to console Ramanuja. Will just a few soothing words, provide solace?
Understanding the seriousness of the situation, no one could approach him. But Koorathazhwan alone was peaceful. That was his high mental strength. He is the one apparently practicing the preachings of Krishna to Arjuna in Bhagavad Gita. Without any hesitation, he approached his acharyan and gently called out to him, “Acharya….”
Ramanuja slightly lifted his head and looked at Koorathazhwan, with a thought that there should be something for him to be so peaceful even in such a turbulent situation.
“Please forgive me, Swamy”, said Koorathazhwan.
Perplexed, Ramanuja asked, “For what?”
“Without the direction of Acharya, I did something. for that”, said Koorathazhwan.
Is this the time to ask for forgiveness, especially when a deep sorrow is pressing hard on the mind? Did Koorathazhwan asked after understanding the seriousness of this situation or not? These were the doubts of onlookers.
Again, Koorathazhwan said, “I did something without the direction of my acharyan. That is….”, hesitated Koorathazhwan.
“What is it?” asked Ramanuja.
The response given by Koorathazhwan tasted like nectar for Ramanuja. Within a second, he felt such a happiness like mitigating a great misery of life parting from the body. In fact, the entire world is indebted to Koorathazhwan for what he said. It enlivened not just Ramanuja alone. What else can be done except to salute this Koorathazhwan, for enlivening Vashnavism….
Kalaimagal thandha gauravam – The honour given by Sarawathi
When Koorthazhwan submitted, ” I did something without the permission of my Acharyan (guru)”, Swami Ramanuja looked at the subservient Koorathazhwan and asked, “What is that?”
“Every day during the tour…. during the tour….”, Koorathazhwan stammered and was hesitant. Swami Ramanuja thought, why is Koorathazhwan talking about some tour, when I’m in such a disturbed state of mind. Still, he awaited Koorathazhwan to speak.
Finally Koorthazhwan said, “During the tour, Acharya permission, I finished reading the Bodhayanaexplanatory notes. Every word in that is embellished in my mind. Please do not worry about the loss of thepalm-leaves. Entire words are etched in my memory.” Before Koorathazhwan could even complete the sentence, Ramanuja exclaimed, “Azhwane! Koorathazhwane! You have, today, enthralled me. and hugged Koorathzwan. Had Koorathahwan not uttered those words then, the rich knowledge would have been lost (dried up) long back, stumbling the world.
Sasthras clearly state the those who don’t follow the orders of their guru are doomed forever. But for this act of Koorathazhwan, though without the permission of his guru, not only his guru but also this entire world is forever indebted to him. Thus far, it is only due to the sharp memory of Koorathazhwan for the beginning of the greatness of Ramanuja’s Sri Bashyam.
Generally, disciples forget guru’s teachings soon after they are taught. Is it possible to know entirely what is not taught by the Guru and also to recollect from memory every single word of it. What else can be done other than to praise the greatness of Koorathazhwan.!
Now, it was time to start writing the commentary for Brahma Sutra. With the praising of Lord Srinivasan, Ramanuja began writing in right earnest. The only goal of Ramanujais that since, the Bodhayanagrantham is a rare yet a comprehensive piece of work, it has to be simplified to suit to the changing mindset of people.
Many learned people have written a commentary for this earlier to Ramanuja. However only learned scholars could comprehend it fully and was difficult for common people to understand its inner meanings. This is why, while beginning to write, Ramanuja made a resolution that he would follow the footsteps of his forerunners and to write, as per their guidance, a detailed commentary on each and every sutram written by Veda Vyasa, on the lines of Bodhayana’s explanatory notes.
While writing the commentary with the help of accomplished Koorathazhwan, there could occur many differences of opinion between the disciple and the master. War of words also would occur to correctly depict the characteristics of the Brahmam. Sometimes, Ramanujawill chide the disciple Koorathazhwan, but he will accept it as yet another blessing from his guru and maintain his calmness.
The 545 Sutras are grouped into four chapters, with 156 sub-divisions and Ramanuja rendered a detailed and beautiful explanation for each of it. This was called “Saareeraka Mimaamsa Bhashyam” indicating that it explained the true relationship between the world and the Holy Brahmam.
Ramajuja thought, “This needs to be published! The publishing should not be in an ordinary manner. This should be done only in the presence of great shcolars who have understood the true secrets of our religion. But who really has understood this meaning?” He decided that it is best to release this work in the very presence of Sarawathi Devi, as She being the mother of Vedas, was instrumental in giving to him this Bodhayana’s (viruthigrantham) explanatory notes.
In general, when one gets an award, the others get jealous. The award is considered as deservingly the best, is the one when the giver, receiver and those who were present and enjoyed the event all hail that as the best.
We all know that Sita devi gave a precious prize to Hanuman, but that prize did not yield any benefit to the people in the world. Sita gave Hanuman a beautiful jewel. Even if we celebrate this, can that chain be useful to anyone?
But today, there is a big prize awaiting. In fact, this is the one being hailed by everyone. To know more about this prize, let us move to Sharadha Peetam in Kashmir. Saraswathi Devi is waiting eagerly.
The publication of “Saariraka Mimaamsaa Bhashyam” would be at Sharadha peetam. Everyone, from the king to the egoistic and conceit pandits, had gathered there. These pandits quizzically thought, ‘We took away the palm-leaf manuscript Then, how did the sanyasi from South, could have written a detailed explanation for it?”. Sharada Devi, on the other hand, with lot of compassion and affection, was waiting to immerse in the wonderful work of Swami Ramanuja.
At that time, Swami Ramanuja proclaimed after his initial obeisance to Lord Srinivasan and His consort that he will go on to explain word by word of the entire Sutras. Hearing this, Saraswathi Devi hailed it as, “Excellent!” When Swami Ramanuja began reading the Sutras one after the other, everyone became so engrossed that they forgot themselves.
Everyone there realized the greatness of this work as they felt that no one had earlier rendered such explanation in a lucid and flawless manner. Saraswathi was overwhelmed with great joy and nodded her head in approval and excitement. When Saraswathi took this astonishing work and placed it on Her head, the heads of those who tried to sabotage Ramanuja’s mission hung in shame.
Saraswathi Devi’s happiness knew no bounds. She celebrated the man who made Vedas lot of pride. She also thought what could be the ideal award for him? She decided that the entire world should always celebrate the work that She had kept on Her head. She said, “Since this commentary (Bhashyam) talks about the greatness of Supreme Brahmam, let it be called ‘Sri Bhaashyam’ from now on.” She further felt that this is not at all enough and She has to honour Ramanuja more. This is why she conferred the title ” Sri Bhaashyakaarar” onthe most benevolent Swami Ramanuja for his efforts of authoring the commentary.
Hearing this, the people there started shouting excitedly. they hailed, “Victory to Sri Bhaashyam. Victory to Sri Bhaashyakaarar.” Hearing this Sarawathi was in a state of indescribable happiness, yet she thought it be inadequate and that more needs to be done to honour Swami Ramanuja.
People pray Goddess Sarawathi as he Goddess of Learning. Likewise, puranas also exhort that one should pray to Dakshinamurthy to gain knowledge. But the actual reason for their popularity is Lord Hayagriva, being the foremost Avatar of Lord Mahavishnu. Our scriptures clearly state Sarawathi, Dakshinamurthy and Veda Vyasa gained their knowledge only by praying to Lord Hayagrivar. So now, Saraswathi, to honourRamanjuja further, gave another grand gift to Ramanuja. This gift was the Hayagriva idol that she prays to everyday. The entire world hailed this gift as best.
So, Sarawathi first called the piece of literature as Sri Bhaashyam and then conferred the title Sri Bhaashyakaara. Still inadequate, she even presented the Hayagriva idol to Raamanuja. This Divine idol was taken care of and prayed to by Raamanuja and his followers like Kidambi Achaan. Later, the Lord came to Swami Vedanta Desikan. Thereafter, even today we can worship the Lord, who is being prayed at Parakala Mutt, established by Desikan’s principal disciple, SriBrahmatanthra Parakaala Swami. Thus, we are celebrating this gift from Sarawathi as a prize that is cherished by one and all.
Note: English Translation by Sri APN Swami’s Shishya Smt. Lavanya Ratnam
Lord Lakshmi Hayagreevar given to Swami Ramanujar by Sharadha Devi of Kashmir worshipped by His Holliness Sri Parakala Mutt Jeeyar.
Please note that this article has both the Tamil version (written by Sri APN Swami) and the English version (translation done by his sishyas)
யாரைத் தான் குற்றம் சொல்வது?
இது விகாரி வருட பங்குனி மாதம். ஆங்கில தேதி ஏப்ரல் (2-20) அன்று ஸ்ரீ ராம நவமி. அதன் முன்னதாக பங்குனி உத்திர உத்ஸவங்கள் ஆங்காங்கு கோயில்களில் நடைபெற்று வர வேண்டும். ஸ்ரீ ராம நவமி முடிந்து பங்குனி உத்திரம் வருகிறது. அனால் ஒரே இரவிற்குள் உலகில் அனைத்தும் தலை கீழாக மாறியது போன்று சம்பவங்கள் நடைபெற்றுவருகின்றன. அனைத்து ஆலயங்களும் பொதுமக்கள் தரிசனத்துக்காக அடைக்கப்பட்டுவிட்டன. அன்றாட பூஜைகள் மட்டும் நடைபெற்றது. ஆனால் உத்சவங்கள் முழுதுமாகத் தடைபட்டுவிட்டன.
சென்னையின் மிகப்பெரிய விழாவான கபாலி கோயிலின் அறுபத்தி மூவர் வரலாற்றின் முதன் முறையாகத் தடைப்பட்டதாகச் சொல்கின்றனர். ஸ்ரீரங்கம் பெரிய பெருமாளின் பங்குனி உத்திரச் சேர்த்தி, மதுராந்தகம் ராமனின் ஸ்ரீராமநவமி, மன்னை ராஜகோபாலன் பங்குனி உத்திரம் உத்சவம், காஞ்சி வரதனின் ஐந்து தாயார் சேர்த்தி, ஏகாம்பரேச்வரர் etc etc என நீள்கிறது. மொத்தத்தில் மௌனமாக உள்ளுக்குள் புழுங்குவது தவிர்த்து வேறென்ன செய்து விடமுடியும் நம்மால்.
க்ருமி கண்ட சோழன் காலத்தில் ரங்கநாதன் சேவையை ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்கள் இழந்தனர் -எனும் கதை கேட்டுள்ளோம். அன்னியப்படையெடுப்பில் நாற்பதாண்டுகள் கருவறை பூட்டப்பட்டிருந்ததைப் படித்துள்ளோம். ஒளரங்கசிப் காலத்தில் வரதன் உடையார் பாளையம் எழுந்தருளின போது ஆலயக்கதவுகள் அடைபட்டிருந்ததாக அறிகிறோம். இவையெல்லாம் ஆங்காங்கு ஒரு சமயம் நேர்ந்த ஆபத்து காலத்தில் அந்தந்த ஆலயங்கள் மூடியிருந்தன.
ஆனால் இன்று கனவிலும் நினைத்துப்பார்க்கமுடியாதபடி ஒட்டு மொத்தமாக அனைத்து ஆலயங்களும் மூடப்பட்டுள்ளன. நித்யம் நடைபெறும் பூஜைகள் மட்டும் சம்ப்ரதாயமாக நடந்து வருவதில் ஒரு ஆறுதல் அவ்வளவே. ஊரடங்கு உத்தரவு நமது நன்மைக்காகவே என்றாலும் “என் கண்ணினைகள் என்று கொலோ களிக்கும் நாளே ” என்பதாக எம்பெருமான் சேவையை இழந்த பக்தர்கள் உள்ளத்தில் குமுறிக் கொண்டிருக்கின்றனர்.
“காஞ்சி அரசன் தனது சிஷ்யனை நாடு கடத்தின காரணத்தால் நானும் போகிறேன். எம்பெருமானே என்னுடன் நீயும் வா” என்றாராம் திருமழிசை ஆழ்வார்.
“ஆழ்வார் இல்லாத ஊரில் தனக்கென்ன வேலை?” என பெருமான் அவருடன் கிளம்பினாராம். “பெருமாள் இல்லாத ஊரில் தங்களுக்கு என்ன வேலை?” என மற்ற தெய்வங்களும் பெருமாளைப் பின் தொடர்ந்தனவாம். “இப்படி தெய்வங்கள் வெளியேறியதால் தெய்வீகக் களையிழந்தது காஞ்சி” என்று திருமிழசையாழ்வார் சரித்ரம் கூறுகிறது.
இன்று தெய்வங்கள் சாந்நித்யத்துடன் இருந்தும் தெய்வீகத்தை உணர முடியாமல் நகரமும், நகரத்தில் உள்ள இயக்கமும் சூன்யமாகக் காட்சியளிப்பது வேதனை.
இந்நிலைக்கு யார் காரணம்? நீயா? நானா? என்று நாடுகளுக்குள் ஒருத்தரையொருத்தர் குற்றம் சாட்டிக் கொண்டிருக்கின்றனர். விதிகள் மீறலா? சாஸ்திரங்களை அறியவில்லையா? பெருமாளிடம் பக்தியில்லையா? என்றெல்லாம் மற்றொருபுறம் விவாதங்களும், விதண்டாவாதங்களும் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன. ஆனால் எல்லோருக்கும் ஒரே பிரார்த்தனைதான். இந்நிலை விரைவில் மாறவேண்டும் என்பதே அது.
ராமனுக்கு பாட்டாபிஷேகம் என தசரதன் தீர்மானித்தவுடன் அயோத்தி மக்கள் மிகவும் மகிழ்ந்தனர். உடனடியாக தங்களுக்குத்தெரிந்த தெய்வங்களை எல்லாம் வேண்ட ஆரம்பித்தனர். ராம பட்டாபிஷேகம் நன்கு நடைபெற அவரவர்களுக்குத் தக்க முறையில் தெய்வ பிரார்த்தனை செய்தது போன்று இன்று நாம் அனைவரும் வேண்டிக் கொண்டிருக்கிறோம். இந்நிலையில் பரஸ்பர குற்றச்சாட்டுகளைத் தவிர்த்து ஒரே நோக்கத்துக்காக ஒன்றிணைவோம். அது தானே உத்தம ஸ்ரீவைஷ்ணவ லக்ஷணம்.
பாவமே செய்யாமல் பாவியானவன் பரதன். அதாவது பரதன் அறியாமல் அவன் மீது மூன்று பழிகள் சுமத்தப்பட்டன. தந்தையின் மரணம்,தாயின் பேராசை, தமையனின் கானக வாழ்க்கை என இம்மூன்றும் பரதன் மீது சுமத்தப்பட்ட குற்றங்கள்.
தந்தையும் இறந்து, தமையனும் வனம் சென்றதால் தலைவன் இல்லாத நாட்டினுள், தம்பி சத்ருக்னனுடன் பரதன் உள்ளே நுழைகிறான். இதுவரை காணாத மயான அமைதியில் அயோத்தி ஊரடங்கியுள்ளது. உள்ளத்தால் பயந்துக்கொண்டே அரண்மனைக்குச் சென்றவனுக்கு அடுத்த அடுத்த அதிர்ச்சிகள் காத்திருந்தன. துயரம் தாங்க முடியாமல் கதறிக்கதறி அழுகிறான் தூயவன் பரதன்.
ஒரு வழியாக மனம் தெளிந்து விசாரணை ஆரம்பமாகிறது. ஆம், “ராமன் காட்டுக்குப் போனதுக்கு யார் காரணம்?” என்று கேட்டதுதான் தாமதம். உடனே அங்கே கூச்சலும் குழப்பமும் நிலவியது.
“பாதகி கைகேயி தான் (உனது தாய்) காரணம்” என்றார் சிலர். வேறு சிலரோ! “கைகேயி நல்லவள் தான். அவளின் மனத்தைக் கெடுத்தவள் அரக்கி கூனி” என்றனர். இன்னும் சிலர் “இல்லையில்லை மன்னன் தசரதன் மனைவி பேச்சைக்கேட்டது தான் காரணம்” என்றனர். வேறு சிலர் “பரதா ! மக்களின் பாவம் மன்னனைச் சேரும். எங்களின் பாவத்தால் தான் ராமன் வனம் ஏறினார்” என்று வருந்தினர்.
அனைவரையும் அமைதிப்படுத்தினான் பரதன். “என் தாய் கைகேயி, மந்தரை, மன்னன் தசரதன், மக்களான நீங்கள் என எவருமே இக்கொடுமை நிகழ்வுக்குக் காரணமில்ல. பின் யார் தான்? என்கிறீர்களா? என ஒரு கணம் நிறுத்தி அமைதியாகக் கூட்டத்தைப் பார்த்தான். இமைக்க மறந்து அனைவரும் அவனையே கண்டனர்.
“இதோ இந்த பாழாய்ப்போன பரதனின் பாவமன்றோ ராமபிரான் காடேறக் காரணமாயிற்று. இம்மாபாதகத்தின் காரணகர்தா நானேதானாயிடுக” என்று நெஞ்சம் வெடித்திட அழுது ஆர்பரித்தான் அண்ணலின் இளவல்.
“உலகில் எங்கு தீங்கு நடந்தாலும், அபசாரம் ஏற்பட்டாலும்” “நானேதானாயிடுக ” (ஆம், இது எனது பாபத்தின் பலன்) என எண்ணுவது தானே உத்தம ஸ்ரீவைஷ்ணவ லக்ஷணம். பிறரைக் குறை கூறுவதை விடுத்து நாம் நமது பாவத்தால்தான் இந்த ஆபத்து நேர்ந்தது என இப்போது நினைந்திடுவோம். இதற்கென்ன பரிகாரம்? வேறென்ன! ப்ரார்த்தனைத் தான். பெருமாளை சேவிக்க முடியாமலும், அவனின் உத்ஸவங்களை அனுபவிக்க முடியாமலும் தடுப்பது நமது பாவங்கள் தானே.
ஆகையால் ராம பட்டாபிஷேகம் போன்று தடைகள் அனைத்தும் நன்கு நீங்கி நாட்டில் செழிப்பும், ஆரோக்யமும், ஆஸ்திக்யமும் வளர்ந்திட ப்ரார்தனை செய்வோம். “நானேதானாயிடுக” எனும் நற்பண்பினை நமக்கருளவும் அவனையே வேண்டுவோம். இதிலேதும் குற்றம் இருப்பின் “நானேதானாயிடுக “.
-ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.
31/03/2020
English
Whom to Blame?
In this Vikari year, we are celebrating Ram Navami on 2/4/2020. Prior to this day, we should have had celebrations across all temples as Panguni Uthiram is going to happen right after Ram Navami. Unfortunately, all temples this year are shut for the public and it is almost like the world turned upside down overnight. Though everyday rituals are happening, none of the festivals are taking place.
It is being said that for the first time in history, the Muppathu Moovar utsavam in Chennai’s famed Kapaleeswarar temple has stopped. In fact, the list of temples where festivities have stopped is endless and includes Srirangam Periya Perumal’s Serthi Utsavam, Sri Ram Navami celebrations at Madurantakam Ramar temple, panguni uthiram utsavam at Mannai Rajagopalaswamy temple, the five thayar serthi utsavam at Kanchi Varadan temple, ekambareswarar temple, and more. Most of us miss these events, but is there anything that we can do other than feel sorry for it in our hearts?
We all know how during the chola period, Sri vaishnavas didn’t have the privilege of praying to Srirangam perumal. Likewise, we know how the sanctum sanctorum was under a lockdown for 40 years because of invasions. We are also familiar with how the sanctum sanctorum of Varadaraja Perumal was closed during the invasion of Aurangazeb as Varadan was taken to udayarpalayam. But these were specific events that led to the closure of a few temples.
But today, all the temples are closed and this was beyond our imagination even a few days ago. Probably a small consolation is that all the rituals are happening according to the prescribed sastras. Though this lockdown and curfew is for our safety, all devotees are surely feeling miserable about missing their temples and Gods.
Thirumazhisai Azhwar once told Perumal to come with him since the king had banished him from the kingdom. Perumal also felt that He had no business in a place where Azhwar wasn’t allowed and so left with him. The other Gods felt that they had no business in a place where Perumal wasn’t there and so they followed Him. Due to this, kanchi lost its divinity and culture, says the Charitram of Thirumazhisai Azhwar.
Today, it feels empty to live in a place where we cannot feel the divinity radiating from the temples.
So, who is responsible for this state? Countries are trading blames on each other on one side and on the other, there are debates going on about non-adherence to the lockdown laws, fallacy of our sastrams, lack of faith in Perumal, and more. Still, the single prayer that unites us all is that this situation should change soon.
When Dasarathan announced Rama’s coronation, the entire city of Ayodhya was upbeat and the people immediately started praying to all their favorite Gods. Just like how they prayed for the successful completion of Rama’s coronation, we’re also praying today for this situation to change. Instead of trading blames, let’s all unite together for this wish to become a reality. After all, isn’t this the trait of SriVaishnavas?
Bharathan became a sinner without committing any sin! He was blamed for three sins in which he had no role and these sins are – his father’s death, his mother’s greed, and his brother’s forest life.
Bharathan, along with his brother Shatrughan, entered the city of Ayodhya after his father’s demise and brother’s exile and experienced a deathly silence that he had never seen before. With a foreboding, he entered the place and there was a lot of bad news awaiting him. Unable to bear this grief, this pure soul cried uncontrollably.
After everything settled, a questioning began as to who was responsible for Rama’s exile. Immediately, there was a commotion and some people said that the reason was kaikeyi while a few others said that Kaikeyi was a good person and it was the witch kooni who spoiled her mind. Others said that king Dasarathan was the reason as he was the one who listened to his wife. Many of them felt that since the people’s sins affect the king, it was their own sins that sent Rama to exile.
Bharathan got up and calmed the crowd. He said that the reason was not King Dasarathan, Queen kaikeyi, or the people of Ayodhya. Then who is it? Everyone wondered and they looked at him with bated breath. Bharathan looked at them and said calmly that it was the sin of the wretched Bharathan that made Rama go to exile. Saying this, Bharathan started crying inconsolably as if his heart would break.
Yes, it is the exalted SriVaishnava trait to think that any bad event that impacts them is due to their own sins. Let us stop blaming each other and accept that this situation is the result of our sins. What is the remedy for this? What else, other than prayers! Our inability to conduct His utsavams and pray to Him are due to our sins, right?
So, let us pray together for this nation to become stronger, wealthier, and prosperous. So, let us accept our mistakes and pray to Him.
Please note that this article has the tamil version written by Sri APN Swami and the English translation done by his sishyas
உடலால்தனித்திரு; உள்ளத்தால்இணைந்திரு
இன்றைய பொழுதில் உலகெங்கும் ஒலிக்கும் உபதேசம் இதுவாகும். கொடிய நோய் தொற்று ஏற்படாமல் இருக்க ஊரடங்கு அமுலில் உள்ளது. பாரதம் மட்டுமின்றி உலகநாடுகளில் பெரும்பான்மையின் நிலைமை இதுதான். மண்பரப்பு முழுவதும் மரணஓலம் நிறையத் தொடங்கியுள்ளது. அரசு இயந்திரங்கள் முழு வீச்சில் செயல்பட்டாலும் இதற்குரிய சௌக்யம் முற்றிலுமாக ஏற்படவில்லை.
பல நாடுகளிலும், மாநிலங்களிலும் சிறைக்கைதிகளையும் விடுவிக்கத் தொடங்கிவிட்டனர். அவர்களுக்கு நோய் தொற்று அதிகமானால் அதன் வீரியத்தைத் தாங்கமுடியாது; எனும் பயம் முக்கிய காரணமாகிறது. உண்மையிலேயே செய்வதறியாமல் திகைத்துக் கொண்டிருப்பதைத் தவிர்த்து, யாரும் எதையும் செய்வதற்கில்லை.
காவல்துறை, தூய்மை பணியாளர், மருத்துவக்குழுவினர், முக்கிய பொறுப்பிலுள்ள அதிகாரிகள் பலர் என அனைவரின் பாடு திண்டாட்டமாயுள்ளது. இருப்பினும் இவர்களின் அசராத சேவை போற்றுதலுக்குரியது. நெருக்கடியான இந்த காலகட்டத்திலும் பிறவியின் பெருமை உணராது பழுதாய் பொழுது போக்குவர்களே ஏராளம்.“நாளைய உதயத்தில் நாட்டின் நிலைமையும், நம் நிலைமையும் என்ன”? என்று அறியாமலேயே விதண்டாவாதங்களைத் தொடருகிறோம். இந்நிலை முழுவதும் மாறிட எம்பெருமானை பிரார்த்தனை செய்வதுடன், நம்மாலான சிறு சிறு உதவிகளையும் நாட்டிற்கும், சுற்றத்தவர்க்கும் செய்திடுவோம். குறிப்பாக ஆதரவற்றவர், பசு, பட்சி விலங்கினங்களுக்கும் இயன்றதைச் செய்து வாழ்வளித்திடுவோம்.
இக்கட்டான சூழ்நிலையில் இக் கட்டுடலைத் தனிமைப்படுத்த (கூட்டம் தவிர்த்து) ஆரோக்யம் பேணுவதை அரசாங்கம் தொடர்ந்து வலியுறுத்துகிறது. ஆரோக்கியத்தின் காரணம் ஒருபுறமிருக்க, இதிலுள்ளஆன்மிகத்தகவலைக் காணலாம் இப்போது.
பகவத் ராமானுஜரின் கொள்கைகளுக்கு “விசிஷ்ட அத்வைதம்“ என்பது பெயர். அதாவது சித்– எனப்படும் அறிவுள்ளஜீவனை அறிய வேண்டும். மேலும் அசித் – எனப்படும் அறிவற்ற இந்த ஸம்ஸாரத்தை அறிய வேண்டும்.
அதாவது அறிவுடையவன் ஆத்மா – (நாம் என்று புரிந்து கொள்ளுங்கள்). அறிவற்றது இந்த உலகம் ( நமது உடல் உட்பட) என்பதை புரிந்து கொள்ளுங்கள். இப்படி உடல், ஆத்மா இவை இரண்டை விட வேறுபட்டவன் பரமாத்மா எனும் ஈஸ்வரன். அவனே ஸ்ரீமத் நாராயணன்.
சரி, இனி அவனுக்கும், ஜீவனாகிய நமக்கும், அறிவற்ற அசேதனம் எனும் உடலுக்கும் என்ன தொடர்பு என்று பார்க்கலாம். அறிவற்ற இந்த உடலுக்கு ஆதாரமானவன் அறிவுடைய ஜீவன். மேலும் அறிவற்ற ( அசேதனமான ) இந்த உடல் ” போக்யம் “ எனப்படுகிறது. அதாவது அனுபவிப்பவன் ஜீவன். அனுபவிக்கப்படுவது தேகம்என்று பொருள்.
இப்பொழுது நாம் பார்க்கும் இந்த உலகம் ( தேகம் உட்பட) அனைத்திற்கும் காரணமானவன் பகவானாகிய ஸ்ரீமந்நாராயணன். அவனே அனைத்தையும் படைக்கிறான் இந்த ப்ரபஞ்சம் (உலகம்) பகவானின் தேக மாகிறது. அதாவது எனது உடலுக்கு நான் ஆத்மாவாக (உடலை விட வேறுபட்டவனாக, அதே சமயம் உடலினால் உண்டாகும் அனுபவங்களைப் பெறுபவனாக) இருப்பது போன்று, பகவானும் இந்த பிரபஞ்சத்தை விட வேறுபட்டவனாகவும், ஆனால் பிரபஞ்சத்தின் ஆத்மாவாகவும் விளங்குகிறான்.
தலை சுற்றுகிறதா! இது சற்று கடினமான சாஸ்திரப்பொருள். பலமுறை பெரியோர்களிடம் அடிபணிந்து அறிந்தால் மட்டுமே புரியும். இருந்தும் முயற்சிக்கலாம். படியுங்கள்.
ஆத்மஞ்ஞானிகள் ஒரு விஷயத்தில் மிகவும் தெளிவாக இருப்பார்கள். ” நான் செய்த புண்ய, பாபத்தின் பலனாக எனக்கு ஒரு உடலின் தொடர்புடன் பிறவி உண்டாகியுள்ளது. போன பிறவியில் இந்த உடலின் தொடர்பு எனக்கில்லை. மேலும் நான் மரணமடைந்த பின்னரும் எனக்கு இதனுடனாகிய தொடர்பு தொடரப்போவதுமில்லை. அதுவும் தவிர ஆத்மாவாகிய எனக்கு என்றுமே அழிவு இல்லை. அனால் எனது இந்த தேகம் குறிப்பிட்ட காலத்தில் அழிவை சந்திக்கிறது” என்பதை அவர்கள் நன்கு உணர்ந்தவர்கள். அப்போது உடல் தனித்தது என்பதை உள்ளத்துள் உணர்பவர்களன்றோ அவர்கள்.
இதே வழியில், பிரபஞ்சத்தையும், ஜீவனையும் (என்னையும்) தாங்குபவன் இந்த பரமாத்மா! அவன் ப்ரபஞ்சத்தினுள்ளும் இருக்கிறான். எனக்குள்ளும் இருக்கிறான் என்பதை நன்குணர்ந்தால் பிறவி ரகசியம் புரியும்.
“நானும், இந்த பிரபஞ்சமும் பகவானின் உடல்கள். அப்படியாகில் பகவான் பிரபஞ்சம் எனும் உடலைக்காட்டிலும் தனித்திருப்பவன் ( வேறுபட்டவன்). அதே சமயம், என் உடலுக்குள் நான் இருப்பது போன்று, இந்தப் ப்ரபஞ்சத்திற்குள்ளும், எனக்குள்ளும் அவன் அந்தர்யாமியாக (உள்ளத்தால்) இணைந்திருக்கிறான். அவனை உள்ளத்துக்குள் உணர்வதே பேரின்பம்”. இது தன் பகவத் ராமானுஜரின் விசிஷ்ட அத்வைத கொள்கை.
அன்பர்களே சாஸ்திரம் அறிந்த ஒரு நல்ல ஆசார்யன் இதிலுள்ள ரகசியங்களை நமக்கு நன்கு விளக்கிக்கூறிடுவார். எனவே அவரின் மூலமாக அறிவதே மேன்மையளிக்கும்.
தற்போதுள்ள சூழலை கருத்தில் கொண்டு, அதிகமான ஆராய்ச்சிகள் செய்யாமல் எளிய முறையில் இக்கருத்தினை விளக்கியுள்ளேன். இதைப்புரிந்துக்கொண்டு நாமும் ” உடலால் தனித்திருப்போம்“- (தேகம் வேறு, ஆத்மா வேறு என அறிவோம். பிரபஞ்சம் வேறு, பரமாத்மா வேறு என உணருவோம்)
“உள்ளத்தால் இணைந்திருப்போம்“ – (இந்த பிரபஞ்சம், மற்றும் , எனக்குள்ளும் நிறைந்திருக்கும் பரமாத்மாவை த்யானம் செய்திடுவோம்)
-ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.
30/03/2020
English
Separated by Body, United by Mind
The title is the message that we hear everywhere around the world today and there is a lockdown in place to prevent the spread of this deadly disease. This is not just the case just in India but in a majority of places around the world. Though the government machinery is working in full swing, we are unable to achieve complete success and the death horns are heard everywhere.
Many states have started releasing prisoners from jails to avoid the disease’s spread among jail inmates. In fact, no one knows what to do and hence, there’s nothing much happening on the ground.
Many people working in the essential services sector such as the police, medical professionals, sanitary workers, and important officials are undoubtedly in a difficult position. Still, their extraordinary service deserves heaps of praise and appreciation. But the vast majority are those who waste their time without understanding the purpose of their birth. Without knowing what will happen to us or our nation tomorrow, we’re wasting time in unnecessary arguments. Let us all pray to Emperuman to resolve this problem quickly and in the meantime, let us also do our bit to our nation and neighborhood. Specifically, let’s learn to co-exist with the neglected, cows, animals, and birds.
In these difficult times, the government is continuing to emphasize the benefits of social distancing for the health of every community. With health on one side, let’s explore the philosophy hidden in this practice.
The doctrine propagated by Swami Ramanuja is called Vishishtadvaitam. Its basic tenet is that we have to understand what is Chith (Jeevans who have knowledge) and Achith (the samsaram that doesn’t have knowledge).
In other words, Atma is the one with knowledge (people like us) while the world (including our body) doesn’t have knowledge. Other than these two groups, there is a third person and he is Paramatma, who is none other than Sriman Narayanan.
Let’s now see the relationship between Him, us, and the world. The owner of this unknowledgeable body is Atma. Moreover, the body is bOgam. That is, the person enjoying it is Jeevan and the one that is being enjoyed in the body.
The person responsible for this entire world, including our body, is Sriman Narayanan. Since He is the creator, everything in the world becomes His body. I am the Atma for my body (Atma is different from the body and at the same time, enjoys the benefits that come from the body). Similarly, Perumal is different from the world and at the same time, He is the Atma of the world.
Confusing? Well, this is a difficult philosophy to understand. One must learn from elders to understand its meaning. Still, let’s try to get some clarity on this. Read on.
Atma Jnanis (those who understand everything about the Atma) know that the body that they have got in this birth is due to the results of their past karmas. I did not have any association with this body in my previous birth and after my death, I won’t be having any further association with this body. Moreover, the Atma has no death or destruction, but the body associated with dies at some point in time. When you understand this concept, you’ll know that the Atma and body are two separate entities.
Likewise, Paramatma is someone who holds both the Heevatmas and the world. When you understand that He is inside the world and inside each of us, you’ll realize the purpose of your birth.
“The world and I are Bhagavan’s body and He is a separate entity with respect to the world. Just like how I live inside my body, He also lives inside this world and inside me as an Antaryami. Realizing Him inside each of us is the highest state of bliss. This is the crux of Swami’s Ramanuja’s Vishishtadvaitam.
Friends, a good acharyan who understands these concepts can explain its intricacies in detail, so you must only learn through such an acharyan.
In the given circumstances, Sri APN Swami has explained this concept as lucidly as possible. For now, let us understand that we are separated by the body, that is, Atma is different from the body and Perumal is different from the world.
At the same time, we’re United by the mind, that is we pray to the Perumal who lives within each of us and the world.
Note : Scroll down to read the article in Tamil & in English
🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺
தரிசனமும்; தரிசனமும்!
(தை ஹஸ்தம், கூரத்தாழ்வான்திருநட்சத்திரமான இன்று(26-Jan-2019) அவரின் வைபவம் அறிந்திடுவோம்.)
by Sri #APNSwami
🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺
கலி புருஷனின் கொட்டத்தை அடக்கியவர் ராமானுஜர். இதனால் அவர் மீது பெருத்த கோபத்தில் இருந்தான் கலி புருஷன். ராமானுஜரைப் பழி வாங்கும் சமயத்தை எதிர் நோக்கியிருந்தான் ( ராமானுஜர்க்கே ) சோதனைகள் உண்டு என்றால் நம்போல்வார் எம்மாத்திரம்? என்பதை உணர்த்த எம்பெருமான் செய்த திருவிளையாடல்.
சோழ அரசன் சில மந்திரிகளின் துர்போதனையால் மனம் மயங்கினான். நல்ல விஷயத்தில் மன்னனை ஈடுபடுத்த வேண்டியவ மந்திரிகள் மத துவேஷத்தை உண்டாக்கினர்.
ஒரு மதத்தை அழித்துதான் மற்றொரு மதத்தை நிலைநிறுத்த வேண்டுமா என்ன? பாண்டித்யம் கொண்டு வலியுறுத்த வேண்டியதை பலாத்காரமாகச் செய்ய நினைத்தான் அரசன். இதற்காக பல வழிகளைக் கையாண்டான். குறிப்பாக, ‘சிவனை விட மேலான தெய்வம் இல்லை’ என்பதை ஒப்புக் கொள்ளும்படி எல்லோரையும் நிர்ப்பந்தம் செய்தான்.
‘வைணவமே உயிர் மூச்சு; என் ஆதிப்பிரான் நிற்க மற்றைத் தெய்வம் நாடுதிரே’ என்ற ஆழ்வாரின் கொள்கையில் உறுதியாக நின்றவர்கள் கடுமையாக தண்டிக்கப்பட்டனர்.
வாளையும், வேலையும் கொண்டு வீரத்தால் எதிரிகளை பயமுறுத்த வேண்டியவன், சாதுக்களை துன்புறுத்தினான். உண்மையில் கலி புருஷன் கொஞ்சம், கொஞ்சமாக வெற்றி பெறுவதாகத் தோன்றியது.
“அரசே, இந்த எளிய வைஷ்ணவர்களை தாங்கள் நிர்ப்பந்தம் செய்து என்ன பயன்? இவர்கள் எல்லோருக்கும் தலைவரான ராமானுஜர் ஒருவர் ஒப்புக்கொண்டால் மொத்த வைணவமும் மண்ணுள் புதையுண்டு போகும். எனவே, ராமானுஜரை சபைக்கு வரவழைப்போம். அவரைப் பணிய வைப்போம்” என்று துர்போதனை செய்தான் மந்திரி. அதனால், ராமானுஜருக்கு ஓலை அனுப்பினார்.
சிஷ்யர்கள் மதி கலங்கி, என்ன செய்வது? என்று அறியாமல் திகைத்தனர். ராமானுஜரோ, அரசனின் அந்தரங்கம் (உள்ளம்) அறியாதவர். அதேசமயம் அரச சபைக்கெல்லாம் போவதற்கு விருப்பமில்லாதவர்.
இதற்குள்ளாக ஆசாரியரான பெரிய நம்பிகளும், சீடரான கூரத்தாழ்வானும் அங்கு விரைந்து வந்து, பெரும் ஆபத்து சூழ்ந்துள்ளதை அறிந்து, ” உடனடியாக ராமானுஜர் திருவரங்கம் விடுத்து புறப்பட வேண்டும்” என்று தீர்மானித்தனர்.
அரசனின் சேவகர்களோ ஆசிரமத்தின் வாசலில் ராமானுஜரை அழைத்துச் செல்வதில் உறுதியாக இருந்தனர். மிகுந்த சாதுர்ய முடைய கூரத்தாழ்வான், தனது ஆசார்யரின் துறவறக் கோலத்தைத் தான் ஏற்றுக்கொண்டார்.
ஆம், இனிமையான இல்லறத்தில் உள்ள கூரத்தாழ்வான் காவித்துணியை தானுடுத்தி, கையில் த்ரிதண்டம் (முக்கோல்) ஏந்தினார்.
அரசனுக்கு ராமானுஜரைத் தெரியாது. காவியுடுத்தியவர் ‘வைணவத் தலைவர்’ எனும் எண்ணத்துடன் இருந்தான்.
பெரிய நம்பிகளும், கூரத்தாழ்வானும் அரச சபைக்கு வந்தனர். ‘வைணவர்கள் பயந்தவர்கள்’ என்று நினைத்த அரசனுக்கு இவர்களின் கம்பீரம் வியப்பை அளித்தது. அவர்களின் பார்வையின் கூர்மையால் மன்னன் நிலை குலைந்தான்.
“ம்… எழுதி கையெழுத்திடுங்கள்” அவன் ஆழ்வானை ராமானுஜராகத்தானே நினைக்கிறான். எனவே, ‘சிவனை விட மேலான தெய்வமில்லை என்று கையெழுத்திடுங்கள்’ என ஓர் ஓலை அவரிடம் அளித்தான்.
இங்குதான் கூரத்தாழ்வானின் கூரிய அறிவு வேலை செய்தது. மெதுவாக ஓலைதனை வாங்கியவர், எழுத்தாணி எடுத்தார். ஆவலுடன் அரசன் அவரையே பார்க்கிறான். ‘தான் வெற்றி பெற்றுவிட்டோம்’ எனும் பூரிப்பு அவன் முகத்தில் ஜொலித்தது.
ஆழ்வான், ‘சிவாத் பரதரம் நாஸ்தி’ (சிவனைவிட மேலான தெய்வம் இல்லை) எனும் சம்ஸ்கிருத வாக்யத்தின் கீழே, ‘த்ரோணமஸ்தி தத:பரம்’ என்று எழுதினார். அதாவது, சமஸ்கிருத மொழியின் சிறப்பு இங்கு அற்புதமாக எடுத்தாளப்படுகிறது. சிவம் என்பதற்கு முக்கண்ணனாகிய பரமசிவனை அரசன் பொருளாகக் கொண்டான். ஆனால், கூரத்தாழ்வான் கைக்கொண்ட பொருள் வேறு. ‘சிவம்’ என்பதற்கு ஓர் அளவை என்பது பொருள்.
அதாவது, தானியங்களை அளப்பதற்கு குருணி, பதக்கு என்றவாறு அளவைகள் உண்டு. இதில் ஒன்றைவிட மற்றொன்று பெரியது. ‘த்ரோணம்’ என்பதற்கு ‘பதக்கு’ என்பது பொருள்.
இப்போது ‘சிவம்’ என்பதற்கு ‘குருணி’ சிறிய அளவுள்ள ஒரு அளவை என்பதாக ஆழ்வான் பொருள் கொண்டான். ‘சிவாத் பரதரம் நாஸ்தி’ (சிவனைவிட மேலானவர் இல்லை) என்ற பொருளில் அரசன் நிர்ப்பந்தம் செய்ய, இவர், ‘குருணி’ என்ற அர்த்தத்தை வைத்து, “ஏன் இல்லை… குருணியைவிட பதக்கு அளவில் பெரியதன்றோ” (த்ரோணம் அஸ்தி தத:பரம்) என்று கேலி செய்து கையெழுத்திட்டார்.
‘எந்தவொரு மதத்தையும் நிர்ப்பந்தத்தினால், பலவந்தத்தினால் நிலைநிறுத்த முடியாது’ என்று உணராத அரசன் கொதித்தெழுந்தான். இதுவரை தன்னை எவருமே இவ்விதம் அவமானம் செய்த தில்லை. ஓர் எளிய வைணவன் எள்ளி நகையாடுவதா! கண்கள் சிவந்தன. உதடுகள் துடித்தன. கோபத்தில் வசமிழந்தான். பாவத்திலும் பெரும் பாவத்தைச் செய்யத் துணிந்தான்.
வாளையும், வேலையும் வீசியெறிந்து எதிரிகளைத் தாக்கும் யுத்தத்தில் வல்லவன், கூர்மையான எழுத்தாணியின் தாக்குதலில் நிலை குலைந்தான்.
உண்மையில் கூரத்தாழ்வான் இங்கு சிவனை நிந்திக்கவில்லை. வெகுண்ட அரசன் இந்த இரு வைஷ்ணவர்களுக்கும் என்ன தண்டனையளிப்பது? என்று ஆலோசித்தான்.
இவர்களின் கூர்மையான பார்வையினால், தான் தாக்குண்டது மனத்தில் நிழலாடியது. எனவே, ‘அந்தக் கண்களை (கண் விழிகளை) பிடுங்கி எறிந்துவிட வேண்டும்’ என்று கொடூரமான தண்டனை விதித்தான்.
இப்படி, அரச சபையில் ஏதாவது அசம்பாவிதம் நிகழும். அது ராமானுஜருக்கு ஆபத்தாகும் என்று எண்ணித்தானே, பெரிய நம்பிகளும், ஆழ்வானும் ராமானுஜரைத் தடுத்து தாங்கள் வந்தனர். எண்ணிய வாறே நடந்தது. கொடுமையான அரசன் பெரிய நம்பிகளின் விழிகளை நோண்டினான். வலியிலும், வேதனையிலும் அம்மகாத்மா துடித்தார்; துவண்டார்.
கூரத்தாழ்வானோ! தனது கம்பீரம் துளியும் குறையாமல், “நீ என்ன எனக்கு தண்டனையளிப்பது. கொடுங்கோன்மை கொண்ட உன்னைப் பார்த்ததே எனக்கு தண்டனைதான். நான் செய்த பாபம்தான். இத்தகையதொரு பாபத்தைச் செய்த என் கண்களை நானே பறித்துக் கொள்கிறேன்” என்று கையிலிருந்த எழுத்தாணியால் தன் கண்களைத் தானே பிடுங்கி எறிந்தார்.
எத்தகையதொரு வைராக்யமும், குரு பக்தியும் இருந்தால் இதைச் செய்ய முடியும். தரிசனம் என்றால் சம்ப்ரதாயம் என்பது பொருள். தரிசனம் என்றால் பார்வை என்பதும் பொருள். இப்போது, ராமானுஜ தரிசனத்தை (சம்ப்ரதாயம்)காத்திட பெரிய நம்பிகளும், கூரத்தாழ்வானும் தங்கள் தரிசனத்தை (பார்வை)இழந்தனர். இவர்கள் தியாகத்தின் திருவுருக்கள்.
அன்புடன்,
ஏபிஎன் ஸ்வாமி
🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺
Vision for VaishnaVisam | Darshan & Darshan
Today (26-Jan-2019) Thai Hastham is the birthday of Koorathazhwan. Let’s enjoy his greatness through this article which is the translation of an original article by Sri #APNSwami
🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺
Ramanujar foiled the atrocities of Kali purushan (the ruler of this Kali Yuga) with his teachings. Hence, Kali purushan was very angry with Ramanujar and was looking forward to take his revenge on Ramanujar. He got one such opportunity. This is a drama played by the Lord to show to us that , even someone like Ramanujar will have to face such challenges and people like us are no exception.
The King of Cholas was a good natured king, but he got swayed by the misguidance of some of his ministers. The old saying “The king and his ministers should have the same vision to give maximum benefit for the people”, became very true due to the connections of such bad ministers.. Unfortunately, the actions of many of his ministers created differences among-st various religions, when they were expected to guide the King in the right path. It is a wrong notion that one religion has to be destroyed to establish another one .
Those with analytical skills developed through knowledge alone can establish the doctrines of their religion by bringing out clearly their side of arguments through their expertise in debates. This is acceptable to right minded people. But sadly, the king decided to establish a religion by force instead of through learned principles.
This king was a follower of Saivism and he did not want any other religion to flourish. That too, he specifically decided to uproot Sri Vaishnavism. He forgot his lineage and the path his ancestors adopted. All that was in his mind was to eradicate Sri Vaishnavism, and to do this, he used many strategies. He, particularly, forced everyone to accept that there is no God better than Lord Shiva. He even knew that many true Sri Vaishnavas would oppose this. Yet, when challenged whether one should live with life or should die for Vaishnavism , they opted for their lives.
Yes, those who accepted that there is no God greater than Shiva got many concessions. Those who strongly believed that Vaishnavism is their life line, following the tenets brought out in the paasuram of NamAzhwar that read as “When my Foremost Lord is there, why to seek other Gods”, (“Yen Adhipiraann irka mattratheivam naaduthire !“), were severely punished. Thus frightened, many people started to convert themselves and the king thought that he was becoming successful in his mission.
Ideally, the king, who should use his sword and valour to encounter his enemies, was feeling proud having defeated the weak.. He declared that his religion has triumphed. In reality, it appeared like the Kali purushan was inching towards victory.
The King’s minister always supported the king in every way. “O king, what is the use of forcing these weak Sri Vaishnavas? If their leader , Ramanuja, accepts our dictate , then the entire Vaishnavism will be doomed forever. So, let us call Ramanuja to the King’s court and will subdue him, misguided the minister.
Hence, Ramanuja was summoned to the court by the order of the king. His disciples were very scared. They thought that if Ramanuja goes to the court, his life could be in danger. At the same time, they didn’t know what to do.
Ramanuja did not know the king’s inner thoughts, and at the same time, he did not like to visit kings’ court either. Then, his Acharya PeriyaNambi and disciple Koorathazhwan came rushing to him. They, seized the situation at once, and acted swiftly. They decided that Ramanuja should leave Srirangam immediately. Without overriding the sastras and at the same time, keeping in mind the special rules(dharmas) for such emergencies, they wanted to take Ramanuja out of Srirangam.
The King’s servants were waiting outside the Ashramam and they were determined to take Ramanuaja with them. Koorathazhwan, known for his sharp presence of mind, hit upon a plan. He donned the ascetic appearance of his Acharya. Yes, the family-man Koorathazhwan wore the ochre robes, took the tridandam and decided to pose as Ramanuja. The king has never seen Ramanuja, so anyone wearing ochre robes, will be the head of Vaishnavas (Ramanuja) for the king.
PeriyaNambi and Koorathazhwan came to the king’s court. The king was surprised by their stature because he was under the notion that Sri Vaishnavas are a scared bunch of people. Both of them looked at the king without any hesitation and there was a fierce determination in their eyes. The king was shocked. He said, “Alright, write the words and sign the document.” Since the king thought Koorathazhwan to be Ramanuja, he handed over a piece of palm leaf to him and asked him to write that there is no greater God than Lord Shiva.
This is where the sharp intellect of Koorthazhwan came to the fore. Slowly, he took the palm leaf and the stylus. There was jubilation in the king’s face as he thought that he had won over the Sri Vaishnavas. Koorathazhwan wrote in Sanskrit ‘Dhronamasthithatha: param’ below the sentence ‘There is no god greater than Lord Shiva’ , in Sanskrit. Here the beauty of the Sanskrit language is well handled. The king meant the three-eyed Lord Shiva by the word “Shivam”.. But the meaning in what Koorathazhwan wrote was that the word “Shivam” indicated something that is used for measurement.. In those days, it was common to measure grains using graded measuring vessels of different capacities, where the next one was larger than the previous one.
So, according to what Koorathazhwan wrote, “Shivam” meant a smaller measuring vessel, as against what the forceful King wanted to mean as “there is no God greater then Shiva”. This is why he signed and wrote ‘Dhronamasthithatha: param’, meaning, “why not; there is another measuring vessel called Dhronam, which is bigger than Shivam”. This way, Koorathazhwan made fun of the king.
The king felt outraged as he never realized that one cannot sustain a religion forcibly on others. Also, he had never been insulted before. He thought, how can a simple Vaishnava make fun of him. So, the king’s eyes turned red with anger and his lips quivered. The king who was used to brandishing his sword to kill enemies, got insulted and shocked by the sharp stylus of Koorathazhwan. This ignominy was something that he had never faced in his life.. He could not accept that the Lord to whom he prays was made fun of by these Vaishnavas. But in reality, Koorathazhwan was not the reason for the insult to Shiva. It was the king’s thoughts alone because Koorathazhwan only wanted to make fun of the religious pervert of the King. Still, the king went deep in thought about the right punishment for these two Vaishnavas.
The sharp eyes that stared and attacked him when they entered his court was lingering in his mind. Immediately, he gave out the harsh orders that those eyes should be removed as a punishment.
This never came as a shock to PeriyaNambi and Koorathazhwan because they had an inkling that something untoward like this is bound to happen at the king’s court and that will be detrimental to Ramanuja. That is why they stopped Ramanuja and disguised themselves. What they feared happened.
The king had the eyes of Periya Nambi removed in a cruel manner and this great Acharya whirled and writhed in pain and dropped down. Koorathazhwan, on the other hand, was fearless and composed.. He boldly said, “Who are you to give me punishment? Seeing a tyrant like you is in itself a punishment for me.. It is my sin. I myself will pluck my eyes..” Saying thus, he removed his eyes with the stylus that he had in his hand.
Only a staunch determination and undulating devotion to Guru can drive someone to do such an act.
Darshan means Sampradayam (way of life). Another meaning for Darshan is vision. Now, to protect the Darshan (Sampradayam) of Ramanuja, PeriyaNambi and Koorathazhwan lost their Darshan (vision). They are the embodiment of sacrifice.
Original Tamil Article by Sri #APNSwami is translated to English by his Shishyas.
“Secret Revealed by Ranganathan” an English translation of the tamil series – Arangan Uraitha Anthrangam – அரங்கன் உரைத்த அந்தரங்கம் . To read the original Tamil article அரங்கன் உரைத்த அந்தரங்கம் written by Sri #APNSwami, please click https://apnswami.wordpress.com/2018/12/13/aranganuraithaantharangampart1/
Secret Revealed by Ranganathan – Part -1
The pagal paththu (10 days of chanting of 4000 Divya Prabhandha during day time) began in Srirangam with great pomp and festivity, and this day is celebrated as “Thirunedunthaandakam day.” People from all parts of the world had gathered here in large numbers to witness this beautiful event. The entire area including the mandapams, outer gopurams and other surrounding places are decorated grandly with lamps and flowers.
Nammazhwar, Kaliyan, other azhwars and Bhagavad Ramanujar were also eagerly waiting for the procession of Ranganthar. All around them was great gaiety and high enthusiasm.
As soon as the doors of the sanctum sanctorum opened, Ranganathar strode out majestically, walking like an elephant and thereafter like a lion. Perumal’s procession shone like a gathering of radiant light amidst the flooding devotees.. Everyone there wondered if the Lord’s stride was beautiful or the stride got beautiful because of its association with Perumal. Such was His splendour that day.
For all those gathered there that day, He is the sole refuge. But for Him, His padhukai are the beautiful stride. Yes, it is padukas that give beauty to the majestic stride of our Perumal right? This is why Swami Vedanta Desikan says that the padhukas give Him gathi (beautiful stride) and the same Padhukas give us gathi (Refuge).
Seeing Him, Azhwars and Ramanujar immersed themselves in this mesmerizing beauty, cried in happiness and chanted “Ranga, ranga.” After all, they are the flowers that glow with dew and fragrance. And Ramanujar is one who will get into trance when he hears about the golden Sri Rangam.
Like this, everyone had their own experience and excitement as they stood in front of Him and prayed. Just like how a majestic Lion emerges out of its cave in the hills, Lord Rangan majestically emerged from the sanctum sanctorum.
Devotees swirled around Him and rejoiced because all their sins will vanish when His glance falls on them.
Starting from Nammazhwar, Kaliyan, Ramanujar and followed by all other azhwars, everyone lined up. Rangan saw all of them with His dark, glittering and wide open eyes. His charming smile mesmerized everyone. Though He saw everyone with wide eyes, He still searched for something. His eyes darted among azhwars, the gathering of scholars and kainkaryaparas (those who served Him). His eyes moved in search of something just like how a black bee hovers around a fully-blossomed bright lotus.
After searching everywhere, His eyes finally got tired and disappointed, and it closed slowly. Being the object of the Vedas, His face also looked dejected and it resembled a fully bloomed lotus that would close its petals during sunset.
When the entire world was so excited, the Creator was disappointed, and this alarmed Nammazhwar. All azhwars looked at one another and seeing the reaction of Nammazhwar, Kaliyan ordered Ramanujar.
Getting the signal, Ramanujar went near Ranga and spoke, “Hey Ranga! Your face looks dejected. Why?”
Arangan, who spoke to Ramanujar during the recitation of Gadya trayam, spoke again. He broke his silence and started expressing His anguish and that’s how His secret wish came to light.
Secret Revealed by Ranganathan
Part – 2
All the twelve azhwars are taken on a procession during the pagalpathu utsavam. Azhwars, who are none other than divyasuris, have sung hymns in pure Tamil and Rangan always waits eagerly to hear them again. Devotees in great numbers had gathered in the foyer of the temple. The Adyayana Utsavam is the magnum opus of all celebrations at Sri Rangam.
But today, seeing His disappointed face, all His followers world over who are always focused on Lord Ranganatha, got confused.. So everyone wondered, ” why was He sad? What is the cause for His yearning?” The glance that eliminates the sins of devotees is sad today, and everyone wanted to know why.
As a collective thought of all devotees, Ramanujar asked Him again, “What is it Ranga? What is bothering You? We are alarmed by the worry on Your face, which is usually an embodiment of compassion. That charming Lotus like face that we’ve always known looks different today.”
Such continuous questions from Ramanujar didn’t seem to have any impact on Rangan.
Though Rangan plays and teases ardent devotees like Ramanujar, the situation today had no element of fun to it at all. Rangan’s eyes only gave a blank stare as if there was going to be an untoward event.
Relentlessly, Ramanujar called out, “O Ranga, the One surrounded by Kaveri.”
To this calling, Ranga responded as if He got back from a deep thought.
“What did you ask Ramanuja?”
“You understand everything. Also, You’re the One who knows what’s inside everyone’s mind.”
He is the One who controls the entire universe and the One who knows everything so easily. Today, He seemed to be lost in His senses here. How strange!
Hearing this question, Rangan let out a deep sigh. Azhwars and Acharyas have sung about His breath, and how it is filled with the smell of camphor, has the feel of Vedas and the smell of butter. But today, that breath felt quite hot.
Scared that bad eyes have fallen on Him, Periyazhwar came forward and sang “Pallandu” to remove them. Usually Rangan gets excited when His father-in-law sings Pallandu, but today that didn’t move Him either.
Rangan let out a long sigh again, and this further exacerbated His already dwindled Lotus face.
Then, Perumal gently called out, “Ramanuja.”
The thundering voice that gave sermons witnessed by the world on the sea shore and chariot base was hardly heard today.
Once Ramanujar had requested Perumal to give out His orders in a thundering and melodious voice, but today, that voice simply wafted in the air like the smell of camphor.
Everyone panicked with the thought that their Kannan was upset with something.
After calling out for Ramanujar, Perumal closed His Abhaya Hastham (Hands) and gestured through His hands to ask, “Where are they?”
Those hands that tell us not to be afraid of anything and those hands that grant us liberation from this endless cycle of birth and death, looked different with the thumb and little finger closed. Only three fingers were seen on the Abhaya Hastham.
The three fingers that were once closed in the final moments of the Thirumeni (body) of Alavandhar, were open today in the Hands of Rangan.
Is it gunatrayam? Or thathvatrayam? Rahasyatrayam or divyatrayam?
Ramanujar started wondering again.
Secret Revealed by Ranganathan
Part – 3
Ranganathan is the One who enhances all good things. In the Vibhava form, that is in the form of Matsya, Kurma and other avatarams, He enacted many strange Leelais. They eventually enchanted the life and minds of His devotees and followers.
In His dasavataram (10 incarnations), He has used all the navarasams (nine emotional expressions) to enact some wonderful Leelais for this world. Azhwars and Acharyas have lost themselves in these Leelais and have even taken the imaginary forms of a spouse, friend and mother to cherish and enjoy these dramas.
He, while being the presiding deity, has also done many fascinating actions. In panguni uthiram, for example, He blessed Ramanujar. He also gave the “Vedanthacharyan” title to Venkatanathan . Above all this, He further glorified Nammazhwar’s sacred Tamil Veda songs, to accede to the request of Kaliyan. In fact, the Adyayana utsavam is a celebration of this, isn’t it ?
Today, people gathered there were confounded seeing the strange actions of Rangan. Everyone wondered the significance of showing the three fingers.
On one side, it looked like the symbol of Acharyas when they give important messages. All were wondering what is the significance of the un-folded three fingers.. While it appeared like the upadesa-mudra of Acharyas, from another angle, they were not getting the meaning of the remaining fingers folded.
Though He had taken the incarnations of a fish and tortoise, the incarnation as an Acharyan is superior. Despite taking incarnations of a celestial swan, fish, Hayagreevan, Nara and Narayana, it is His teachings as Gitacharyan that truly are the blessings to this world.
Giving up all weapons and handling the Sasthras (tenets of Vedas) is the incarnation as an Acharyan. By showing His three fingers, did He further wanted to reiterate that Sastrams are more powerful than weapons?
All Acharyas were incarnated as per His wish only. Is he wishing to don the garbs of an Acharyan in this Archa form? No one could perceive..
Ramanujar asked, “Aranga! What a predicament! You’re always ready to help Your followers, but today you’re putting us through this anxiety and inability to understand.”
Hearing these words from Ramanujar, Rangan spoke with possessed vigour. “Ramanuja!, you’re talking about your anxiety . That is Mine also, right? Has anyone here given a thought to My pangs? All of you have devotion in Me, there is no doubt about it. But have you ever thought of doing a kainkaryam (service) that will be pleasing to me?”
What a flutter ! What a thrust! Usually, all of us get energy only when Emperumaan enters into our body and mind. But today, who entered the body of Emperumaan? Where did He have so much vigour and energy?
Such an aggression was not witnessed by the world even when Narasimha tore the body of an evil rakshasa.
“My Lord! Protector of the Universe! What is it that You desire? Aranga please don’t test us anymore”, said Ramanujar.
Arangan decided not to test His devotees any more. He opened His enchanting mouth and started pronouncing..
Secret Revealed by Ranganathan
Part – 4
All were restless and anguished, not able to understand the secret of His Mind. The Lord who spoke with aggression finally calmed down and saw everyone. There was pin drop silence everywhere. After the outpouring of His Heart, Perumal’s Lips became dry. When devotees wanted to offer Panagam, He stopped them with His gestures.
Everyone waited for Him to talk.
“Shatakopa, what utsavam (festival) is this,” asked Rangan. Azhwar felt happy to hear this thundering voice again.
He replied, “Adiyen, this is Adhyayana utsavam.”
Rangan enquired, “Who started this?”
“It was Kailyan. On the star of Karthigai in the Tamil month of Karthigai, he expressed his desire. The Lord also agreed to this request and gave him His acceptance, and this is how Adhyayana utsavam started“, responded Nammazhwar.
(Note: You can read more about the request made by Thirumangai Azhwar (Kaliyan) on his birthday (Karthigai star of Karthigai Month) and the birthday prize he got for it and the history of the beginning of Adyayana Utsavam and the significance of Non-Chanting period (Anadyayana Time) in this article published some years backin Sri Nrisimha Priya: https://apnswami.wordpress.com/2018/11/23/thirumangaiazhwar_adyayanautsavam_srirangam/)
“Ok, was it conducted continuously thereafter ?”
Now, Kaliyan intervened. “Until Adiyen lived, this utsavam was conducted in a grand manner. Then, over a period of time, divya prabandhams were forgotten. After that, Naathamunigal retrieved divya prabandhams and started this festival again in a grand manner.”
“That means, Nathamunigal had a big role in re-establishing this utsavam, right?”
The stress of the word “right” was a fore-warning to Azhwars that He is going to ask another question in relation to it.
Rangan asked again, ” My question is correct, right?”
Kaliyan responded, “Of course my Lord, there is no doubt in this. Besides obtaining divya prabandhams from Azhwar, Naathamunigal was instrumental in establishing the greatness of Araiyar sevai where these pasurams are sung with the right notes, tunes, postures and expressions.”
Perumal asked again, “Ok, what happened after that?”
“Alavandhar continued it, and after him, Adiyen…..,” dragged Ramanujar.
“Yes, go ahead.. what is the hesitation”, said Perumal.
Ramanujar replied, “Adiyen also continued this utsavam.”
“That is, you took helm of this Tirupathi (holy place) and corrected and established all these in Srirangam. You created the rules and procedures for these events, right,” asked Rangan.
Namamzhwar said, “My Lord! We are unable to understand why You’re asking questions like this continuously.”
“Shatakopa, now that I’ve started talking, you’ll get the answer within a few minutes. So, respond to my questions first. Ramanuja, did the utsavam continue to happen properly after your time?”, asked Rangan.
Kaliyan said, “No Ranga! There was were obstacles in between.”
“What were they?” – Rangan.
Kaliyan said, “This utsavam was not conducted as per Sastrams and without chanting the Vedas, no one should sing Tamil songs in temples. Sanskrit alone was exalted then. But, many Azhwars like us were not born in families that had the right to chant Vedas. For this reason, our idols should not be kept in temples for worship. Many people put forth such arguments and stopped this utsavam from happening.”
“So, how did it start again?” – Perumal.
“My Lord! You know everything. Our Thoopul Venkatanathan came to Srirangam and won many arguments and debates. By putting forth the right philosophies, he stunned everyone so much that nobody could open their mouth against him. Every pillar in this hall will speak volumes about Venkatanathan’s prowess.
Even against thousands of people, Venkatanathan established the glory of Divya prabandhams and asserted that Azhwars are Nithyasuris (divine people who live with the Lord in SriVaikuntam) who incarnated to lead people in the right path. Even You and Your consort were extremely happy with his submissions and this is why You bestowed many titles on him such as “Vedanthachariar” and “Sarvatantra svanthanthrar.” He is the Lion among the poets and his powerful roaring words continue to reverberate in every pillar even today.”
When Ramanujar explained the greatness of his student so eloquently with watery eyes, everyone felt a very pleasing vibration around the place.
“Excellent, so this means, the reason for this adhyayana utsavam to continue to happen without any interruption is….”
Even before Rangan could finish the statement, Kaliyan said, “There is no doubt. it is because of our Thooppul Pillai Venkatanathan.”
“This is enough. Now, I will detail out my doubts and all you enlightened people, please answer it.”
Secret Revealed by Ranganathan
Part -5
Arangan continued, “All of you who are blessed with exalted knowledge and are free of doubts, answer My questions now.”
Hearing these words from Rangan, Azhwars looked at each other. There are two ways to understand the thoughts in His mind. Common people like us can understand it through sastrams while great people will understand directly through the knowledge that He has bestowed on them. But that day, they all were silent, awaiting for the Lord to explain in detail.
Nammazhwar said, “O the Consort of Wealth of the Wealth (Sri Devi), Without mesmerizing us, Give us Your order.”
“Every time I ask something, you give an example/oath. Further you are beseeching My order here” responded Rangan with a slight shrug.
He continued, “I Myself will explain. Listen now.”
“When Adhyayana utsavam was interrupted by opposing defendants, who brought Venkatanathan from Kanchi?”
Kaliyan said, “Great people who lived in Srirangam like Sudarsana Suri.”
“Why did they do that?” – Rangan
“Due to old age and they were not in a position to argue further, so they brought Venkatanathan” – Ramanujar.
“Ok, after arguments Adhyayana utsavam began again. We also honoured Venkatanathan. But did his association with Srirangam end with that?” – Rangan
“No Ranga. Based on these arguments, he authored a work called Sathadooshini. Also, to commemorate the award you gave, he wrote another work called Adhikaranasaaravali and further he wrote many more works such as Chillarai Rahasyangal, Dharmidopanishad Saram Dramidopanishad Tatparya ratnavali, etc during his stay at Srirangam.” – Ramanujar
“Hmm…then?” – Rangan
“After invasion of foreigners, he brought back the festivities to Srirangam after a gap of forty years through a king called Gopanaraayan.” – Kaliyan
“Yes, yes, excellent. Tell me more.” – Rangan
“During the interim period, all festivities came to a stop, as Rangan was not there. Desikan restarted all of them again with grandeur and festivities.” – Azhwars
“That is, including Adyayana utsavam too.” – Rangan
“Of course, undoubtedly.” – Azhwar
“That was a nice explanation. But you forgot the all-important Paduka Sahasram!” Saying this, Rangan looked at everyone.
“No my Lord…..” – Kaliyan
“All of you spoke about the festivals that give you joy. But you did not talk about the greatness of Paduka Sahasram that I like and long to hear a lot. Why so?” – Rangan
Complete silence prevailed.
Rangan continued. “He is the one who strongly affirmed the path to Saranagathi through Nyasatilakam and Abhithistavam. Better than all of you Azhwars,Venkatanathan is the one who sang a 1000 verses on My paduka alone. Or should I say Vedanthaachariyan?”
Silence again.
“Who will know the greatness of Rangan without Desikan’s commentaries to works such as Gadyatrayam and Stotraratnam. Is there anything comparable to the greatness of Rahasyatrayasaaram?” – Rangan
Rangan turned to other Azhwars and said, “O Azhwars, you know the greatness of the essence of Prabandhasaaram that details out the date and place of birth of each Azhwar. Here is our Paananaathan. The meaning of his pranavam was explained lucidly in MunivaahanaBhogam and Bhagavad Dhyana Sopanam. Who wrote these?”
“Shatakopa, like you moved to Acharya lineage from the line of Azhwars, Desikan alone deserves to move from the Acharya group to the Azhwar group.” – Rangan.
“O Lord…that is because…..” – Ramanujar.
Even before he could complete, Rangan said, “Ramanuja, please wait. Just because I keep silent in this archai (idol) form, all of you have used it to your advantage. So many new practices are being followed here based on the likes and dislikes of each of you. Is this Srirangam or a street corner?”
“For everything, people argue that it is not in the practice. But do you think all that is happening now is according to the rules laid by Ramanujar? Can someone prove it? After Kaliyan, it was Nathaminugal who gave a tune and time to tamil prabandham, but he is not here. Likewise, Desikan was the one who restarted the festivities, but he is also not here. Why? Will you say that this is also because of Me?” – Rangan
Everyone stood astonished at Rangan’s emotional outpour of His inward feelings, just like a rain cloud pouring out all the rain in it like arrows from a bow .
“Though all of you praise Me and call Me with various names, there can be no Adhyayana utsavam without Desikan. Azhwars and Acharyas, listen to me. Atma distinguishes between the right and wrong. My intent is not to point out the mistakes in any of you, but I wanted to tell you the secret longing in my heart. If you like, we can all get together, set aside our anger and ego and debate about the points put forth by Desikan. Let me promise you that all Acharyas in this sampradayam are equal to me. I see no difference between Acharyas. Can there be a lack of space in this large mandapam? When you bring in more Acharyas here, will the path to moksham get damaged? If I stop this utsavam, it is a disgrace to the sacrifice and efforts of Desikan. Let the world understand that this utsavam happens only because of Nathamunigal and Desikan. When I don’t differentiate between any Acharyas, people use my name to create distinctions between Acharyas. Let this mindset change soon.” Saying this, Rangan heaved out a big sigh.
-Translated by Sri #APNSwami Shishyas based on the Original Tamil article “Arangan Uraitha Antharangam” by Sri #APNSwami.
Sri APN Swami 