ஸ்ரீமத் ஆதிவண்சடகோப யதீந்த்ர மஹாதேசிக வைபவசந்த்ரிகா|கருத்துரை- ஸ்ரீ உ.வே. APN ஸ்வாமி | Sri #APNSwami #Writes #Book

॥श्रीः॥

श्रीमते श्रीलक्ष्मीनृसिंहपरब्रह्मणे नमः॥
श्रीमदादिवण्शठकोपयतीन्द्र महादेशिकाय नमः॥
श्रीवीरराघवशठकोपयतीन्द्रमहादेशिकाय नमः।।
श्रीमते श्रीवण्शठकोप श्रीरङ्गनाथ यतीन्द्र महादेशिकाय नमः।।

ஸ்ரீ வீரராகவ யதீந்த்ர மஹாதேசிகரால் அனுக்ரஹிக்கப்பட்ட
ஸ்ரீமதாதிவண்சடகோப யதீந்த்ர மஹாதேசிக வைபவசந்த்ரிகா

(கருத்துரை- ஸ்ரீ உ.வே. APN ஸ்வாமி )

இன்று (சார்வரி- வைகாசி- 28) முதல் புரட்டாசி கேட்டை வரை தினந்தோறும் அனுபவிக்கலாம்

ச்லோகம் 1
श्रीमन्नृसिंहकारुण्य – सुधाब्धिमथितामृतम्।
आदिवण्शठकोपाख्य – योगिवैभवमास्वदे॥ १ ||
ஸ்ரீமந்ந்ருஸிம்மகாருண்ய ஸுதாப்திமதிதாம்ருதம்|
ஆதிவண்ஷடகோபாக்ய யோகிவைபவமாஸ்வதெ|| 1

லக்ஷ்மீ ந்ருஸிம்மனுடைய கருணை எனும் அமுதக் கடலைக் கடைந்ததினால் உண்டானது ஓர் அமுதம். அது ஸ்ரீமதஹோபிலமடத்தின் மூலபுருஷரான “ஆதிவண்சடகோப ஸ்வாமி” எனும் மகானின் வைபவம் என்கிற அமுதம். அத்தகய திவ்ய அமுதத்தை(வைபவத்தை) நாம் தினந்தோறும் பருகலாம்.

First Pattam Srimadh Azhagaiya Singar

ச்லோகம் 2
कल्यब्दे पादभावे बुधजनविदिते ख्यातसिद्धार्थिवर्षे
कन्याराशिं गतेऽर्के सितशरतिथियुग्ज्येष्ठ ऋक्षे धनुर्भे।
आत्रेयात् केशवार्यादजनि बहुगुणः श्रीनिवासप्रसादात्
कश्चित् श्रीवाससूरिर्निगमशिखरसत्सम्प्रदायाभिवृद्ध्यै॥ २ ||
கல்யப்தே பாதபாவே புதஜனவிதிதே க்யாதஸித்தார்திவர்ஷே
கன்யாராசிம் கதேர்கே ஸிதசரதிதியுக்ய்யேஷ்ட ருக்ஷே தனுர்பே|
ஆத்ரேயாத் கேசவார்யாதஜனி பஹுகுண: ஸ்ரீநிவாஸப்ரஸாதாத்
கச்சித் ஸ்ரீவாஸஸூரி: நிகம சிகரஸத் ஸம்ப்ரதாயாபி வ்ருத்த்யை|| 2

ஆத்ரேய கேசவாசார்யார் எனும் மகான் எழுந்தருளியிருந்தார். திருமலையப்பனான ஶ்ரீநிவாஸனின் அநுக்ரஹத்தில் ஒரு குழந்தை பிறந்தது. கலியுக ஆரம்பத்தில் ஸித்தார்த்தி வருடம், புரட்டாசி மாதம், சுக்லபஞ்சமி, கேட்டை நக்ஷத்ரம், தனுர் ராசியில், ஶ்ரீவேதாந்த தேசிகனின் ஸத்ஸம்ப்ரதாயத்தை வளர்ப்பதற்காகவே ஸ்ரீநிவாஸன் எனும் அக்குழந்தை பிறந்தது.

Birth of Srinivasan

ச்லோகம் 3
सोऽयं पित्रा क्रमेणाऽक्षरपरिचयकृत्पञ्चसंस्कारयुक्तः
प्राधीताम्नाययुग्मः कणचरणकथामुख्यशास्त्रेषु दक्षः।
श्रीमद्वेदान्तसूरेरपरजनिमिवाऽऽख्यातुमाम्नायचूडा-
युग्मत्रय्यर्थसारादिषु निशितमतिर्विंशतौ वत्सरेषु॥ ३ ||
ஸோயம் பித்ரா க்ரமேணாக்ஷரபரிசயக்ருத்பஞ்சஸம்ஸ்காரயுக்த:
ப்ராதீதாம்னாயயுக்ம: கணசரணகதாமுக்யசாஸ்த்ரேஷு தக்ஷ:|
ஸ்ரீமத்வேதாந்தஸூரேரபரஜனிமிவாக்யாதுமாம்நாயசூடா
யுக்மத்ர்ய்யர்தஸாராதிஷு நிசித மதி: விம்சதௌ வத்ஸரேஷு|| 3

அந்த ஸ்ரீநிவாஸன் தன் தந்தையான கேசவாசார்யார் மூலமாக அக்ஷராப்யாஸத்தை தொடங்கினார். அவர் தந்தையார் பஞ்சஸம்ஸ்காரம் என்னும் ஸமாச்ரயணம் செய்து, வேதம், திவ்யபரபந்தம், ந்யாயம், வைசேஷிகம், முதலியவற்றை கசடறக் கற்பித்தார். “இவரென்ன ஸாக்ஷாத் வேதாந்த தேசிகரின் மறு அவதாரமோ!” என்று பார்ப்போர் ப்ரமிக்கும்படி, இருபது வயதிற்குள், அனைத்தும் அறிந்து சிறந்து விளங்கினார்.

ச்லோகம் – 4
वात्स्यान्नाडीशताख्यादथ वरदगुरोर्लब्धवेदान्तयुग्मे
तत्वोपायार्थनिष्ठे प्रथितगुणगणे पञ्चकालैकदक्षे।
भक्ते स्वप्ने कदाचिन्नयनपथगतोऽहोबिलेशो नृसिंहो
’नन्तुं मामेहि मेऽहोबिलमिह यतिराण्मां यजस्वे’ त्यवोचत्॥ ४ ||
வாத்ஸ்யான்னாடீசதாக்யாதத வரதகுரோர்லப்தவேதாந்தயுக்மே
தத்வோபாயார்தநிஷ்டே ப்ரதிதகுணகணே பஞ்சகாலைகதக்ஷே|
பக்தே ஸ்வப்னே கதாசித் நயனபதகதோஹோபிலேசோ ந்ருஸிம்ஹோ
’நன்தும் மாமேஹி மேஹோபிலமிஹ யதிராண்மாம் யஜஸ்வே’ த்யவோசத்|| 4

அக்காலத்தில், காஞ்சிபுரத்தில், மிகவும் ப்ரசித்தியுடன் விளங்கிய வாத்ஸ்ய வரதகுரு எனும் கடிகாசதம் அம்மாள் எனும் ஆசார்யரை ஸ்ரீநிவாஸன் அடைந்தார். அவரிடம் ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸம்ப்ரதாய க்ரந்தங்கள் அனைத்தையும் பயின்றார். உத்தம ஸ்ரீவைஷ்ணவனுக்கு உரிய லக்ஷணங்களுடன் திகழ்ந்த ஸ்ரீநிவாஸனின் கனவில், ஒரு நாள் ஸ்ரீஅஹோபில ந்ருஸிம்மன் ஸேவை சாதித்து “ஸ்ரீநிவாஸா, நீ அஹோபிலம் வந்து, ஸந்யாஸம் ஏற்று, என்னை ஆராதிப்பாயாக” என கட்டளையிட்டான்.

Srinivasan seeking Sri Gadikasathammal

Nrusimhan orders in the dream

ச்லோகம் – 5
धन्योऽस्मीत्यादधानश्शिरसि नियमनं श्रीहरेः सम्प्रबुद्ध्य
स्वाचार्ये स्वप्नवृत्तं वदति स च तथा कुर्विति प्रान्वगृह्णात्।
प्रस्थायाऽऽचार्यशिष्टः प्रथितमधिगतोऽहोबिलं जन्मनाशि-
न्याख्ये तीर्थेऽभिषिक्तश्चरितसुचरितः स्वप्नवृत्तं जहर्ष॥ ५ ||
தந்யோஸ்மி இதி ஆததான: சிரஸி நியமனம் ஶ்ரீஹரே: ஸம்ப்ரபுத்ய
ஸ்வாசார்யே ஸ்வப்ந வ்ருத்தம் வததி ஸ ச ததா குர்விதி ப்ரான்வக்ருஹ்ணாத்|
ப்ரஸ்தாய ஆசார்ய சிஷ்ட: ப்ரதிதமதிகதோ அஹோபிலம் ஜந்மநாசினீ-
ஆக்யே தீர்தே அபிஷிக்த: சரித ஸுசரித: ஸ்வப்நவ்ருத்தம் ஜஹர்ஷ|| 5

“ஆஹா! என்னே என் பாக்யம்!” என்று ஆனந்தமடைந்து, நரசிம்மனின் கட்டளையை சிரமேற்க்கொண்டார். துயிலெழுந்தவுடன், தனது ஆசார்யர் கடிகாசதம் அம்மாளிடம் நடந்தவைகளை தெரிவித்தார். ஆச்சர்யமடைந்த ஆசார்யரின் அனுமதி பெற்று, அஹோபிலத்தை வெகுவிரைவில் வந்தடைந்தார். அங்கு பவநாசினீ எனும் புண்ய நதியில் நீராடினார். தான் கண்ட கனவை எண்ணி எண்ணி பூரிப்படைந்தார்.

Srinivasan on his way to Ahobilam

ச்லோகம் – 6
एतस्मिन्नन्तरेऽहोबिलगतनृहरिर्योगिरूपोऽभ्युपेत्य
प्रेषं मन्त्रं प्रदाय प्रथितयतिमताचारमाचार्य चैनम्।
तत्राऽऽसन्नं त्रिदण्डादि च यतिनृपतेर्धारयित्वाऽस्य दास्यं
नाम प्रादाच्छठारिर्यतिरिति करगे शङ्कचक्रे च दीप्रे || ६ |
ஏதஸ்மிந் அந்தரே அஹோபிலகத ந்ருஹரி: யோகிரோப:அப்யுபேத்ய
ப்ரேஷம் மந்த்ரம் ப்ரதாய ப்ரதியதி மதாசாரம் ஆசார்ய ச ஏநம்|
த்த்ராஸந்நம் த்ரிதண்டாதி ச யதிந்ருபதே: தாரயித்வா அஸ்ய தாஸ்யம்
நாம ப்ராதாத் சடாரி: பதிரிதி கரகே சங்கசக்ரே ச தீப்தே|| 6

ஶ்ரீநிவாஸன் பவநாசினியில் நீராடிய பிறகு, அவரை அங்கு வரவழைத்த அஹோபில பெருமாள், ஒரு வயதான ஸந்யாஸி உருவம் கொண்டு அவரிடம் வந்தார். ஸ்ந்யாஸ தீக்ஷைக்கு உரிய மந்திரமான ப்ரேஷ மந்திரத்தை ஸ்ரீநிவாஸனுக்கு உபதேசித்து, அங்கிருந்த ராமானுஜர் சன்னிதியிலிருந்து த்ரிதண்டம், மற்றும் காஷாய(காவி) வஸ்திரத்தையும் அளித்தார். ஸந்யாஸ தீக்ஷையின்படி, “சடகோப யதி:” எனும் பெயரையும் சூடினார். மேலும் சுதர்ஸந, பாஞ்சஜ்ன்யங்களையும் கொடுத்து, மற்றவர்களைத் திருத்திப் பணிக்கொள்ளும்படியும் உபதேசம் செய்தார்.

Nrusimhan as an old Sanyasi doing upadesam to Srinivasan

ச்லோகம் – 7
लोकस्योज्जीवनाय प्रतिजनपदपूर्ग्राममाराध्य योगिं
चक्राङ्काध्यैः शठजिध्यतिपतिनिगमान्तार्यसिद्धान्तवृद्धिम्
मह्यां कुर्वित्यनुज्ञां शिरसि दधदयं श्रीनृसिंहं यतीन्द्रं
मूर्तेष्वेतासु कान्ते यजनविधिकृते सङ्ग्रहिष्येऽहमत्र॥ ७ ||
லோகஸ்யோஜ்ஜீவனாய ப்ரதிஜந பத பூ: க்ராமம் ஆராத்ய யோகிம்
சக்ராங்காத்யை: சடஜித்யதிபதி நிகமாந்தார்ய ஸித்தாந்த வ்ருத்திம்|
மஹ்யம் குரு இதி அனுஜ்ஞாம் சிரஸி தததயம் ஸ்ரீந்ருஸிம்ஹம் யதீந்த்ரம்
மூர்தேஷு ஏதாஸு காந்தே யஜனவிதிக்ருதே ஸங்க்ரஹிஷ்யே அஹம் அத்ர|| 7

“இனி இந்த உலகத்தின் நன்மையின் பொருட்டு, க்ராமம் க்ராமமாக என்னை (ந்ருஸிம்மனை) எழுந்தருள்ப் பண்ணிக்கொண்டு ஆராதனை செய்யும்” என்றார். “மேலும் ஆங்காங்கு மக்களுக்கு சங்கு சக்ரங்களினால் முத்ராதாரணம் செய்து அவர்களை திருத்திப் பணி கொள்ளும். நம்மாழ்வார், ஸ்ரீபாஷ்யகாரர், ஸ்ரீமந் நிகமாந்த மஹாதேசிகன் முதலியவர்கள் வழி நடந்து, ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸம்ப்ரதாயத்தை நன்கு வளர்த்து ப்ரவச் செய்யும்” என்றார் பெருமாள். சடகோப ஜீயரும், பெருமாளின் நியமனத்தை தலைமேற்கொண்டார். ஆனால், ஒன்பது மூர்திகளான ஸ்ரீநரஸிம்மர்களில், யாரை ஆராதித்து தன்னுடன் எழுந்தருளப் பண்ணிக்கொள்வது என திகைத்தார்.

ச்லோகம் – 8
यात्रायां छत्रवाध्याध्युपकरणगजाश्वादि सिद्धेरुपायः
कोऽसावित्यादिपृष्टो नरहरिरवदद्धे शठारे यजस्व।
इज्यान्ते मत्प्रणामे तव सपदि भवेन्निर्णयोऽत्रत्यवर्गे
कञ्चिद्भागं प्रकल्प्य प्रतिजनपदपूर्ग्राममाराधयेन्माम्॥ ८ ||
யாத்ராயாம் சத்ரவாத்யாதி உபகரண கஜ அச்வாதி ஸித்தேருபாய:
கோSஸௌ இத்யாதி ப்ருஷ்ட: நரஹரி: அவதத் ஹே சடாரே யஜஸ்வ |
இஜ்யாந்தே மத்ப்ரணாமே தவ ஸபதி பவேத் நிர்ணய: அத்ரத்ய வர்கே
கஞ்சித்பாகம் ப்ரகல்ப்ய ப்ரதிஜனபதபூ: க்ராமம் ஆராதயேன்மாம்|| 8

“ஸந்யாஸியாகிய தான், பிக்ஷை எடுத்து கொண்டு தனியே சஞ்சாரம் செய்வது சுலபம். ஆனால் பெருமாளை எழுந்தருளப் பண்ணிக்கொண்டு க்ராமங்கள் தோறும், நகரங்கள் தோறும் பவனி வருவது சுலபமல்லவே! அதற்குறிய பல்லக்கு, குடை, சாமரம், வாத்யம், கைங்கர்யம் செய்வோர், யானை, குதிரை என அனைத்தும் வேண்டுமே?” என்ன செய்வது என ஸ்வாமி திகைத்து நின்றார். அதற்கும் ஸ்ரீந்ருஸிம்மனே பதிலுரைத்தான்.
யோகிராஜரே! நீர் திகைக்க வேண்டாம். இன்றய தினம், அஹோபில நவமூர்திகளையும் ஒன்றுசேர்த்து ஆராதனை செய்யும் போது, எந்தபெருமாள் உம்முடன் வருகிறார் என்பது தெரியும்” என்றார்.
மேலும், இத்திருக்கோவிலுள்ள கைங்கர்யம் செய்யும் குழுவினிலிருந்து ஒரு சிறு குழுவைப் பிரித்து, பெருமாள் கைங்கர்யத்திற்கு உடன் அழைத்துச் செல்லலாம்” என்றார்.

ச்லோகம் – 9
प्रश्नान्यस्य चैवं शठरिपुसदसि श्रीमदाम्नायचूडा-
सूरिर्दध्यात्समाधिरिति मुनिमभिधायायमन्तर्हितोऽभूत्।
योगी मध्याह्नकृत्यं विधिवदथ सरस्युद्भवच्छिध्युपान्ते
क्वाप्यास्थाने नृसिंहास्तनुनवकयुतान् स्थापयन्नारराध॥ ९ ||
ப்ரச்நஸ்ய அந்யஸ்ய சைவம் சடரிபுஸதஸி ஸ்ரீமதாம்நாயசூடா-
ஸூரி: தத்யாத் ஸமாதி: இதி முநிமபிதாய அயம் அந்தர்ஹித: அபூத்|
யோகீ மத்யாஹ்ன க்ருத்யம் விதிவத் அத ஸரஸி உத்பவ: சித்யுபாந்தே
க்வாப்யாஸ்தாநே ந்ருஸிம்ஹா: தநு நவகயுதான் ஸ்தாபயந் ஆரராத|| 9

“இவைகள் தவிர ஸம்ப்ரதாய விஷயமான சில ஸந்தேகங்களுக்கு ஆழ்வார்திருநகரியில், நம்மாழ்வார் முன்னிலையில் ஸ்ரீமத் வேதாந்த தேசிகன் பதிலுரைப்பார்” என்றும் சொல்லியபின்பு, சந்யாஸி வடிவினில் வந்த நரசிம்மன் மறைந்தார்.
சடகோப ஜீயரும், மாத்யாஹ்னிகம் முதலிய ஸத்கர்மாக்களைச் செய்து முடித்து, பவநாசினீ கரையில் ஜ்வாலா, அஹோபில, மாலோல, க்ரோட, காரஞ்ச, பார்கவ, யோகானந்த, சத்ரவட, பாவந எனும் ஒன்பது மூர்திகளையும் ஒருசேர ஆராதித்தார்.

Jwala Ahobila Malola Kroda Karanja Bhargava
Yogananda Kshatravata Pavana – Nava Narasimha Murthy

ச்லோகம் – 10
इज्यान्ते प्रार्थ्य तिष्ठत्यखिलगुरुरथाष्टाङ्गुलो योगिवर्ये
श्लिष्टो वामाङ्कलक्ष्म्या लसदभयकरः शङ्कचक्राञ्चितान्यः।
तार्क्ष्योदूढांघ्रियुग्मः फणिनृपतिफणामण्डलच्छत्रितोर्ध्वा
मालोलः श्रीनृसिंहः सपदि यतिपतेर्हस्तयोरुपपात॥ १० ||
இஜ்யாந்தே ப்ரார்த்ய திஷ்டத்யகில குருரதாஷ்டாங்குலோ யோகிவர்யே
ச்லிஷ்டோ வாமாங்க லக்ஷ்ம்யா லஸதபயகர: சங்கசக்ராஞ்சிதாந்ய:|
தார்க்ஷ்யோதூடாங்க்ரியுக்ம: பணிந்ருபதி மண்டலச் சத்ரிதோர்வோ
மாலோல: ஸ்ரீந்ருஸிம்ஹ: ஸபதி யதிபதே: ஹஸ்தயோ: உத்பபாத|| 10

இவ்விதம், ஒன்பது நரசிம்மர்களையும் ஒருசேர ஆராதித்தார் ஸ்வாமி. அது சமயம், சிறிய மூர்தியானவரும், ஆனால் ப்ரபாவத்தில் மிகப்பெரியவரும், தன் இடதுகையால் மஹாலக்ஷ்மியை ஆலிங்கனம் செய்துகொண்டும், மேலிரண்டு கைகளில் சங்கம், சக்ரம் தரித்தும், அபயஹஸ்த்த்துடன் கூடியவரும், ஆதிசேஷன் குடைபிடிக்க, கருடன் மீது ஆரோகணித்தவருமான ஸ்ரீமாலோல லக்ஷ்மீந்ருஸிம்ஹன் யதிராஜன் திருக்கையில் தானே வந்து அமர்ந்தார்.

Srimadh Adi Van Satakopa Jeeyar

ச்லோகம் – 11
योगी चानन्दरूपामृतजलधिनिमग्नाखिलाङ्गो नृसिंहं
वक्षस्याधाय सार्धं निखिलपरिजनैर्भाष्यकारालये तम्।
आस्थाप्याराध्य तिष्ठत्यखिलबुधजना योगिवर्ये नृसिंहः
किं वाकार्षीदहो इत्यनुकलमतुलं विस्मयं प्राप्य नेमुः॥ ११ ||
யோகீ சானந்தரூபம்ருத ஜலதி நிமக்நாகிலாங்க்: ந்ருஸிம் ஹம்
வக்ஷஸ்யாதாய ஸார்தம் நிகில பரிஜனை: பாஷ்யகாராலயே தம்|
ஆஸ்தாப்யாராத்ய திஷ்டத்யகில புதஜநா: யோகிவர்ய ந்ருஸிம் ஹ:
கிம்வாகார்ஷீதஹோ இத்யநுகலம் அதுலம் விஸ்மயம் ப்ராப்ய நேமு: || 11

சடகோப ஸ்வாமியும் மிகுந்த ஆனந்தமாகிய அமுதக்கடலில்மூழ்கியவராய், தன் மார்புடன் அப்பெருமாளை அணைத்துக் கேட்டார். மேல் அஹோபிலத்தில், ஸ்ரீராமானுஜன் ஸந்நிதியில் அப்பெருமாளை எழுந்தருளப்பண்ணி ஆராதித்தார். அப்போது அங்கிருந்த பக்தர்கள், “இதென்ன ஆச்சர்யம்! எம்பெருமான் இவரிடம் கொண்ட ப்ரேமை தான் என்ன!” என்று ஆச்சர்யமடைந்தனர்.

Jeeyar with Malola Nrusimhan

Malola Nrusimhan

ச்லோகம் – 12
ते चैनं श्रीनृसिंहं नियमनवदिहाराधयोज्जीवनाय
इत्यध्यैच्छन् श्रीशठारिर्यतिरपि सफलस्तत्समाराधनोत्कः।
तत्रत्यास्थानपालैः सविनयविनतैः सद्म शंकादिसर्वं
सन्न्यस्यास्मान् यथोक्ते हरिपरिचरणे सन्दिशत्यर्थितोऽभूत्॥ १२ ||
தே சைநம் ஸ்ரீந்ருஸிம்ஹம் நியமனவதிஹாராதயோஜ்ஜீவனாய
இத்யத்யைச்சன் ஸ்ரீசடாரிர்யதிரபி ஸபலஸ்தத்ஸமாராதநோத்க:|
தத்ரத்யாஸ்தாநபாலை: ஸவிநயவிநதை: ஸத்ம ஸங்காதிஸர்வம்
ஸன்யஸ்யாஸ்மாந் யதோக்தே ஹரிபரிசரணே ஸந்திசத்யர்திதோSபூத்|| 12

இவ்விதம் நடைபெற்ற ஆச்சர்யத்தைக் கண்ணுற்ற பக்தர்கள் “ஸ்வாமிந்! பெருமாளின் ‘நியமனப்படியே இங்கிருந்து எங்களை வாழ்வித்தருள வேண்டும்” என்று ப்ரார்த்தித்தனர். ஜீயரும், “ஸ்ரீந்ருஸிம்ஹாராதனம் தன்னுடைய பாக்யம்’ என்று இசைந்தார். அதேசமயம், அஹோபிலம் திருக்கோவில் நிர்வாகர்களும், பெருமாள் ஸந்நிதியின் திறவுகோலை ஸ்வாமியிடம் ஸமர்பித்து, “எங்களைத் தகுந்த கைங்கர்யத்தில் நியமித்து அநுக்ரஹிக்க வேண்டும்” என்று ப்ரார்தித்தனர்.

ச்லோகம் – 13
योगीशस्तत्रलक्ष्मीनृहरिनियमनं निर्णयस्तत्र कञ्चित्
कालं भोज्यादिभोगैर्नरहरिमजयत् स्वार्जितद्रव्यसिद्धैः।
तस्य स्वप्ने कदाचिच्छठजिदुपगतो मां प्रणन्तुं त्वमेही-
त्युक्त्वाऽगात्तञ्च वृत्तं नरहरिसविधे बोधयित्वा प्रतस्थे॥ १३ ||
யோகீசஸ்தத்ரலக்ஷ்மீந்ருஹரிநியமனம் நிர்ணயஸ்தத்ர கஞ்சித்
காலம் போஜ்யாதிபோகைர்நரஹர்மயஜத் ஸ்வார்ஜிதத்ரவ்யஸித்தை:
தஸ்ய ஸ்வப்நே கதாசித் சடஜித் உபகதோ மாம் ப்ரணந்தும் த்வமேஹீ-
த்யுக்த்வாSகாத்தஞ்ச வ்ருத்தம் ந்ருஹரிஸவிதே போதயித்வா ப்ரதஸ்தே|| 13

யோகிராஜரும் ஸ்ரீந்ருஸிம்மனுடைய நியமனத்தின் பேரில், தன் ஆச்ரமத்திற்குரிய தர்மங்களுடன் தன்னால் ஸம்பாதிக்கப்பட்ட திரவியங்களைக் கொண்டு பெருமாளை ஆராதித்தார். பின்பு ஒரு சமயம், ப்ரபன்னஜனஸந்தானகூடஸ்தரான ஆழ்வார், இவரின் கனவில் தோன்றி “ஆழ்வார் திருநகரிக்கு நம்மை சேவிக்க வாரும்” என நியமித்தார். தனக்கேற்பட்ட இக்கனவினை ஸ்வாமியும் நரஸிம்மனிடம் விண்ணப்பித்தார்.

Nammazhwar in Srimath Azhagiya Singar’s Dream

ச்லோகம் – 14
प्राक्सिद्धाज्ञानुसारान्निखिलपरिजने भागमेकं प्रगृह्य
प्रस्थाप्यान्दोळिकायान्नरहरिमखिलैर्वैष्णवैः श्रीनगर्यै।
गत्वाऽऽपूर्यस्थिताधीश्वरमभिविनमन्नादिनाथं शठारेः
सेवाऽलाभेन तप्तस्त्रिदिनमुपवसंस्तत्प्रबन्धेन दध्यौ॥ १४ ||
ப்ராக்ஸித்தாஜ்ஞாநுஸாராத் நிகிலபரிஜநே பாகமேகம் ப்ரக்ருஹ்ய
ப்ரஸ்தாப்யானந்தோளிகாயம் நரஹரிமகிலை: வைஷ்ணவை: ஸ்ரீநகர்யை|
கத்வா ஆபூர்யஸ்திதாதீஶ்வரமபி வினமன்னாதிநாதம் சடாரே:
ஸேவாலாபேன தப்த: த்ரிதினமுபவஸந் தத்ப்ரபந்தேன தத்யௌ|| 14

ஆழ்வாரின் நியமனப்படியே, ஸ்வாமியும், அஹோபில நரசிம்மனின் பரிஜனங்களில் (ஊழியர்களில்) ஒரு சிலரை அழைத்துக் கொண்டு, மாலோலனுடன் ஆழ்வார்திருநகரியை அடைந்தார். பொலிந்துநின்ற பிரானாம் “ஆதிப்பிரானை” நன்கு சேவித்தார். அதன் பின்னர், ஆழ்வாரை சேவிக்க விரும்பினார் ஜீயர். ஆனால் அங்கு ஆழ்வார் திவ்யமங்கள விக்ரஹம் இல்லை, “அய்யோ என்ன இது” என்று திகைத்து, மூன்று நாட்கள் ஆழ்வாரின் அவதார புளியமரத்தின் அடியிலேயே அமர்ந்து “கண்ணிநுண் சிறுத்தாம்பு” என்ற ப்ரபந்தத்தை தொடர்ந்து ஜபம் செய்தார்.

Srimadh Adivan Satakopan at Thirunagari

ச்லோகம் – 15
ज्योतिरूपः कदाचिच्छठजिदपि यते स्वप्नदृष्टस्तमाह
प्राङ्मौनात्तिंत्रिणीस्थे मयि मधुरकविर्दूरतो वीक्ष्य तेजः।
आगत्यास्मत्प्रभावं व्यवृणुत हि तथाऽद्यापि मद्वैभवं तं
व्यङ्क्तुं प्राप्तोऽत्र देशाधिपतिरपि कुदृग्वश्यतामेति हन्त॥ १५ ||
ஜ்யோதிரூப: கதாசித் சடஜிதபி யதே ஸ்வப்நத்ருஷ்டஸ்தமாஹ
ப்ராங்மௌனாத்திந்த்ரிணீஸ்தே மயி மதுரகவி: தூரதோ வீக்ஷ்ய தேஜ: |
ஆகத்யாஸ்மத்ப்ரபாவம் வ்யவ்ருணுத ஹி ததாSத்யாபி மத்வைபவம் தம்
வ்யங்க்தும் ப்ராப்தோSத்ர தேசாதிபதிரபி குத்ருக்வச்யதாமேதி ஹந்த|| 15

“கண்ணிநுன் சிறுத்தாம்பு” எனும் திவ்யப்ரபந்தத்தை பன்முறை ஜபம் செய்து கொண்டிருக்கும்போது, ஒளிமயமான தேஜஸாக நம்மாழ்வார் அவரின் மனக்கண்ணீல் சேவையானார். “ஹே யோகீந்த்ர! எவ்விதம் என்னை தேஜோமயமாக தூரத்தில் கண்டு மதுரகவிகள் என்னிடம் வந்தாரோ! அவ்விதமே நீரும் வந்துள்ளீர். என் ப்ரபாவத்தை நீர் எங்கும் பரவச் செய்யவேண்டும். ஆனால் இந்த தேசத்தின் அரசன் வைஷ்ணவர்கள் அல்லாதவர்களால் மனது கலக்கப்பட்டிருக்கின்றான்.

King at Thirunagari meets Jeeyar

ச்லோகம் – 16
सोऽयं शैलाग्रखान्तेऽन्तरितमकृत मां तत्र लिङ्गप्रतिष्ठां
कृत्वा रुद्रस्य पूजां कुरुत इह ततस्तस्य तत्वं प्रदर्श्य।
प्राग्वान्मांस्थापयिष्यत्यहह खलु भवानित्यमुं ह्यन्वगृह्णात्
सध्यो हृष्टो यतीन्द्रः पुळकिततनुको स्वस्थवित्तो बभूव॥ १६ ||
ஸோSயம் சைலாக்ரகாந்தே அந்தரிதம் அக்ருதமாம் தத்ரலிங்கப்ரதிஷ்டாம்
க்ருத்வா ருத்ரஸ்ய பூஜாம் குருத இஹ தத: தஸ்ய தத்வம் ப்ரதர்ச்ய |
ப்ராக்வாந் மாம் ஸ்தாபயிஷ்யதி அஹஹ கலு பவாந் இத்யமும் ஹ்யந்வக்ருஹ்ணாத்
ஸத்யோ ஹ்ருஷ்ட: யதீந்த்ர: புளகித தநுக: ஸ்வஸ்த சித்தோ பபூவ || 16
“அந்த அரசன் மலையின் தாழ்வரையில் உள்ள மடுவில் என் விக்ரகத்தை எறிந்தான். பின்னர் என்னுடைய ஸந்நிதியில் சிவலிங்கங்களை ப்ரதிஷ்டை செய்து பூஜித்தும் வருகிறான். நீ அவ்வரசனை திருத்திப் பணிகொண்டு, மடுவிலிருந்து என்னை மீட்டெடுத்து, முன்போலவே மீண்டும் ஸந்நிதியில் என்னை ஸ்தாபிப்பீராக” என்றார் ஆழ்வார். இதைக் கண்டு சடகோப ஜீயரும் புளகாங்கிதம் அடைந்தவரானார்.

ச்லோகம் – 17
इत्थं चिन्तापरस्सन् यतिपतिरभितो ध्यायमानः शठारिं
कञ्चिद्देशाधिराजं नयनपथगतं ताम्रपर्णीतटस्थम्।
अद्राक्षीत्तेन योगी क इह रविमयोऽस्तीति विस्मित्य दृष्टः
सध्यो योगीश्वरेणाप्ययमपि नृपतिर्वीक्षितो वीतपापः॥ १७ ||
இத்தம் சிந்தாபரஸ்ஸந் யதிபதிரபிதோ த்யாயமாந: சடாரிம்
கஞ்சித்தேசாதிராஜம் நயநபதகதம் தாம்ரபர்ணீ தடஸ்தம் |
அத்ராக்ஷீத் தேந யோகீ க இஹ ரவிமயோ அஸ்தீதி விஸ்மித்ய த்ருஷ்ட:
ஸத்யோ யோகீச்வரேணாப்ய்யமபி ந்ருபதி: வீக்ஷிதோ வீதபாப: || 17

ஆழ்வார் தனக்குச் செய்த அனுக்ரஹத்தை எண்ணி எண்ணி ஆனந்தம் அடைந்தாலும், ஆழ்வாரை மடுவிலிருந்து எவ்விதம் மீட்டெடுப்பது? எனும் சிந்தையில் ஆழ்ந்திருந்தார் சடகோபஜீயர். அப்பொழுது நதிக்கரைக்கு வந்த அந்த தேசத்து அரசன், ஜீயரின் தேஜஸைக் கண்டு வியப்பெய்தினான். அதே சமயம் ஜீயரும் தனது திருக்கண்களினால் அவனை கடாக்ஷித்தார். அதனால் அந்த அரசனின் துர்குணங்களாகிர பாபம் அப்பொழுதே அவனை விட்டு நீங்கியது.

ச்லோகம் – 18
तत्ते जिज्ञासुरेनं सविनयविनतः शिष्यवृत्या प्रपन्नः
तस्मिन् कारुण्यवश्यः शठरिपुयतिरप्यात्मतत्वादिरीतम्।
संगृह्योक्त्वातिभक्तं सिनिशितधिषणं विष्णुतद्भक्तपूजा
सापेक्षञ्चाततानक्षपितकलुषधीः सोऽपि दास्यं ययाचे॥ १८ ||
தத்தே ஜிஜ்ஞாஸுரேநம் ஸவிநயவிநத: சிஷ்ய வ்ருத்யா ப்ரபந்ந:
தஸ்மிந் காருண்யவச்ய: சடரிபுயதிரபி ஆத்மத்தவாதி ரீதிம்|
ஸம்க்ருஹ்யோக்த்வாதி பக்தம் ஸுநிசித திஷணம் விஷ்ணு தத் பக்த பூஜா
ஸாபேக்ஷஞ்சாததாந க்ஷபித கலுஷதீ: ஸோபி தாஸ்யம் யயாசே|| 18

தன்னிடம் விஷயங்களை அறிவதில் ஆவல் கொண்டவனாகவும், விநயத்துடன் கூடியவனாயும், சிஷ்யனாக சரணடைந்தவனுமான அந்த அரசனிடம், யோகிராஜர் கருணை கொண்டார். பின்னர் ஆத்ம தத்வங்களையும், ஆதிப்பிரானின் மேன்மைகளையும், அவனன்றி வேறோர் தெய்வம் புகவில்லை என்பதனையும் உபதேசம் செய்தார். மஹாவிஷ்ணு, அவரின் பக்தர்களான ஆழ்வார்களின் பெருமைகள், பூஜிக்கும் விதம், இதையெலாம் ஸ்வாமியின் மூலமாக உபதேசம் பெற்ற அரசன், மனம் தெளிந்து ஸ்வாமிக்கு தாஸனாக விரும்பினான்.

King becoming a Shishyan

ச்லோகம் – 19
स्वाम्यप्येनं समीक्ष्य क्षितिपमिह पुरा मायिसंसर्गतस्त्वं
कूठस्थं श्रीशठारिं नगशिखरगताऽगाधखाते निपात्य।
तत्स्थाने रुद्रलिङ्गावसथमपि विधायात्र शैलाधिवासान्
चाकार्षीत्तत्वधीह प्रकुपितहृदयो विष्णुरास्ते नियन्ता॥ १९ ||
ஸ்வாம்யப்யேநம் ஸமீக்ஷ்ய க்ஷிதிபதிமிஹபுரா மாயிஸம்ஸர்கத: த்வம்
கூடஸ்தம் ஸ்ரீசடாரிம் நகசிகரகதாSகாதகாதே நிபாத்ய|
தத்ஸ்தாநே ருத்ர லிங்காவஸதமபி விதாயாத்ர சைலாதிவாஸாம் ச
அகார்ஷீத் தத்வதீஹ ப்ரகுபித ஹ்ருதய: விஷ்ணுராஸ்தே நியந்தா|| 19

தன்னை வந்து வணங்கியவனான அந்த அரசனைப் பார்த்து கருணை உள்ளம் கொண்ட ஜீயர் இவ்விதம் கூறினார். “ஹே ராஜன்! நீ மாயிகளான விஷ்ணு விரோதிகளுடன் சேர்ந்து, நம் ஆழ்வாரை மடுவில் எறிந்து விட்டாய். அது தவிரவும், ஆழ்வார் இருந்த இடத்தில் லிங்கங்களையும் நிறுவியுள்ளாய். அதனால், எல்லோருக்கும் மேம்பட்ட தலைவனான ஆதிப்பிரான் மிகுந்த கோபத்துடன் உள்ளார்”.

ச்லோகம் – 20
तस्मात्दुत्पाट्य लिङ्गं परतटमुपनीयादिनाथेन साकं
कूटस्थः स्थापयित्वा शठजिदिह यथापूर्वमाराध्यतां स्वैः।
तिन्त्रिण्यां मण्टपोद्धं प्रतिकृतमुपरि त्वस्मदीयां च कृत्वा
नीत्वा नित्योत्सवादीन् प्रमुदितहृदयं कुर्वतीहान्वशात्तम्॥ २० ||
தஸ்மாத் உத்பாட்ய லிங்கம் பரதடமுபநீய ஆதிநாதேன ஸாகம்
கூடஸ்த: ஸ்தாபயித்வா சடஜிதிஹ யதா பூர்வமாராத்யதாம் ஸ்வை:|
திந்த்ரிண்யம் மண்டபோத்தம் ப்ரக்ருதிமுபரி த்வஸ்மதீயாம் ச க்ருத்வா
நீத்வா நித்யோத்ஸவாதீன் ப்ரமுதித ஹ்ருதயம் குர்விதீஹான்வசாத்தம்|| 20

“ஆகையால் நீ அந்த சிவலிங்கங்களை அப்புறப்படுத்தி. ப்ரபந்நஜன ஸந்தான கூடஸ்தரான ஸ்வாமி நம்மாழ்வாரை முன்பு போலவே ஆதிநாதன் ஸந்நிதியில் ஸ்தாப்பிப்பாயாக. மேலும் திருப்புளியமரத்தினடியில், ஆழ்வாருக்காகத் தனியான ஒரு மண்டபம் கட்டி வைத்து, அதில் எம்முடைய ப்ரதிமையை வடிப்பாயாக. இனி பெருமான், ஆழ்வார்களுடைய உற்சவங்களை எவ்வித விக்னமும் இல்லாமல் குறைவற நடத்தி வருவாயாக” என்றார்.

ச்லோகம் – 21
द्रागुत्थायैष भूपो मम सकलमघं सैष विष्णुः सहिष्णुः
स्यादित्यस्यांघ्रिपद्मे प्रपदनमिह मेऽनुग्रहीतव्यमित्थम्।
स्वाम्यङ्घ्रच्योः प्रण्यपप्तत् स च तदभिमतं प्रासदद्भूपतिश्च
स्वामिन् धन्योऽस्मि शैलं पदकमलमलङ्कारयत्वित्ययाचत्॥२१ ||
த்ராகுத்தாயைஷ பூபோ மம ஸகலமகம் ஸைஷ விஷ்ணு: ஸஹிஷ்ணு:
ஸ்தாதித்யஸ்யாங்க்ரிபத்மே ப்ரபதநமிஹ மே அநுக்ரஹீதவ்யமித்தம்|
ஸ்வாம்யங்க்ர்யோ: ப்ரண்யபப்தத் ஸ ச ததபிமதம் ப்ராஸதத்பூபதிச்ச
ஸ்வாமின் தன்யோSஸ்மி சைலம் பதகமலமலங்காரயத்விதி அயாசத்|| 21

சடகோப ஜீயரின் திருவடிகளில் விழுந்து பணிந்த அரசன் அவரின் நியமனத்தை தலையால் ஏற்றான். மேலும் “எனது பாபங்களை எம்பெருமான் பொறுக்க வேண்டும் என்றால் இவரது திருவடிகளை பற்றுவது ஒன்றுதான் வழி” என்றுணர்ந்தான். “ஜீயரே, அடியேனை ஆட்கொண்டருளும்” என்று அவரை பணிந்து வைஷ்ணவ தீக்ஷை (ஸமாச்ரயனம்) பெற்று பரண்யாஸமும் (ஆத்மஸமர்பணம்) செய்து கொண்டான். இப்படி தனது பிறவியை பயனுடைத்தாக்கின அரசன், ஆழ்வாரைத் தேட மலையருகில் மடுவிற்குச் செல்ல ஜீயரை ப்ரார்த்தித்தான்.

Search is on to find Azhwar

Azhwar emerges from the water

ச்லோகம் – 22
स्वामी भूपं ससेनं नगतटमनयत्तत्र शैलाग्रपूरे
ध्यात्वा गाथाप्रबन्धं मधुरकविकृतं भक्तिभूम्ना ययाचे।
तावत् श्रीमान् प्रसन्नो वकुलसरधरो देवखाताप्लुतोऽभूत्
तीरस्थो बालवत्तं यतिरपि जगृहेऽऽश्लेषयञ्चोरसीमम्॥ २२ ||
ஸ்வாமீ பூபம் ஸ்ஸேநம் நகதடமநயத் தத்ர சைலாக்ரபூரே
த்யாய்வா காதா ப்ரபந்தம் மதுரக்வி க்ருதம் பக்தி பூம்நா யயாசே |
தாவத் ஸ்ரீமாந் ப்ரஸந்ந: வகுலஸரதர: தேவகாதாப்லுதோபூத்
தீரஸ்த: பாலவத்தம் யதிபதி ஜக்ருஹே ஆச்லேஷயச்சோரஸீமம் || 22

இவ்விதம் தன்னையடைந்து உத்தம வைஷ்ணவனாக திருந்தின அந்த அரசனுடன் கூடிய சடகோபயதி, விரைந்து மலையின் தாழ்வரையில் மடுவை அடைந்தார். அதன் கரையில் அமர்ந்து மதுரகவிகள் அருளிய கண்ணினுன்சிறுத்தாம்பு ப்ரபந்தத்தை ஜபம் செய்தார். பூரண ஜல ஸம்ருத்தி உடைய அம்மடுவின் ஆழத்தில் புதைந்து கிடந்த ஆழ்வாரின் விக்ரஹம் வெளிப்பட்டது. என்ன ஆச்சர்யம்; தந்தையை நோக்கி தவழும் குழந்தை போன்று ஆழ்வார் நம் ஜீயரை வந்தடைந்தார்.

Jeeyar receiving Nammazhwar

ச்லோகம் – 23
मूर्ध्न्यप्याघ्राय मोदात्कनकमयमहान्दोलिकायां निवेश्य
श्रुत्यन्तद्वन्दवपारायणमुखमनिशं हृध्यवादित्रघोषम्।
स्वावासं सन्निनाय क्षितिभृदपि निशि स्वप्नगाऽनेकसिंहैः
तद्देशाक्रान्तशैवान् बहुविधमृदितान् विद्रुतान्वीक्ष्य दृष्टः॥२३ ||
மூர்த்ந்யாக்ராய மோதாத் கநகமய மஹா ஆந்தோலிகாயாம் நிவேச்ய
ச்ருத்யந்த த்வந்த பாராயணமுகமநிசம் ஹ்ருத்ய வாதித்ர கோஷம் |
ஸ்வாவாஸம் ஸந்நிநாய க்ஷிதிப்ருதபி நிசி ஸ்வப்நகாநேகஸிம்ஹை:
தத்தேசாக்ராந்த சைவாந் பஹுவிதம்ருதிதாந் வித்ருதாந் வீக்ஷ்ய ஹ்ருஷ்ட: || 23

தன்னை வந்தடைந்த ஆழ்வாரை வாரியெய்ந்து உச்சிமுகர்ந்து களித்தார் ஜீயர். பொன்மயமான பல்லாக்கில் முன்னும் பின்னும் உபயவேதகோஷ்டிகளுடன் வாத்தியங்கோஷங்களுடன் ஆழ்வாரை கோவிலுக்குள் எழுந்தருளப் பண்ணி, முன்பு போன்றே மீண்டும் சன்னிதியை நிர்மாணித்தார்.
அத்தேசத்து அரசன் (ஜீயரின் சீடன்) மீது படையேடுத்து வந்த எதிரிகள் கனவில் அன்றிரவு பல சிம்மங்கள் தோன்றி அவர்களை விரட்டின. பயந்த அவர்கள் அரசன் மீது படையேடுக்காமல் ஓடிவிட்டனர். ஆசார்யரான ஜீயரின் அருளையும், பெருமைதனையும் எண்ணி அரசன் மகிழ்ச்சியடைந்தான்.

Nammazhwar

ச்லோகம் – 24
स्वामी चैतन्निशम्य प्रमुदितहृदयः श्रीशठारिं समर्प्य
श्रीशे तत्रादिनाथे विकसितवदनेनामुनेत्थं बभाषे।
हे योगिन् श्रीशठारिस्त्वयि मुदितमना यत्त्वयाऽऽस्माकसूरिः
प्रासूतः सैतदादिप्रथितबुधजनैः कथ्यतां तेन नाम्ना॥ २४
ஸ்வாமீ சைதந்நிசம்ய ப்ரமுதிதஹ்ருதய: ஸ்ரீசடாரிம் ஸமர்ப்ய
ஸ்ரீசே தத்ராதிநாதே விகஸிதவதநேநாமுநேத்தம் பபாஷே|
ஹே யோகின் ஸ்ரீசடாரிஸ்த்வயி முதிதமனா யத்த்வயாSSஸ்மாகஸூரி:
ப்ராஸூத: ஸைததாதிப்ரதிதபுதஜனை: கத்யதாம் தேந நாம்னா|| 24

இவ்விதம் நம்மாழ்வாரை (மடுவிலிருந்து ஆழ்வாரை மீட்டெடுத்தபோது “நம் ஆழ்வார், நம் ஆழ்வார்” என ஜீயர் அழைத்ததிலிருந்து ஆழ்வார் நம்மாழ்வாரானார் என்பர் பெரியோர்) மீண்டும் திருப்புளி அடியில் சன்னிதியில் எழுந்தருளப் பண்ணிவைத்ததைக் கண்டு ஆதிநாதனும் அகம் மகிழ்ந்தான். நம் சடகோப ஜீயருக்கு அருளப்பாடிட்டு ஶ்ரீசடாரி சாதித்தருளினான். தான் உகக்கும் கைங்கர்யம் செய்ததினால் “ஹே யோகிந்! இன்று முதல் நீர் வண் சடகோப ஜீயர் என அழைக்கப்படுவீர்” என்றான்.

ச்லோகம் – 25
किञ्चैतत्सूरिरूपं गतधनमिह ते दातुरौदार्यलक्ष्म
श्रीवण्पूर्व: शठारिर्मुनिरिति भवतो नाम चादान्मुदेति |
इत्थं श्रीवण्शठारि: सहरिबहुमत: पाञ्चरात्रक्रमेण
श्रीमत्सूरे: प्रतिष्ठां विदधदनुदिनाराधनादीन् वितेने || २५ ||
கிஞ்ச ஏதத் ஸூரிரூபம் கத தநம் இஹதே தாது: ஔதார்யலஷ்ம
ஸ்ரீவண் பூர்வ: ஶடரிபு முநி: இதி பவதோ நாம ச ஆதாந் முதேதி ।
இத்தம் ஸ்ரீவண் ஶடாரி: ஸஹரி பஹூமத: பாஞ்சராத்ர க்ரமேண
ஸ்ரீமத் ஸூரே: ப்ரதிஷ்டாம் விததத் அநுதிந ஆராதநாதீந் விதேநே ॥ 25

இவ்விதம் இழந்த செல்வமான ஆழ்வாரை மீட்டெடுத்த காரணத்தினால் “வண் ஶட கோப ஜீயர்” எனும் பிருதம் ஆதிநாதனாலே ஆனந்தத்துடன் அளிக்கப்பட்டது. இவ்விதம் எம்பெருமானால் பகுமானம் (கௌரவம்) பெற்ற ஜீயரும் பாஞ்சராத்ர ஆகம முறைப்படி நம்மாழ்வாரின் சந்நிதியை மீண்டும் நிர்மாணித்து, ப்ரதிஷ்டை செய்வித்து, நித்ய ஆராதனங்கள் குறைவற நடைபெற வழிவகுத்தார்.

ச்லோகம் – 26
पश्र्चात्सूरे: कदाचित्सदसि परिजनै: सेवमाने यतीन्द्रे
सूरि: साक्षादमुं वण्शठरिपुमवदन्मन्निवासे यथावत् |
तिष्ठत्येवान्यदैवं झटिति परिहरं स्थानलाभे यतेथा
इत्युक्तो वण्शठारि: सपदि नृपतिना लिङ्गमन्यत्र निन्ये || २६ ||
பஶ்சாத் ஸூரே: கதாசித் பரிஜநை: ஸேவமாநே யதீந்த்ரே
ஸூரி: ஸாஷாத் அமும் வண் ஶடரிபுமவதந் மந்நிவாஸே யதாவத்।
திஷ்டத்யேவாந்யதைவம் ஜடிதி பரிஹரம் ஸ்தாந லாபே யதேதா
இத்யுக்த: வண் ஶடாரி: ஸபதி ந்ருபதிநா லிங்கம் அந்யத்ரநிந்யே॥ 26

இப்படியாக திருவாராதனங்கள் குறைவற நடைபெற்றுக்கொண்டு வந்த சமயம் ஒரு நாள் “நம்மாழ்வார் ஜீயருக்கு மீண்டும் ஆணையிட்டார். அதாவது ஏற்கனவே ஆதிநாதன் சன்னிதியில் ஆக்ரமித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் லிங்கங்களை அப்புறப்படுத்தவேண்டும்” என்று. அதன்படி வண் சடகோப ஜீயரும் அரசன் மூலமாக அந்த லிங்கங்களை வேறிடத்தில் நிலை நிறுத்தினார். (அவற்றிற்குரிய கோவில்களில் வைத்தார் என்பது பொருள்.)

ச்லோகம் – 27
स्वस्थाने स्थापयित्वा शठरिपुमधिपो मण्टपं स्वाम्यभीष्टं
कृत्वा तत्रोपरीमं प्रतिकृतिमयमासादयञ्चैतदग्रे |
इत्थं जाते कदाचिच्छठरिपुमुनिरप्यादिनाथं शठारिं
नत्वाऽऽदिष्ठत्तदासाववददिदममुं वण्शठारिं वरेण्यम् || २७ ||
ஸ்வஸ்தாநே ஸ்தாபயித்வா சடரிபுமதிப:
மண்டபம் ஸ்வாம்யபீஷ்டம்
க்ருத்வா தத்ரோபரீமம் ப்ரதிக்ருதி மய
மாஸாதயச் சைததக்ரே|
இத்தம் ஜாதே கதாசித் சடரிபுமுநிரபி
ஆதிநாதம் சடாரிம்
நத்வா ஆதிஷ்டத்ததாஸாவவததித மமும்
வண் சடாரிம் வரேண்யம்|| 27
ஆழ்வார் சன்னிதியில் அழகியதொரு பெரிய மண்டபமொன்றை நிர்மானித்தான் அரசன். தனக்கு தர்மவழி காட்டியருளிய தனது ஆசார்யர் வண் சடகோப ஜீயரின் அழகிய திருவுருவத்தையும் அம்மண்டப தூணில் செதுக்கினான். ( இன்றும் ஆதிநாதன் சன்னிதி மண்டபத் தூணில் ஆதி வண் சடகோப ஸ்வாமியின் திருவுருவச்சிலையை சேவிக்கலாம். ) அதன் பின்னர் மீண்டும் ஆழ்வாரின் மிகப் பெரும் அநுக்ரகம் ஜீயருக்குக் கிடைத்தது. அதன் பெருமையை அடுத்த ஶ்லோகத்தின் அர்தத்தில் காணலாம்.

ச்லோகம் – 28
हे योगिन् मे यथावन्निलयकलनया लक्ष्मणार्येष्टकृत्वात्
सोऽयं ते पारितोषाध्युपहृतिरिति तेनाखिलं साधयेथा: |
इत्युक्त्वा स्वे कराग्रे विधृतसितगरुन्मुद्रिकां सम्प्रसाध्य
स्वस्थामाचार्यताञ्चाखिलविषयजुषां तेऽददामित्यवोचत् || २८ ||
ஹே யோகிந் மே யதாவத் நிலயகலநயா
லஷ்மணார்யேஷ்ட க்ருத்வாத்
ஸோயம் தே பாரிதோஷாத் உபஹ்ருதிரிதி
தேநாகிலம் ஸாதயேதா:|
இத்யுக்த்வா ஸ்வேகராக்ரே வித்ருத
ஸிதகருத் முத்ரிகாம் ஸம்ப்ரஸாத்ய
ஸ்வஸ்தாம் ஆசார்யதாஞ்சாகில விஷய
ஜூஷாம் தே அதாதித்யவோசத்|| 28
“வண் சடகோப ஜீயரே!” என ஆதரவுடன் அழைத்தார் ஆழ்வார். “எம்மை மீண்டும் திருப்புளியடியில் ஸ்தாபனம் செய்ததாலும், பகவத் ராமாநுஜரைப் போன்று கொண்டாடத் தக்கவராகிறீர்” என்று கூறின ஆழ்வார் மற்றுமொரு வெகுமதியும் ஜீயருக்கு அளித்தார். தனது கை நுனியில் (அதாவது சுண்டு விரலில் அணிந்திருந்த) தனது ஹம்ஸமுத்திரை மோதிரத்தை ஜீயருக்கு பரிசளித்தார். இன்றும் நம் ஸந்நிதியில் எழுந்தருளியிருக்கும் ஆதிவண் சடகோப ஸ்வாமியின் சுண்டு விரலில் ஹம்ஸமுத்திரை அமைந்துள்ளதைக் காணலாம். மேலும் நமது ஸ்ரீமதழகிய சிங்கர்கள் பட்டாபிஷேக தினத்தன்று சுண்டு விரலில் ஹம்ஸமுத்திரை மோதிரத்தைச் சாற்றிக் கொள்வதும் வழக்கம். “ஆழ்வார் தம் க்ருபையான ஹம்ஸமுத்திரை வாழியே” என ஜீயரின் வாழி திருநாமம் அமைந்துள்ளதைக் காண்க.

Hamsa Mudra

Srimadh Adivan Satakopa Jeeyar – First Pattam Srimadh Azhagiya Singar

किञ्च श्रीमान्नृसिह्मस्तव शठरिपुरित्याह नामादिनाथ:
कारुण्याद्वण्शठारिर्मुनिरिति विदधे नाम मह्यं त्वया तु |
अस्मत्सूरित्यभिख्याऽक्रियत तदिह तेऽप्यादिनाथस्य नाम्ना
युक्त्वादिर्वण्शठारिस्त्विति पदमददामेत्यतो वृद्धिकृत्यम् || २९ ||
கிஞ்ச ஸ்ரீமாந் ந்ருஸிம்ஹ: தவ சடரிபு: இத்யாஹ நாமாதிநாத:
காருண்யாத் வண்சடாரி: முநிரிதி விததே நாம மஹ்யம் த்வயாது ।
அஸ்மத் ஸூரி இத்யபிக்யா ஆக்ரியத ததிஹ தே‌‌‌‌‌Sவி ஆதிநாதஸ்ய நாம்நா
யுக்த்வாதி: வண்சடாரி: து இதி பரமதாத் ஏத்யதோ வ்ருத்தி க்ருத்யம் ॥ 29

ஹே ஜீயரே! முதலில் ஸ்ரீந்ருஸிம்ஹன் உமக்கு “சடகோபஜீயர்” எனும் பிருதம் அளித்தான்.பின்னர் வண்சடகோபஜீயர் எனும் பிருதம் பெற்றீர். “நம் ஆழ்வார்” என்று நம்மைக் கொண்டாடியும், வண்சடகோபஜீயர் எனும் பிருதமும் பெற்ற நீர் ஆதிநாதனின் “ஆதி” எனும் பிருதமும் பெற்று இன்று முதல் “ஆதிவண் சடகோபஜீயர்” என அழைக்கப்பட்டு, ஸம்ப்ரதாயத்தை பிரசாரம் செய்வீர் என்றார் ஆழ்வார்.

सोऽयं वेदान्तसूरि: श्रुतिसुखसुवचोभूतगाथासहस्रं
व्याख्यातुं भावरत्नावळि-तदुपनिषत्सारसंज्ञौ निबन्धौ |
कृत्वासम्यङ्मदीयं व्यवृणुत हृदयं मामकं चार्यकञ्च
प्रख्याप्याधिक्षिपन् सन् परमतमखिलं दूषणाख्ये निबन्धे || ३० ||
ஸோsயம் வேதாந்த ஸூரி: ச்ருதி ஸுக
ஸுவசோ பூத காதா ஸஹஸ்ரம்
வ்யாக்யாதும் பாவ ரத்நாவளி ததுபநிஷத்
ஸார ஸம்ஞ்ஜெள நிபந்தெள।
க்ருத்வா ஸம்யக் மதீயம் வ்யவ்ருணுத
ஹ்ருதயம் மாமகம் சார்யகஞ்ச
ப்ரக்யாப்யாதிக்ஷிபந் ஸந் பரமதமகிலம்
தூஷணாக்யே நிபந்தே।। 30

[இனி வேதாந்த தேசிக வைபவத்தைக் கூறி அவருக்கு ஒரு சந்நிதி எழுப்பவேணுமென்று ஆழ்வாரின் நியமனம் காட்டப்படுகிறது.]

“ஆதிவண் சடகோப ஜீயரே!” ஸ்ரீமந் நிகமாந்த மஹாதேசிகன் நமது (ஆழ்வாரின்) திருவாய்மொழி வ்யாக்யானமாகிய “த்ரமிடோபநிஷத் தாத்பர்ய ரத்நாவளீ, மற்றும் “த்ரமிடோபநிஷத் ஸாரம்” முதலியவற்றை இயற்றியும், “சததூஷணீ” எனும் க்ரந்தம் மூலமாக ஸித்தாந்தத்தை நன்கு நிலைநிறுத்திய வரன்றோ!

Swami Desikan

तत्तस्यार्चाप्रतिष्ठां सपदि वितनुतादस्तु नित्योत्सवादि:
सर्व: कार्योऽस्मदर्चासहितमिति नियम्यादृतो वण्शठारि: |
विस्मित्याहंदधोऽहं दध इति शिरसाऽऽज्ञां वहन् ताम्रपर्णीं
संशोष्यान्तस्थधातुप्रकरमयतया दिव्यमूर्तिं प्रचक्रे || ३१ ||
தத்தஸ்யார்சாப்ரதிஷ்டாம் ஸபதி
விதனுதாத் அஸ்து நித்யோத்ஸவாதி:
ஸர்வ: கார்ய: அஸ்மத் அர்சாஸஹிதம்
இதி நியம்யாத்ருதோ வண் சடாரி: ।
விஸ்மித்யாஹம் ததோஹம் தத இதி
சிரஸா ஆஜ்ஞாம் வஹந் தாம்ரபர்ணீம்
ஸம்சோஷ்யாந்தஸ்த தாது ப்ரகரமயதயா
திவ்ய மூர்திம் ப்ரசக்ரே ॥ 31

[சென்ற ஸ்லோகத்தின் தொடர் அர்தம்:]
“இவ்விதம் நமக்கு அபிதமான வேதாந்த தேசிகனின் அர்சாவிக்ரஹத்தை ப்ரதிஷ்டை செய்து, நம்முடன் கூடவே நித்யோத்ஸவம் முதலிய அனைத்தையும் முறையாகச் செய்து வருவீர்” என்றார் ஆழ்வார். ஜீயரும் “நாயிந்தே” என மகிழ்ந்து தாம்ரபர்ணியிலுள்ள தாதுப் பொருட்களைக் கொண்டு வேதாந்த தேசிகனின் அழகிய அர்சாவிக்ரஹத்தை ப்ரதிஷ்டை செய்தார்.

Picture Courtesy : Sri Nrusimha Priya (Art by Chari & Concept by APN Swami), Internet Websites

Watch this space for update of the rest of the slokam…………To be Continued………………

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 24|வகுளாபரணன் விருப்பம்|The wish of Vakulaabaranan|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 24 – வகுளாபரணன் விருப்பம்

    திருமங்கையாழ்வாரின் தெய்வீகத்தையுணர்ந்த சோழ அரசன், இனியும் அவரைப் பணிய வைத்துத், தான் அதிகாரம் செலுத்துவது தகாது என உணர்ந்தான்.  பாகவதோத்தமராகிய பரகாலனின் பாடல்கள் பக்தி ரசம் ததும்பி இந்த பூமியை வாழ்வித்திட வேண்டுமென விரும்பினான்.

    “கலியனே! இனி இடையூரின்றி தங்களின் கைங்கர்யம் தொடரட்டும்“ என அவரைப் பணிந்து போற்றினான்.

    பந்தங்கள் விலகியும், அரசுரிமையிலிருந்து விடுவித்துக் கொண்டும், ஆலிநாடன் இப்போது வாலி மாவலமாம் பூமியில் திவ்யதேசங்களில் வலம் வந்தார்.  அருளாளன் திருவடிகளில் சிறிது காலம் இளைப்பாற விரும்பினார். நம்மாழ்வார் பாடிய வரதனின் ‘துயரறு சுடரடி‘ தொழுதெழுதார்.

    சிறிது காலம் சென்றதும் உள்ளத்தினுள் எழுந்த உந்துதலினால் ஆழ்வாரின் திவ்யமங்கள விக்ரகத்தை காஞ்சியில் எழுந்தருளப் பண்ண எண்ணினார். அதற்குரிய ஏற்பாடுகளை விரைந்து தொடங்கினார்.  பத்மாஸனத்தில் அமர்ந்து கொண்டு, இடது திருக்கையினை மடி மீது வைத்தும், வலது கரத்தில் உபதேச முத்ரையுடன், நம்மாழ்வாரின் விக்ரகத்தை வார்ப்பெடுக்க ஸ்தபதிகள் ஆவன செய்தனர்.  சுபமான முகூர்த்தத்தில் ஆழ்வாரின் வார்ப்பு திருமேனி உருவானது.

    பக்திப் பரவசத்துடன் ஆழ்வாரை சேவிக்க நினைத்த பரகாலனுக்குப் பேரதிர்ச்சி!!

   “ஐயோ! என்ன இது?”

    ஆழ்வாரின் விக்ரகத்தில் உபதேச முத்திரை மாறியுள்ளது.  ஆம்!  உபதேசம் செய்யும் கோலத்தில் இருந்த அவரின் வலது கை, உட்புறம் மடிந்து, தனது நெஞ்சத்தின் மீது படிந்திருந்தது.

   “உபதேசம் செய்யும் ஆழ்வாரின் கரம், தனது உள்ளத்தை நோக்கியுள்ளதே! நமக்கு உபதேசம் செய்யும் ஆழ்வார், தனது நெஞ்சத்தைக் காண்பிக்கிறாரே!”…. கலியனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.

   “ஏதாவது அபசாரம் நேர்ந்ததா?  சில்ப சாஸ்த்ரங்களோ ஆகம விதிகளோ மீறப்பட்டனவா?”

   “ஆழ்வாரே! திருவடிகளில் தஞ்சமடைகிறேன். உமது நெஞ்சத்தின் கருத்தினை ஆளிட வேண்டும்“ எனத் தொழுதார் கலியன்.

    “என்னவாயிற்றோ தெரியவில்லை.. ஆழ்வாரின் திருவுள்ளமும் புரியவில்லை…“ என நினைத்தவராக அன்று முழுதும் உபவாசம் இருந்தார் மங்கைமன்னன்.  இரவுப்பொழுது முழுதும் ஆழ்வாரின் த்யானம்தான். “வகுளாபரணா! சடகோபா! காரிமாறா!” என வாய் ஓயாமல் ஆழ்வாரின் திருநாமஜபம் செய்து கொண்டிருந்தார்.

    எப்போது உறங்கினார் என்பது தெரியாது.  உறக்கத்தில் உண்டானது ஒரு தெய்வீக உணர்வு.  வேதம் தமிழ்செய்த மாறன் சடகோபன், மானவேல் கலியனின் கனவில் தோன்றினார்.

    “மாண்பில் சிறந்த மங்கையர்கோனே! மனக்கலக்கம் எதற்கு?” மகிழ்மாறன் மந்தகாசப் புன்னகையுடன் வினவினான்.

   “பைந்தமிழ் பாசுரங்களைப் பாடிய எம் பரம! வேதம் தமிழ்செய்த வகுளாபரணா! இஃதென்ன விபரீதம்?  தேவரீர் திருமேனியை, நினைத்தபடி என்னால் வடிக்க முடியவில்லையே!” – கலியன்.

    “அருள்மாரி கலியனே! நீர் நினைத்தபடியா?  அல்லது நான் நினைத்தபடியா!” – ஆழ்வாரின் கேள்வி புரியாமல் திகைத்தார் திருமங்கைமன்னன்.

    “நீர் நினைத்தது உமக்கு உபதேசிக்கும்படியான கோலம்.  ஆனால் நாம் விரும்பியது…. ‘துயரறு சுடரடி தொழுது எழு என் மனனே…‘ என்ன இப்போது புரிகிறதா?” – மாறனின் மோகனப் புன்னகையில் தன்னை மறந்த கலியன், மெதுவாகத் தலையசைத்தார்.

   “பிறகென்ன! எம் விருப்பத்தின்படி இந்த விக்ரகத்தின் ப்ரதிஷ்டை நடைபெறட்டுமே!” என்ற காரிமாறன் கனவிலிருந்து மறைந்தார்.

   “ஆழ்வாரின் நான்கு ப்ரபந்தகளுக்கு நல்லதொரு வ்யாக்யானமாக நாம் ஆறு ப்ரபந்தங்களைப் பாடினோமே! ஆனால் ஆழ்வாரின் திருவுள்ளம் அறியாமல் போனோமே!” என திகைத்தார் திருமங்கைமன்னன்.

   ஆம்! திருவிருத்தம், திருவாசிரியம், திருவாய்மொழி, திருவந்தாதி எனும் நம்மாழ்வாரின் நான்கு ப்ரபந்தங்கள் ருக், யஜுர், சாம, அதர்வண எனும் நான்கு வேதங்களாகும். அதற்கு,  பெரியதிருமொழி, திருக்குறுந்தாண்டகம், திருநெடுந்தாண்டகம், சிறியதிருமடல், பெரியதிருமடல், திருவெழுக்கூற்றிருக்கை எனும் திருமங்கையாழ்வாரின் ஆறு ப்ரபந்தங்களும் வ்யாக்யானம் என்பர் பெரியோர்.

உயர்வற உயர் நலம் உடையவன் யவனவன்

மயர்வற மதி நலம் அருளினன் யவனவன்

அயர்வறும் அமரர்கள் அதிபதி யவனவன்

துயரறு சுடரடி தொழுதெழு என்மனனே!  

                                                       – திருவாய்மொழி (1-1-1), நம்மாழ்வார்

என்று தொடங்குகிறது திருவாய்மொழி.  அதன் கடைசி வரிகள் “ துயரறு சுடரடி தொழுது எழு என் மனனே!” என ஆழ்வார் தனது நெஞ்சத்தை நோக்கிக் கூறுவதாக அமைந்துள்ளது. த ற்போது கலியனின் கனவில் ஆழ்வார் தோன்றி, தனக்கு விருப்பமானதைத் தெரிவித்தார். அதன்படி பார்த்தால் நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியின் முதல் நூறு பாடல்களை வரதன் விஷயமாகவே அருளியது தெள்ளென விளங்குகிறது.

    வரதனின் திருவடியன்றி வேறு புகலறியாத ஆழ்வார், தனது நெஞ்சத்தில் கைவைத்து, தனது உள்ளக் கருத்தை உலகோர் அறிய வேண்டுமென்று ஆசைப்பட்டார்.

   அதனால்தான் கலியன் வடித்த ஆழ்வாரின் சிற்பம், கைமாறிய கோலத்தில் காட்சி தந்தது.

    இவ்வுண்மையை நன்கு தெளிவாகப் புரிந்து கொண்ட ஆலிநாடன், உடனடியாக ஆழ்வாரின் தெய்வீகத் திருவுருவை நம்மாழ்வார் விரும்பிய நிலையிலேயே ப்ரதிஷ்டை செய்தார்.  அந்தத் திருவுருவமே இன்றும் நாம் சேவிக்கும் மகிழ்மாறனின் எழிலுருவம்.

ஆசார்யர்களும்‌  அருளாளனும்‌

    நாதமுனிகளுக்குப்‌ பின்பு ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸம்ப்ரதாய ஆசார்யரான ஆளவந்தார், ‌ தனக்குப்‌ பின்னர்‌ இந்த ஸத்ஸம்ப்ரதாயத்தைக்‌ காப்பாற்ற ராமாநுசனைத்‌ தந்தருள வேண்டும்‌ என்று வரதனிடம்‌ சரணாகதி செய்தார்‌. ஸ்வாமி ஸ்ரீராமாநுசரின்‌ ஆசிரியரான யாதவப்ரகாசர்‌ மூலமாக வந்த பல ஆபத்துக்களிலிருந்தும்‌ வரதன்‌ காப்பாற்றியதை, குரு பரம்பரைகள்‌ விரிவாக விளக்குகின்றன.  ராமாநுசரிடம்‌ வரதனுக்குத்‌ தாயின்‌ பரிவுண்டு என்பதை நாம்‌ பல சந்தர்ப்பங்களில்‌ காணலாம்.  ஸ்வாமி ஸ்ரீதேசிகன்‌ யதிராஜ ஸப்ததியிலும்‌ இச்சரித்ரங்களைக்‌, கல்லும்‌ கரையும்‌ வண்ணம் சாதித்துள்ளதை ரஸிகர்கள்‌ கட்டாயம்‌ அநுபவிக்க வேண்டும்‌.

கச்சதனில்‌ கண்கொடுக்கும்‌ பெருமாள்‌

    மஹாபாபியான சோழராஜாவினால்‌ கண்ணிழந்த கூரத்தாழ்வான்‌, தன்னாசார்யர்‌ ஸ்ரீபாஷ்யகாரர்‌ நியமனத்தால்‌ வரதனை வேண்டி திவ்யமான கண்பார்வை பெற்றார்‌ என்பது வரலாறு.  ‘கச்சிதனில்‌ கண்கொடுக்கும்‌ பெருமாள்‌‘ என்று ஸ்ரீஸ்வாமியும்‌ இதனை சாதிக்கின்றார்.  திருக்கச்சிநம்பிகள்‌ மூலம்‌ ஆறுவார்த்தைகள்‌ அருளி ஸ்ரீவஷ்ணவ ஸித்தாந்தத்தை நன்கு நிலைநிறுத்தியவன்‌ வரதன்‌.

உய்யும்‌ ஆறு

1. ஸ்ரீமானான நாமே பரதத்வம்‌.
2. இத்தரிசனம்‌ (ஸம்ப்ரதாயம்‌) ஜீவ, பரமாத்ம பேதமே.
3. ப்ரபத்தியே என்னையடையும்‌ உபாயம்‌. 
4. அந்திம ஸ்ம்ருதி அவச்யமில்லை.
5. தேஹாவசானத்தில்‌ (இச்சரீரத்தின்‌ முடிவில்) மோக்ஷம்‌.
6. பெரியநம்பிகளை ஆச்ரயிப்பது.

இதனை ஸ்ரீமணவாளமாமுனிகள்,‌ தானருளிய ஸ்தோத்ரத்தில்‌ குறிப்பிடுகிறார் : 

ஸ்ரீகாஞ்சீ பூர்ணமிச்ரேண ப்ரீத்யா ஸர்வாபி பாஷிணே |

அதீத அர்ச்சா வ்யவஸ்தாய ஹஸ்த்யத்ரீசாய மங்களம்‌ || 

என்று. ஸ்வாமி ஸ்ரீராமாநுசருக்குப்‌ பின்பு நடாதூரம்மாள்‌, சுதர்ஸன சூரி, அப்புள்ளார்‌ என்று பல மகான்கள்‌ வரதன்‌ திருவடியில்‌ அவரதரித்துள்ளார்கள்‌. அதில்‌ நம்‌ ஸ்ரீஸ்வாமி தேசிகன்,  “வளர்த்ததனால்‌ பயன்பற்றேன்‌ வருகவென்று“,  வரதனால்‌ அபிமானிக்கப் பெற்ற கிளியாக,  வாரணவெற்பின் ‌மழைமுகில்போல்‌ நின்ற மாயவனையன்றி தேவுமற்றொன்றறியாதவராய்த்‌ திகழ்ந்தார்.. ஸ்வாமி ஸ்ரீதேசிகன்‌ திவ்யசூக்திகளின்றி நாம்‌ வரதனை அநுபவித்தால்‌ அது அவன்தன்‌ திருவுள்ளத்திற்கு உகப்பானதாகவிருக்காது. அனேக திவ்யப்ரபந்தங்களாலும்,  ஸ்தோத்ரங்களாலும்‌ தேசிகன், தேவாதிதேவனை உள்ளம்‌ உருகி அநுபவிக்கின்றார்.  எந்தத்‌ திவ்யதேசத்திற்குச்‌ சென்றாலும்‌ வரதன்‌ நினைவின்றி ஸ்வாமிக்கு வேறில்லை.  ஏன்…..  அத்திவ்யதேசங்களில்‌ ஸ்ரீஸ்வாமிக்கு விருப்பமில்லையென்றே கூறலாம்‌. இதனை அத்புதமானதாரு பாசுரத்தால்‌ வர்ணிப்பதைப்‌ பார்க்கலாம்…..

பத்திமுதலாமவற்றில்‌ பதியெனக்குக்‌ கூடாமல்‌

எத்திசையுமுழன்றோடி இளைத்துவிழும்‌ காகம்போல்‌

முத்திதரும்‌ நகரேழில்‌ முக்கியமாம்‌ கச்சிதன்னில்‌

அத்திகிரி அருளாளர்க்கு அடைக்கலம்‌ நான்‌ புகுந்தேனே.

                                                 – அடைக்கலப்பத்து (1), ஸ்ரீஸ்வாமி தேசிகன்

பகவத்‌ ராமாநுஜர்‌ ஸ்ரீரங்கத்தில்‌ நம்பெருமாள்‌ ஸன்னிதியில்‌ சரணாகதி செய்தாலும்‌, அங்கும்,‌ அர்த்திகல்பக, ஆபத்ஸக, ப்ரணதார்த்திஹர என்றே அநுஸந்தித்தார்‌.  அவரின்‌ மறு அவதாரமான நம்‌ ஸ்வாமி, வரதன்‌ திருவடியில்‌ நேரிடையாக சரணாகதி செய்து, இதுவே மோக்ஷமெனும்‌ பெரும் பயன்‌ பெறும் வழியென்று காட்டினார்.  இதையடியொற்றியே

வாழி சரணாகதியெனும்‌ சார்வுடன்‌ மற்றொன்றை

அரணாகக்‌ கொள்ளாதார்‌ அன்பு 

என்கிறார்‌ ஸ்வாமி.

    எத்தனையோ திவ்யதேசங்கள்‌ ஸஞ்சாரம்‌ செய்திருந்தும், தேவப்பெருமாள்‌ திருவவதரித்த வரலாற்றை மட்டும், புராணத்தை அடியொற்றி ஒரு தனி ப்ரபந்தமாக ஸ்ரீதேசிகன்‌ அருளியிருப்பதிலிருந்தே, அவருக்கு வரதனிடமுள்ள பேரன்பு புலனாகின்றது.  வரதனின்‌ திருமேனி வர்ணனம், திருவாபரணங்கள் அழகு, காஞ்சியின்‌ பெருமை, வையம்‌ போற்றும்‌ வைகாசி உற்சவத்தில்‌ வரதன்‌ வாகனப் புறப்பாடு என்று தேசிக ஸ்ரீசூக்திகள்,‌ தேவாதிராஜனின்‌ திவ்யாம்ருதத்தை நமக்கு வாரி வழங்குகின்றன.

    இன்னும்‌ எத்தனையோ அற்புதங்களை வரதன்‌ நிகழ்த்தியுள்ளான். இன்றைக்கும்‌ இக்கலியில், தன்‌ பக்தர்களுக்கு அபீஷ்டங்களை வாரி வழங்குபவனாக, ஸ்ரீஸ்வாமி சாதித்தபடி,  வாரண வெற்பின்‌ மழை முகிலாகக், கேட்டதைக்‌ காட்டிலும்‌ அதிகமாகத்‌ தருகிறான்.

மாம்‌ மதீயம் ச நிகிலம்‌ சேதனா சேதனாத்மகம்‌ |

ஸ்வ கைங்கர்யோபகரணம்‌ வரத ஸ்வீகுரு ஸ்வயம்‌ ||

                                                                   – ந்யாச தசகம் (7), ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகர்

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

******************************** முற்றும்***********************************

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 24 – The wish of Vakulaabaranan

    Seeing the greatness of Thirumangai Azhwar, the king realized that he made a mistake and should not try to rule over him anymore. He also wished that the Bhakti-filled divine songs of Kaliyan should grace the earth and make it a better place for people to live. 

    “O Kailyan! May your service continue henceforth without any interruption, “ said the king and bowed before him. 

    Without the shackles of relationships and kingdom, Kailyan moved freely around Bharatham and visited every divyadesam where he sang the praise of the presiding deity of that place. He wished to take some rest at the lotus feet of Varadan and followed the verse of Nammazhwar – “Thuyar aru sudaradi thozhuthu ezhu en manane.”

    Soon, Kaliyan wished to consecrate the idol of Nammazhwar in Kanchi and he began preparing for the same. He instructed sculptors to cast the Nammazhwar idol in a padmasana pose with his left-hand on his thighs and right-hand displaying the upadesa mudra. When the idol was ready, Parakalan (Kaliyan) went to pray to Nammazhwar and he was shocked to see that the upadesa mudra was in the wrong hands! Instead of the right-hand, the upadesa mudra was in the left-hand while the right-hand was folded and kept near his heart. 

   Kaliyan was confused because the hand that does upadesam is pointing to the heart. Why is Azhwar pointing his hand to his heart, wondered Kaliyan.  ‘Did something wrong happen? Was any sastram related to sculpture or agamas violated?; thought Kaliyan. 

    Feeling  bad and confused, Mangai Mannan fasted the entire day and was meditating on Azhwar all through the day and night. He kept chanting Azhwar’s names, “Vakulaabarana! Sadagopa! Kaarimara!”

    Saying these names, Azhwar had dozed off without his knowledge and in his dreams, he experienced a unique feeling as Sadagopan, the author of Tamil vedas, came in Kaliyan’s dreams. 

   “O MangayarkOne! why are you confused?” asked Nammazhwar with a smile. 

   “O Vakulaabarana!  The One who sang a thousand verses!  The writer of Dravida Vedam! I’m confused because I’m unable to sculpt your body correctly.” – Kaliyan.

   “O Kaliyan! What is correct?  The image of myself according to what’s in your mind or mine?”  Unable to understand this question, Kaliyan stood bewildered.

   Sadagopan went on. “You wanted an idol where I give upadesam to you. But I wanted an idol that depicts the verse – ‘Thuyar aru sudaradi thozhuthu ezhu en manane’. Do you understand now?”  Kaliyan gentle nodded his head and the whole episode dawned on him now. 

   “Let this consecration happen according to my wish then!” said Nammazhwar and disappeared from Kaliyan’s dream.

   Kaliyan felt bad because he did not understand what was in Nammazhwar’s mind despite singing six prabandhams for Nammazhwar’s four works. Yes1 Nammazhwar wrote four works – Thiruviruttam, Thiruvaasiriyam, Thiruvaaymozhi, and Thiruvandaadhi that are the tamil versions of Rig, Yajur, Sama, and Atharvana vedas respectively. Kaliyan wrote six works explaining the same and they are Periya thirumozhi, Thirukurunthaandagam, Thirunedunthaandagam, Siriya Thirumadal, Periya Thirumadal, and Thiruvezhukkutrirukkai. 

The first verse of Thiruvaaymozhi goes like this,

   “Uyarvara uyar nalam udaiyavan evan avan

    Mayarvara madhi nalamarulinan evan avan

   Ayarvaru amarargal adhipadhi evan avan

    Thuyar aru sudaradi thozhuthu ezhu en manane

•                                                                      Thiruvaaymozhi (1-1-1)

    The last lines of this verse seem like Azhwar is pointing to his own heart and saying to it. When you put together this line, as well as, the words told by Nammazhwar to Kaliyan in his dream, it is clear that Nammazhwar’s first 100 pasurams are about Varadan. 

   Azhwar knew that there is no other refuge except Varadan’s feet and this is why he kept his right-hand in his heart to tell the world what he meant in the first 100 pasurams. This is also why Kaliyan’s idol had upadesa mudra in the left-hand.

    After understanding this, Kaliyan had no more confusion and he immediately consecrated the idol according to Nammazhwar’s wish. This is the same idol that continues to bless us in Kanchi even today.

Acharyas and Arulaalan

    Alavandhar, who followed in the footsteps of his grandfather Nathamunigal, surrender at the feet of Varadan and asked Him to appoint Ramanuja as the next acharya of this great Sathsampradayam. 

    Our guru paramparai clearly describes the way Varadan protected Ramanuja from the many troubles that came through his guru, Yadavaprakashar.  From many incidents, we can also infer that Varadan had a motherly affection for Ramanujar.   Swami Vedanta Desikan describes all these incident in his work called Yathiraja Saptathi. All of you should read this work to truly experience the way swami vedanta Desikan has described these incidents.

The Lord who Grants Eyes

    Koorathazhwan lost his eyesight due to the atrocities of the then Chola king. Later, under the instructions of his acharya Ramanuja, he got a divine sight of his acharya, Perumal and Thayar.  This is why Varadan is known to grant eyesight for all those who worship Him.

Exalted six Principles

    Varadan explained the six principles of Vishishtadvaitam to Ramanuja and thorugh him to the world.  These words were said by Varadan to Thirukachchinambigal who in turn, passed it on to Ramanujar. The six principles are:

• Sriman Narayana is the Para thathvam
• This sampradayam differentiates between Jeevatma and Paramatma.
• Prapatti is the only way to reach Me
• There is no need to think of Me in your last breath (Anthima smrithi)
• Moksham is guaranteed at the end of this birth
• Take Periya Nambi as your Acharya.

These words have been explained by Manavala Maamunigal in this stotram.

   ShriKanchi poornamishrEna preethya sarvaapi bhaashinE |

   Atheetha archaya vyavasthaya hasthyathreeshaya mangalam ||

After Ramanujar, many great Acharyas such as Nadadur Ammal, Sudarasana suri and Appullar were born at the feet of Varadan.  Out of them, Swami Vedanta Desikan shone as an exemplary parrot who knew none other than Varadan.  This is why we can never experience Varadan without reading and understanding the works of Swami desikan because in all his works, Swami Desikan portrays Varadan and his divine qualities in the most lucide and realistic way possible. 

    Though Swami Desikan traveled to many places, his thoughts were only about Varadan. Why? We can even say that it’s because Swami Desikan had no interest to go elsewhere other than Kanchi, but was forced to, due to circumstances. This mindset of Desikan is best explained in this pasuram from Adaikala pathu.

    Pathi mudhalaam mavathil , pathi yenakku koodamal,

    Yethisayum uzhandru odi ilaithu vizhum kakam pol,

    Muthi tharum nagar ezhil mukkiyamaam kachi thannil,

    Athigiri arul aalarkku , adaikaalam naan pugundhene.

•                                                                                        Adaikala pathu (1)

    Though Ramanujar did Saranagathi to namperumal in Srirangam, he said Arthikalpaka, Aapathsaka, and Pranathaarthihara. Swami Desikan, who is an incarnation of Ramanuja, did saranagathi directly at the feet of Varadan and showed to the world that this is the path for moksham. This is evident in this sloka by Swami Desikan.

   Vaazhi saranagathi ennum saar vudan matrondrai aranaaga kollathaar anbu.

   Though Swami Desikan traveled to many divya desams, he has written many granthas exclusively on Varadan and this goes to show the special love and affection he had for Varadan. He describes the beauty of Varadan’s body, the opulence of His jewels, the beauty of Kanchi, the splendor of Vaikasi Visakam festival and more through this many works.

   This is not the complete list of miracles done by Varadan. There are so much more. 

   Even today, in this Kaliyugam, Varadan continues to bestow unlimited boons to His devotees.  As Swami Desikan rightly said, He is the cool shade that can protect us from blistering heat and can give us all that we want and more.

    Maam matheeyam cha nikilam chEtana chEtanaathmakam |

    Sva kainkaryOpakaranam varada sveeguru svayam ||

•                                                Nyasa Dasakam (7) written by Swami Vedanta Desikan

******************************** THE END***********************************

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book|வரம் தரும் மரம்|Varam Tharum Maram – 23|கனவில் வந்த கருணாகரன் (நதியில் கிடைத்த நிதி)|The Compassionate One who came in Kaliyan’s dreams|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 23 – கனவில் வந்த கருணாகரன் (நதியில் கிடைத்த நிதி)

     பல நாட்களாகப் பட்டினி இருந்த களைப்புடன் மெதுவாகக் கண்களை மூடினார் ஆலிநாடன்.  இமையோர் தலைவனை உள்ளத்தில் த்யானம் செய்துகொண்டே அவரின் இமைகள் மெதுவாக மூடின.

    பரம்பொருளை எளிதில் அறிய முடியாது என்கிறது வேதம்.  இதனை நாமறிய ஒரு அழகிய உதாரணத்தையும் உரைக்கிறது.

    புதையலை விரும்பாத மனிதன் உலகினில் உண்டா?  பெரும்புதையலுக்கு ஆசைப்பட்டு எல்லோரும் பூமியில் புதையுண்டு போகின்றனர்.  “பல ஆண்டுகளாக நாம் வசிக்கும் வீட்டிலேயே புதையல் மறைந்திருக்கிறது“ என்றால் எவராவது நம்பிக்கையுடன் ஏற்பார்களா?

    “ஐயா! எத்தனையோ ஆண்டுகளாக இங்கு வாழ்கிறேன்.  எனக்குத் தெரியாமல் இங்கு தங்கப் புதையல் எப்படி இருக்க முடியும்?” எனக் கேட்பர்.

    “மந்திர வித்தை தெரிந்தவன்; அதற்கு மறுமாற்றம் தருவான்.  “ இதோ! என்னிடம் உள்ள மந்திர மையினை கண்களில் பூசிக்கொள்! இப்போது உற்றுப்பார்… உள்ளுக்குள் மறைந்துள்ள புதையல் கண்ணில் தெரிகிறதா! இல்லையா? “ என்பான்.

   மண்ணுக்குள் புதையல் மறைந்துள்ளது போன்று நம் உள்ளத்துள் மறைந்துறைகிறான் வரதன்.  அவனையறியாமல் நாம் பிறக்கிறோம், இறக்கிறோம்… எட்டெழுத்து எனும் மகாமந்திரம் கொண்டு கண்களை மூடிக்கொண்டு பார்த்தால் உள்ளத்தே உறையும் திருமாலை உணரலாம்.

    மந்திர மையினால் புதையலை அறிவது போன்று எட்டெழுத்து மந்திர மகிமையால் வரதனை அடையலாம்.  கண்களை மூடிக்கொண்ட கலியன், கார்மேனி அருளாளனின் திருமேனியைத் தனது உட்கண்ணால் சேவித்துக் கொண்டிருந்தார்.

    அமைதியான அவரின் த்யானத்திற்கு இடையூறு செய்ய விரும்பாத துறிஞ்சல்கள் (வௌவால்கள்) தம் இறகுகளைக் கூட அசைக்காமல் மௌனம் காத்தன. 

    பிணியவிழ் தாமரை மொட்டலர்த்துவது போன்று அவரின் இதயத்தாமரை மெதுவாக இதழ் விரித்தது.  தாமரையினுள் உறங்கும் கருவண்டு போன்று கரியமாணிகத்தைத் தன் இதயத்துள் கண்டார்.

    “வையமெலாம் மறைவிளங்க வாள், வேல் ஏந்திய மன்னவனே! ஏனிந்த மனக்கலக்கம்?” எனும் குரல் கம்பீரமாக ஒலித்தது.

   அடங்காத தன் கரணங்களை (புலன்களை) அடக்க முயன்று பிரமன் தவித்த போது, ஓர் அற்புத ஆகாசவாணி உரைத்ததே!  அஃதே போன்ற குரல் இன்று நெஞ்சத்துள்ளும் நியமித்தது!!

    “தொண்டை நாட்டின் பெருநதியான வேகவதியின் கரையினில் நிதி நிறைந்துள்ளது. நீர் அங்கு வாரும்!!” என ஒலித்த குரல் அடங்கியது.  மங்கை மன்னனின் இதயத்தாமரையும் இதழ் மூடியது.

   திடுக்கிட்டுக் கண் விழித்தார் திருமங்கையாழ்வர்.  “தயாநிதியே! தேவதேவா!” எனத் தொழுதார்.

    “யாரங்கே!…..” அவரின் அதிகாரக் குரலில் பாழடைந்த மாளிகை பலமாகக் குலுங்கியது.

    மௌனத்தில் ஆழ்ந்திருந்த துறிஞ்சல்கள் துடிதுடித்துப் பறந்தன.

    வாசலில் காத்திருந்த சேவகர்கள் விரைந்து வந்தனர்.  “கட்டுண்டு கிடந்தவர் கட்டளையிடுகின்றாரே!” எனத் திகைத்தனர்.

    “சேவகர்களே! விரைவாக என்னை காஞ்சிக்கு அழைத்துச் செல்லுங்கள் மன்னன் கேட்ட கப்பத்தினை அங்கு செலுத்துகிறேன்… ம்…. ஆகட்டும்…“ என அவரின் கட்டளை தொனியைக் கேட்ட காவலர்கள், கிடுகிடுத்துப் போனார்கள்.

    உடனடியாக மன்னனிடம் செய்தி தெரிவிக்கப்பட்டது.  ஆச்சர்யத்துடன், நடப்பதைக் காணும் ஆவலுடன் அவனும் உடன்வர சம்மதித்தான். வழியெங்கும் நிற்காமல் விரைந்து காஞ்சியை அடைந்தனர். 

    வரதனை திருவடி தொழுது ஆழ்வார், “ஸ்ரீநிதி, ஸ்ரீநிதி“ என உள்குழைந்தார். “நிதியைப் பொழியும் முகிலாக நீயிருக்க, நீசர்தம் வாசல் அடைவேனோ!” என உரத்த குரலில் உணர்ச்சியுடன் உரைத்த போது, அருகே நின்றிருந்த சோழ மன்னன் தலைகுனிந்தான்.

    அடுத்து வேகவதியின் கரைக்கு விரைந்தார் கலியன்.

    ஆர்ப்பரித்துப் பெருகும் சரஸ்வதி, அன்று அலைகளால் அமைதியாகத் திரண்டாள்.

    அருள்மாரியாம் கலியனின் காலடிபட்ட பாக்கியத்தை உணர்ந்து, அவளின் ப்ரவாகம் பொறுமையானது போலும்!!

    அழகான அன்னங்கள் ஆங்காங்கு நீந்திக் கொண்டிருந்தன.  நதியின் நடுவிலிருந்த மணல் திட்டுக்களில் நாரைக்குஞ்சுகள் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தன.

     நாணற்புதர்களின் வெண்பூக்கள் வேகவதியின் நுரையுடன் கலந்து மேலும் வெண்மையாகத் தண்ணீரில் மிதந்தன.

    கரைக்கு வந்த கலியன், வேகவதியின் வெள்ளத்தினை உற்றுப் பர்த்தார்.  அவர் கண்களின் கூர்மை இருகரைகளையும் தொட்டது.  அங்குலம் அங்குலமாகத் தனது விழிகளை அகல விரித்து உருட்டியவர், குறிப்பிட்ட இடம் வந்தவுடன் நிலைத்து நிறுத்தினார்.

    நதிக்கரையில் நிதி இருக்கும் இடத்தை கருணாநிதியான வரதன் கனவில் குறிப்பிட்டிருந்தானே!, அந்த இடத்தை நெருங்கியவர், “அரசே! இங்கு தோண்டச் செய்யுங்கள்!!” என்றார்.

    அடையார்சீயமாம் ஆழ்வாரின் கட்டளைக்கு அரசனும் கீழ்படிந்தான்.

    தோண்டத்தோண்ட புதையல் வெளிவந்தது!!!! 

    தங்கம், வைரம், வைடூரியம் என அரசன் கப்பமாக எதிர்பார்த்ததைவிட, நதியின் வெள்ளத்தைக் காட்டிலும் மேலான நிதி தென்பட்டது.

    “அரசே! தங்களுக்குத் தேவையானதை அளித்து விட்டேன்.  இனிமேலாவது பாகவத கைங்கர்யத்துக்கு எனக்கு அனுமதி அளியுங்கள் என உரைத்த கலியன், அரசனின் உத்தரவுக்குக் காத்திராமல் அங்கிருந்து விலகினார்.

    “மங்கையர்கோனே! இவையனைத்தும் எனக்கா! செலுத்த வேண்டிய தொகையைவிட அதிகம் உள்ளதே!” என்றான் சோழன்.

    “ஆம் மன்னா! என் நிதி ஸ்ரீநிதியாம் வரதன். இ னி இடையூரின்றி அவன் கைங்கர்யம் எனது வாழ்க்கையின் வைபவம்“ என்ற மங்கை மன்னன் அத்திகிரி நோக்கி நடந்தான்.

   ஆழ்வார் சென்ற திசை நோக்கி கைதொழுவது தவிர சோழனால் வேறென்ன செய்திட முடியும்?

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 23 – The Compassionate One who came in Kaliyan’s dreams

    Aalinadan closed his eyes due to fatigue and hunger.  He keep meditating on Imayor Thalaivan as he closed his eyes. 

    Vedas clearly say that it is not easy to understand Perumal.  At the same time, it also shows an easy way to reach Him. 

    Is there any man who doesn’t like treasure?  But this treasure is what pushed man deeper down an abyss. Will you believe if someone says that there is hidden treasure right beneath your house? What will you say?  undoubtedly, you will argue that you’ve been living here for a long time and there is no possibility for such a treasure to exist without your knowledge. maybe if the other person is an expert in magic, he can give you a convincing explanation. 

    Just like how treasure is buried deep inside the earth, varadan is buried deep inside our hearts.  Without understanding this, we are caught in the cycle of birth and death. If we chant the powerful eight-lettered mahamantram and close our eyes, we can see Him in our hearts.  In this sense, the eight-lettered mantram is the magic that will that will take us towards Varadan.  Like that, Kaliyan closed his eyes and meditated on the dark-hued form of Perumal.

    The birds understood his meditation and they maintained silence to ensure that even the flapping of their wings doesn’t disturb him in any way.  Just like how a lotus blossoms on seeing the sun, the lotus in Kaliyan’s heart also opened slowly.  Like a bee hovering inside the lotus, Kaliyan saw Perumal in his heart’s lotus.  He heard a thundering voice that asked Kaliyan the reason for his confusion.

    Remember the divine voice that ordered Brahma when he suffered due to his inability to control his sense?  Like that, this voice too thundered inside Kaliyan’s heart and gave him instructions.

    “The banks of Vegavathi river are filled with treasure. Come there immediately!” after saying this, the voice stopped and the lotus in Kaliyan”s heart closed. Immediately, Kaliyan opened his eyes and prayed to Perumal. 

   “Who is it?” thundered Kaliyan and his booming voice resonated through the empty temple.  Hearing these words, the birds fluttered and flew away in fear.  The soldiers who were waiting in the front, rushed in.  They were astonished to see that the man who was in chains was commandeering them now.

    “Soldiers, take me to Kanchi immediately.  I will pay my taxes there. Come on, do it soon,“ said Thirumangai Azhwar. 

    The soldiers worked furiously to remove his shackles and the news was immediately conveyed to the king.  Surprised by the turn of events, the king also wanted to come along.  They traveled to Kanchi without stopping anywhere on the way. 

    Azhwar prayed at Perumal’s feet and said in a loud voice, “Shrinidhi, Shrinidhi…when you’re there to shower wealth, why will go to the doors of lowly men!” Hearing this, the Chola king hung his head in shame.

    Soon, they reached the shores of vegavathi river. the usually fierce Saraswathi looked calm that day.  It seemed as if she calmed down due to her association with Thirumangai Azhwar’s feet.

    Beautiful swans were swimming around the banks while the young ones of cranes were taking shelter in the small sand islands in the middle of the river.  Wax flower fell along the banks and added whiteness and fragrance to the water. 

    When Kaliyan reached Vegavathi, he looked sharply at the waves and his eyes darted from one end of the shore to the other.  His eyes scanned every bit of water and it stopped at a particular point.  Varadan had explained the exact location of the treasure in his dream, so when Kaliyan found that stop, he turned to the king said, “O king, please ask your soldiers to dig here.”

    The king blindly followed Kaliyan’s orders and treasure became visible as the soldiers started digging.  Gold, diamonds, and precious gems oozed out of that place and it was way more than what the king wanted. In fact, the treasure was more than the waves itself! 

    “King! I have given you what is due. please allow me to continue my Bhagavatha Kainkaryam.”  Without waiting for the king’s response, Kaliyan left the place.

    “O MangayarkOn! Is this all for me?  There is way more than what you owe, “said the king. 

    “Yes, O King! My wealth is Srinidhi Varadan. From this point on, my only goal in life is to serve Him.”

    The king could not do or say anything and he simply prostrated in the direction in which Azhwar left.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 22|திருமங்கையாழ்வார்|Thirumangai Azhwar|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 22 – திருமங்கையாழ்வார்

    அதுவொரு பாழடைந்த கோவில். பலநாட்களாக இங்கு வழிபாடு நடைபெறவில்லையென்பது பார்க்கும் போதே தெரிகிறது.  ஆலயத்தின் மதிள்கள் சரிந்தும், கோபுரங்கள் சிதைந்தும், மேல்தளங்களில் பெரும் ஆலமரங்கள் வேர்விட்டும், பார்ப்பதற்கே ஒரு அச்சத்தை விளைவித்துக் கொண்டிருந்தது. மண்டபங்களின் உள்ளே வௌவால்கள் படபடத்துக் கொண்டிருந்தன.  வெளிச்சம் என்பது துளியும் கிடையாது.  சூரியதேவனின் கதிர்கள் இக்கோவிலை புறக்கணித்தனவோ! என எண்ணம் உண்டாகும்படியாகக் கும்மிருட்டு படர்ந்திருந்தது.  

    தரைப்பகுதி முழுதும் புழுதி படர்ந்து கொடிய பாம்புகள் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தன.  மண்டபத்தின் உள்ளே ஒரு தூணில் ஆஜானுபாகுவான மனிதன் ஒருவன் பிணைக்கப்பட்டிருந்தான். அன்ன, ஆகாரம் இல்லாமல் பல நாட்களாகப் பட்டினி கிடக்கிறான் என்பது பார்க்கும் போதே புரிந்தது.  உடம்பில் அங்காங்கு காயங்களில் குருதி வழிந்து காய்ந்திருந்தது.  அதன்மீது ஈக்களும், புழுக்களும் மொய்த்தன.  மிகவும் சோர்ந்திருந்தாலும்  அடிபட்டிருந்தாலும் கூட, அம்மனிதனிடம் என்றும் குறையாத காம்பீர்யம் குடிகொண்டிருந்தது.  தூணில் பிணைக்கப்பட்டிருந்தாலும் கூட அவனருகே நெருங்குவதற்கு எதிரிகளுக்கு அச்சம் உண்டாகும்.

    உறுதியான உடல்வாகும், உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரை செழிப்பும், இந்த பயங்கரமான சூழ்நிலையில் கூட அச்சமடையாத அலட்சியமும் பார்ப்பவர்களுக்கு வியப்பினையளிக்கலாம்.  ஆனால் இதெல்லாம் தனக்கு சாதாரணம் எனும் எண்ணத்துடனே அவன் இருந்தது நன்கு தெரிந்தது.

    பெரும் போர்களில் பங்கு கொண்டு பல ஆயுதங்களை அனாயாசமாகக் கையாளும் திறமை பெற்ற அவனின் கைகளில் விலங்கிடப்பட்டுள்ளது இரக்கத்தை வரவழைக்கிறது.  அந்த அயர்ச்சியிலும் அம்மனிதனின் உதடுகள் மெதுவாக எதையோ முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தன.  உற்று கவனித்தால் உதடுகளின் ஒலி புரிகிறது.  “வரதா! வரதா!”என அரற்றிக் கொண்டிருந்தான்.

    சிறிது நேரத்தில் காலடி ஓசைகள் கேட்க ஆரம்பித்தன.  ராஜாங்க சேவகர்கள் அம்மனிதனின் அருகில் நெருங்கினார்கள்.  “ஆலிநாடரே! ஆலிநாடரே!” என மெதுவாக அழைத்தனர்.  அதற்குள் அவர்களின் தலைவன் போன்றவன் உரத்த குரலில் பேசினான். 

    “சேவர்களே! ஏன் இந்த விபரீதம்?! ஆலிநாடனை பிணைத்து வைத்திருக்கிறீர்கள்!! முதலில் அவரை விடுவியுங்கள்..” என்றான்.   

     சேவகர்கள் விரைந்து கட்டவிழ்த்தனர்.  அம்மனிதனை நெருங்கிய தலைவன், “பரகாலரே!  ஆலிநாடரே!”  என ஆதரவுடன் அழைத்தான்.  திருவாலி, திருநகரி என்னும் குறுநிலத்தின் மன்னனாகிய ‘பரகாலன்‘ எனும் அம்மனிதன், மெதுவாகக் கண்களை திறந்தார்.  எதிரிலிருப்பவர்களைக் கண்டதும் அவரது உதடுகளில் மெலிதான புன்னகை அரும்பியது.

    சேவகர்களின் தலைவனாகத் தோன்றியவன்,  தனது மேல்வஸ்திரத்தினால் பரகாலனின் மேனியை துடைத்து விட்டான்.  மிகவும் களைத்திருந்த அவரை மெதுவாக எழுப்பி அங்குள்ள தூணில் சற்று வசதியாக சாய்த்து அமர வைத்தான்.  பரகாலனிடமிருந்து நெடியதொரு சுவாசம் கிளர்ந்தது.

    “இதோ உணவருந்துங்கள்“ என கொண்டு வந்த உணவினை அளிக்க முற்பட்டான் ஒரு சேவகன்.  

    தனது இடது கையினால் மெதுவாக அவ்வுணவை மறுத்த கலியன், “ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள் அல்லாதார் தருவதை ஏற்பதில்லை“என்றார்.  

    “கலியனே! தங்களின்  இந்நிலை எனக்கு மிகுந்த கவலையளிக்கிறது.  எத்தனை போர்களில் அநாயாசமாக வெற்றி கொண்டு எதிரிகளுக்கு யமனைப் போன்று பயமளித்தவர் தாங்கள்!!  இன்று இப்படி பிணைக்கைதியாக உள்ளீர்களே!  எங்களை மன்னித்துவிடுங்கள்.. “மங்கை மன்னரே!  நமது மாமன்னரின் கட்டளைப்படி தங்களை இங்கு சிறை வைத்துள்ளோம்.  தாங்களும் மன்னருக்குச் செலுத்தவேண்டிய திறையை (கப்பத்தை/வரியை) செலுத்திவிடக் கூடாதா?”

    ஆதங்கத்துடன் அவர் கேட்டதைக் கண்டு சற்றே நகைத்த ஆலிநாடன்;  “அமைச்சரே…  தங்களின் அன்பிற்கு நன்றி.  மன்னருக்கு நான் என்றும் மதிப்பளிப்பவன்.  ஆனால் எனது மனைவியின் விருப்பத்தின்படி திருமால் தாசர்களுக்கு ததீயாராதனம் செய்ததால் திறை செலுத்த இயலவில்லை.  ஆனால் எப்படியும் எம்பெருமான் அருளால் மன்னர்க்கு உரிய கப்பம் செலுத்திவிடுவேன்“ உள்ளத்தில் உறுதி குன்றாமல் ஆலிநாடன் உரைத்ததைக் கண்ட அமைச்சர் வியந்தார்.

    “மங்கை மன்னனே! உமக்காக நான் மன்னரிடம் இரண்டொரு நாள் கால அவகாசம் கோரியுள்ளேன்.  ஆனால், அதற்குள்ளாகத் தங்களால் எப்படி பெரும் தொகையை சம்பாதிக்க இயலும்?  இவ்வளவு பிடிவாதத்துடன் இருக்கிறீரே?  ஆகாரம் உட்கொண்டும் நான்கு நாட்களாகிவிட்டது.  இனியும் என்ன வழி?”.

   “என்மீது பேரன்பு கொண்டு தாங்கள் சொல்வதற்கு நன்றி.   ஆனால் நான் சிறைப்பட்ட நாள் முதல், பாகவதர்களான ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களுக்கு ததீயாராதனம் செய்ய முடியவில்லையே எனும் ஏக்கம்தான் உடலையும் மனத்தையும் ஒருசேர வருத்துகிறது அமைச்சரே… இந்த தேகத்தின்பால் கொண்ட அபிமானத்தை, என்றோ தொலைத்து விட்டேன்.  ‘அஞ்சாநெஞ்சன் ஆலிநாடன்‘ எனும் பெயரைவிட ‘அடியார்க்கடியன் ஆலிநாடன்‘ எனும் பெயரைத்தான் விரும்புகிறேன்.  அரசரிடம் எனது வணக்கத்தைத் தெரிவியுங்கள்.   இன்னும் இரண்டொரு நாட்களில் நிச்சயம் வரதன் வழிகாட்டுவான்.  என்னை இங்கு தனிமைச் சிறையில் வைத்திருந்தாலும் அரசரின் கப்பத்தைச் செலுத்தாமல் தப்பிப் போகமாட்டேன்“.  

    இனியும் பேசுவதற்கு எதுவுமில்லை என்பது போன்று மெதுவாகக் கண்களை மூடிக்கொண்டார் கலியன்.

    தன் கண்களாலேயே காவலர்களுக்கு சைகை காண்பித்த அமைச்சர், சத்தமின்றி அவர்களுடன் அங்கிருந்து வெளியேறினார்.

    கண்களை மூடியபடியே “வரதா!” என சாய்ந்த கலியன் தன்னையறியாமல் உறங்கினார்.  அவரது உறக்கத்தின் தொடக்கம் வரதன் வைபவத்தின் விளக்கம்.

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 22 – Thirumangai Azhwar

    That was an old temple and clearly, no one had come here for many years. The walls had curved in, the gopuram had chipped off in many places, and the roots of trees were growing on some parts of the temple. The temple was dark and it almost felt like even the sun had abandoned this temple. Bats were living inside the temple and it gave an eerie feeling overall to onlookers. 

    The floors were covered with dust and many kinds of poisonous snakes slithered over it. A man was tied to one of the pillars and it was clear that he had not eaten any food for days. He had cuts all over his body and there were traces of dried blood on them. Flies and worms were feasting on those wounds. Despite all this, there was a certain sense of confidence and majesty in that man. Though he was tied to the pillar, he still looked fierce and enemies hesitated to go near him.

    People who looked at him noticed his healthy body and his opulence from head to toe, and this created a sense of fear in them.  Also, he was composed and gave a feeling that all this was a part of everyday life!

    A closer look at this man showed that he had been to many battles and won many wars. Now, his hands were tied with scuffs and this brought a bit of pity towards him. Even during all this, his mouth gently opened and murmured the words, “Varada! Varada!”

    Soon, footsteps were heard and the king’s soldiers came near him. They gently called him, “Aalinadar!Aalinadar!” By then, the head of the soldiers came and he called out loudly, “Soldiers! What’s going on here? Why have you tied Aalinadar like this? Remove his bindings right away.”

   Hearing these words, the soldiers immediately removed all the bindings. The leader went and gently spoke to him. “Parakala! Aalinadar!”  Hearing these words, the man gently opened his eyes.  Seeing the sights around him, he smiled slightly.  The leader of the soldiers took a piece of cloth that he was wearing and gently wiped down the man’s body with it. Next, he lifted the man and made him sit on one of the pillars. One of the soldiers offered some food to him.

   The man pushed away the food with his left hand and said that he eats only the food prepared by Srivaishnavas. 

   “Kaliyan! Seeing you in this state worries me! You have won so many battles and have sent fear in the hearts of many men. But today, you are like a prisoner here. Please forgive us. We are forced to imprison you here according to the words of our king. Can you not the tax money that is due to the king, so you can be free?”

   Seeing the pang of sorrow and frustration, Kaliyan smiled and said, “o minister, thank you for your kindness. I always respect the king, but to fulfill my wife’s wish, I spent all my money to feed the many pilgrims who come to pray to Perumal. This is why I’m unable to pay the taxes.” The minister was astonished at the confidence in Kaliyan’s words. 

    “O mangai manna! I can ask for an additional few days from the king, but how can you earn and repay so much money in such a short time? Why are you so adamant? It is four days since you had any food. How long can you go on like this?”, asked the minister.

    “Thank you for your concern. But from the day of imprisonment, my only worry is that I’m unable to find SriVaishnavas, the Bhagavathas of Sriman Narayana. This is what is making my body and mind weak. I have no attachment to this body and I don’t care what happens to it. I wish to be called ‘Adiyaarku adiyan Aalinaadan’ instead of ‘Anjanenjan Aalinadan.’ please convey my respects to the king and I am confident that Varadan will show the right way in a couple of days. I will never escape without paying the king his tax dues.”

    After saying this, kaliyan closed his eyes again as if there is nothing more to say or hear. The minister signalled the soldiers to leave and he also left silently after that. As soon as everyone left, kailyan kept saying “Varada!” and without his knowledge, he fell asleep. The scenes that came in his mind are the continuation of Varadan’s Vaibhavam.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 21|ஆசார்யனே அனைத்துமாவான்‌|Acharyan is everything|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 21 – ஆசார்யனே அனைத்துமாவான்‌

     அதற்கு ப்ரம்மா தேவதைகளிடம்‌ கூறினார்‌,  “நீங்கள்‌ உங்கள்‌ ஆசார்யரான தேவகுரு ப்ருஹஸ்பதியிடம்‌ அபசாரம்‌ செய்துள்ளீர்கள்‌.  குலகுருவை அவமதித்தவன்‌ எவனும்‌ நல்ல நிலையை அடையமாட்டான்‌.  உங்களின்‌ அலக்ஷ்யத்தால்‌ தேவகுரு ப்ருஹஸ்பதி தற்போது பூமியில்‌ பிறந்துள்ளார்‌. அவரையணுகி மீண்டும்‌ பதவியலமர்த்திப்‌ பூஜித்தால்‌ நல்ல நிலையடைவீர்கள்‌“ என்றார். 

     இங்கு ப்ருஹஸ்பதி சாபமடைந்த வரலாற்றை கஜேந்த்ராழ்வான்‌ கதைக்கு முன்பாகக்‌ கூறிவிட்டு பின்னர்‌ இங்கு மீண்டும்‌ தொடங்கப்‌ பெறுகின்றது. 

     தேவர்களுக்கு வழிமுறையை உபதேசித்த ப்ரம்மதேவர்,‌ தானும் ‌பூலோகத்திற்கு வந்து சித்ரா பௌர்ணமியில்‌ வரதனை ஆராதித்து அவன் அனுக்ரஹத்தால்‌ ப்ருஹஸ்பதியின்‌ சாபத்தையும்‌ போக்கினார்.  இவ்விதம்‌ சாபம்‌ நீங்கிய ப்ருஹஸ்பதி,  வரதனின்‌ உத்தரவால்,‌ துவாபர யுகம்‌ முழுதும்‌ எம்பெருமானை இத்தலத்தில் ஆராதித்தார்.  குறிப்பாக வருடந்தோறும்‌ இன்றளவும் புரட்டாசி மாதம்‌ ச்ரவண நக்ஷத்ரத்தில்‌ ஸத்யவ்ரத க்ஷேத்ரத்தில்‌ இரவு முழுவதும்‌ ப்ருஹஸ்பதி வரதனை ஆராதிப்பதாகப்‌ புராணம்‌ கூறுகின்றது.

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 21 – Acharyan is everything

     Brahma responded to Devas request and said, “You have wronged your guru Brihaspathi. A person who misbehaves with their family/clan guru will never prosper. Due to your acts, he is now born on earth. To gain back all that you have lost, go and pray to him.”

    This is a continuation of the story of Brihaspathi that was described before Gajendrazhwan story. 

    After showing the right way to Devas, brahma also came to earth on Chitra Pournami (full moon day of the Tamil month of Chitra which falls between mid-April to mid-May), prayed to varadan, and relieved Brihaspathi from his curse.  But Brihaspathi wanted to serve Perumal and with His permission, continued to pray to Varadan in Kanchipuram throughout Dwaparayugam. Specifically, our Puranas state that Brihaspathi prays all night to Varadan on Shravan star in the month of Purattasi (mid-Sept to mid-Oct) every year.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 20| துவாபரத்தில்‌ காத்த தூயவன்|The protector of Dwaparayugam|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 20 –  துவாபரத்தில்‌ காத்த தூயவன்

     த்ரேதா யுகம்‌ முடிந்து துவாபர யுகத்தில்‌ தேவலோகத்தில்‌ தேவர்களுக்கும்‌, அசுரர்களுக்கும்‌ போர் ஏற்பட்டது.  இதில்‌ தேவர்களுக்குப்‌ பெருந்தோல்‌வி. அவர்களின்‌ தலைநகரான அமராவதியையும்‌ அசுரர்கள்‌ கைப்பற்றினர். இதனால்‌ வருத்தமுற்ற தேவர்கள்,‌ படைப்புக்‌ கடவுளான ப்ரம்மதேவரிடம்‌ சென்று ப்ரார்த்தித்தனர்‌.  தாங்கள்‌ ஜயிக்கும்‌ வழியையும்‌ வேண்டினர்‌. 

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 20 – The protector of Dwaparayugam

     After Treta Yugam, a war broke out between Devas and Asuras in Devalokam.  At the end of this war, Devas lost badly and their capital Amaravathi was captured by the Asuras. Badly dejected, the Devas went to their creator Brahma and asked him to show a way to gain back their capital and pride.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 19| வேகத்திற்கு வந்தனம்‌|Ode to speed|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 19 – வேகத்திற்கு வந்தனம்‌

     ஒரு சமயம்‌ சாளக்ராம க்ஷேத்ரத்தில்‌, சக்ரதீர்த்தத்தில், எதிர்பாராதவிதமாக ஸ்நாநம்‌ செய்து தன்‌ பூர்வஜன்ம நினைவு வரப்‌ பெற்றார்‌.  பின்னர்‌ கோதாவரி நதிக்கரையில்‌ ம்ருகண்டூ முனிவரின்‌ அநுக்ரஹம்,‌ யானையான மஹாசாந்தருக்குக்‌ கிடைத்தது.

    ம்ருகண்டூ முனிவர்‌ காஞ்சீ க்ஷேத்ரத்தின்‌ பெருமையையும்‌, அனந்தசரஸ்‌,   வேகவதி நதியில்‌ நீராடி வரதனை ஆராதிக்கும்‌ வழியையும்‌ உபதேிசித்தார்‌. அதன்படி, தற்போது யானை சரீரத்துடன்‌ விளங்கும்‌ மஹாசந்தர், ‌காஞ்சியில்‌ வரதனை ஆராதித்தார்‌.  ஒருநாள்,‌ த்ரிகூட சிகரத்திலுள்ள தாமரைப்‌ பொய்கையில்‌ பகவதர்ச்சனைக்காகப்‌ புஷ்பங்கள்‌ பறிக்க இறங்கிய  பொழுது, பலம்‌ மிகுந்த முதலையால்‌ பிடிக்கப்பட்டார்‌.  தன்னைக்‌ காப்பாற்றாத தன்‌ உறவினர்கள்‌ எவரும்‌ நிலையானவர்கள்‌ அன்று என்றுணர்ந்து துக்கமடைந்தார். அந்தப்‌ புஷ்கரிணியிலேயே ஒரு தாமரை மலரில்‌ வரதனை த்யானித்து ஆராதித்தார்.  பலவாறு ஸ்தோத்ரங்கள்‌ செய்தார்.

    ஆச்ரித வத்ஸலனன்றோ வரதன்‌!!  ஆனையின்‌ துயரம்‌ தீர அரை குலையத்‌ தலைகுலைய ஓடிவந்து சக்ராயுதத்தை ப்ரயோகித்து முதலையைக்‌ கொன்று யானையைக்‌ காப்பாற்றினார்‌.  இதனை ஸ்வாமி ஸ்ரீதேசிகன்‌ வரதராஜ பஞ்சாஸத்திலும்‌, அஷ்டபுஜாஷ்டகத்திலும்‌ வர்ணிக்கும் அழகு நம்‌ வார்த்தைகளுக்கு அப்பாற்பட்டது.

    மேலும்,‌ இன்றும்,‌ தேவப்‌பருமாள்‌ ப்ரம்மோத்ஸவம்‌ ஆறாம்‌ திருநாள்‌ மாலை புறப்பாட்டில்,‌ யானைமீது ஆரோகணித்து எழுந்தருளும்‌ அழகு அவச்யம்‌ சேவிக்க வேண்டியது.  அதில்‌ யானை வாகனத்திற்குக்‌ கால்கள்‌ இல்லாமலிருப்பது ஓர்‌ சிறப்பம்சம்‌(முதலையால்‌ இழுக்கப்பட்டுத்‌ தண்ணீரில்‌ கால்கள்‌ மூழ்கியுள்ளதைக்‌ காண்பிப்பதாக).  பரதத்வ நிர்ணயமாக ஏகாம்பரேச்வரர்‌ திருக்கோயில்‌ வாசலில்‌ ஏசலும்‌ நடைபெறுகிறது.

     இதையடியொற்றியே ஏனைய விஷ்ணுவாலயங்களிலும்‌ இவ்வழக்கம்‌ இன்றளவும்‌ பின்பற்றப்பட்டு வருகின்றது. 

    இந்த கஜேந்த்ர மோக்ஷ கதைகள் பல இடங்களில் பல விதங்களில் கேட்டிருப்பதினாலே இங்கு இதனை விவரித்து எழுதவில்லை. 

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 19 – Ode to speed

    As he kept wandering through forests, he reached Salagram.  There, Mahasandhar (elephant) took a dip in chakratheertham and immediately, gained his past memory. Mahasandhar repented and wandered further.  Finally, he reached the banks of River Godavari and there, he got the blessings of Sage Mrikandu who told him about the greatness of kanchi. Further, he asked the elephant to immediately go and have a dip in Anantasaras tank and Vegavathi river, and pray to Varadan after that.

    Mahasandhar, now in the form of an elephant, followed the sage’s words. He went to Kanchi and prayed to Varadan there. Once, he saw many beautiful lotus flowers in a lake in Trikuta Hill. mahasandhar wanted to pluck a few flowers for Perumal, so he stepped into the lake.  As soon as he entered, a powerful crocodile caught his legs in its jaws. Mahasandhar felt helpless as he knew that none of his relatives were strong enough to save him from the crocodile’s clutches.  But he never gave up hope.  He thought of a lotus flower as Perumal and meditated on it and sang many stotras in praise of Perumal.

     Will Varadan allow His devotees to be in pain?  So, he swiftly came to the lake and killed the crocodile with His chakram.  Swami Desikan describes this swiftness of Perumal and his ever-helping quality in both Varadaraja Panchasat and Ashtabhujashtakam.  One has to read these works to experience Perumal’s speed and beauty as words alone are not enough to describe them.

    Even today, on the sixth day of Brahmostsavam,  Thevaperumal strides magnificently on an elephant to symbolize this event.  This captivating sight of Perumal is something you must experience at least once in your life. Interestingly, the elephant on which Perumal strides will not have legs to denote that its legs are submerged in water and is being pulled by the crocodile. 

    To prove that He is the parathathvam, a small ritual called Aesal happens in front of the Ekambareswarar temple.  Other Vishnu temples also follow this practice and it happens even today. 

    Since most of us have heard this Gajendra moksham story from many books and other sources, it is not being described in detail here.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 18|மனம்‌ மயங்கிய மஹாயோகி| The Mesmerized Sage|Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 18 –  மனம்‌ மயங்கிய மஹாயோகி

     ஆனால்‌ இந்த்ரன்‌ தன்‌ முயற்சியைக்‌ கைவிடவில்லை.  ஒருவரைக்‌ கெடுப்பதில்‌தான்‌ அவனுக்கு எவ்வளவு ஊற்றம்!  நாம் எவ்வளவுதான்‌ நம்‌ புலன்களைக்‌ கட்டுப்படுத்தினாலும்,‌ வாய்ப்புக்‌ கிடைக்கும்‌ சமயங்களில்‌ அவைகள்‌ நம்மைக்‌ கெடுத்துவிடும்.  இதனை நம்‌ ஸ்ரீஸ்வாமி தேசிகன்‌ நன்கு விளக்குகிறார்‌.  கண்டு, ஸெளபரி முதலிய மகரிஷிகளும்‌ மனம்‌ மயங்கிய  வரலாற்றை அடிக்கடி நமக்கு எடுத்துரைக்கிறார்‌.  அம்மாதிரியே இங்கு நடந்தது.  தபோதனரைக்‌ கலக்க இந்த்ரன்‌ வேறொரு வழிமுறையைக்‌ கையாண்டான்‌.

     தன்னையொரு யானையாக மாற்றிக்கொண்டு அனேகம்‌ பெண் யானைகளுடன்‌ பலவிதமான கேளிக்கை விளையாட்டுகளை விளையாடிக்கொண்டு அவர்‌ எதிரே நடமாடினான்.  உண்மையில்‌ நாடகமாடினான்‌ என்றே சொல்ல வேண்டும்.  யானையின்‌ காம விளையாட்டுகளில்‌ மஹாசாந்த மகரிஷியும்‌ மனம் மயங்கினர்.  தானும்‌ யானையாக மாறி இவ்வின்பங்களை அனுபவிக்க வேண்டுமென நினைத்தார்‌. அவ்விதம்‌ நினைத்த உடனேயே தவம்‌ குலைய, இந்த்ரனின்‌ சூழ்ச்சியால்‌ யானையானார்‌.  தன்‌ தபோ மகிமையை மறந்தார்‌.  காட்டு விலங்காகத் திரிந்தார்‌.

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 18 – The Mesmerized Sage

    Indran never gave up in his efforts to distract Mahasandhar.  This goes to show the pleasure he gained from spoiling other’s efforts!

    In general, we may try to control our senses with a lot of difficulty, but they will always try to take over at the first opportunity.  This aspect is explained by Swami Desikan many times and in many places through the stories of great sages like Kandu and Sowpari. Like that, Mahasandhar also fell for Indran’s tactics.

    Indran turned himself into an elephant, surrounded himself with other female elephants, and frolicked around with them in front of the sage.  Mahasandhar got mesmerized by the lustful acts of these elephants and wanted to become one such elephant, so he could also enjoy these feelings.  Immediately, his penance ended and he became an elephant.  Mahasandhar forgot all about the power of his penance and roamed around in the forests like a wild animal.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 17|கஜேந்திர வரதன்|Gajendra Varadan| Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 16  – கஜேந்திர வரதன்

    ஆனையின்‌ துயரம்‌ தீரப்‌ புள்ளூர்ந்த (கருடன்‌ மீதேறிய) வரதன்,‌ கஜேந்த்ர வரதனாக விளங்குகிறான்‌.  வடமொழியில்‌ ‘ஹஸ்தீ’ என்றால்‌ ‘யானை‘ என்று பொருள்‌.  யானையே மலையாக இருந்து எம்பெருமானைத்‌ தாங்குவதால்‌, வரதன்‌ ‘ஹஸ்தீசன்’ ‌– ‘யானைமலையரசன்‘‌.  மேலும்‌ அஷ்டதிக்கஜங்கள்‌ அவனை  ஆராதித்ததனால்‌ ‘ஹஸ்தீசன்‘.  ஹஸ்த நக்ஷத்ரத்தில்‌ பிறந்ததினால்‌ ‘ஹஸ்தீசன்’..  அனைவர்க்கும்‌ வாரி வழங்குவதால்‌ ‘ஹஸ்தீசன்’..  பின்னர்‌ த்ரேதாயுகத்தில்‌ முதலையால்‌ கஷ்டமடைந்த யானையை மீட்டு  பரதத்வ நிர்ணயம்‌ –  வரதனைத்‌ தவிர்த்து  மற்றோர்‌ தெய்வம்‌ பரதைவமில்லை –  என்பதை உலகிற்கு உணர்த்தினார்‌.

     இவ்வரலாறு ஸ்தலபுராணத்தில்‌ மிக விரிவாக விளக்கப்படுகின்றது. 

    ஒரு சமயம்‌ மஹாசாந்தர்‌ எனும்‌ மகரிஷி, எம்பெருமானைத், தான்‌ ஸாக்ஷாத்கரிக்க வேண்டும்‌ எனும்‌ எண்ணத்துடன்‌ பன்னெடுங்காலம் மிகக் கடுமையான தவம்‌ செய்தார்.

     அவரவர்க்கு விதிக்கப்பட்ட சந்த்யாவந்தனம்‌ முதலிய வர்ணாச்ரம தர்மங்களை விடாமல்‌ செய்து புலன்களையடக்கி எம்‌பெருமானை  த்யானிப்பதே தவமாகும்.  அவனின்‌ பெருமைகள்‌, கல்யாண குணங்கள்‌ எனும்‌ கடலில்‌ மூழ்கியவராய்,‌ மஹாசாந்தர்‌ தன்னை மறந்தார்‌. அகிலசராசரங்களிலும்‌ நீக்கமற நிறைந்துள்ள பரம்‌பாருள்‌ தவிர்த்து வேறொன்றையும்‌ உணரவில்லை.  மஹாசாந்தரின்‌ இத்தகு உக்ரமான தவத்தினால்‌ உலகமே நடுங்கியது.  உலகிலுள்ள ஜீவராசிகள்‌ அனைத்தும்‌ இவர்‌ தபோ மகிமையின்‌ வீர்யத்தால்‌ மிகுந்த கஷ்டமடைந்தன.  எவராலும்‌ தங்களின்‌ கார்யங்களில்‌ ஈடுபட முடியவில்லை.  பிரமன்‌ முதலான தேவர்களும்‌ செய்வதறியாமல்‌ திகைத்தனர்.  அக்னி,  வாயு, யமன்‌ முதலானோரும்‌ தங்களின்‌ பதவிக்குத்தான்‌ ஆபத்தோ என மயங்கினர்‌.

     இதனால்‌ பயந்த இந்த்ரன்,‌ மஹாசாந்தரின்‌ தவத்தைக்‌ கெடுக்க எண்ணினான்‌.  ஒருவர்‌ செய்யும்‌ நற்கார்யத்திற்குத்‌ தான்‌ எத்தனை  இடையூறுகள்‌ உண்டாகும்‌ எனும்‌ தத்வம்‌ இங்கு நன்கு விளக்கப்படுகின்றது. மஹாசாந்தரின்‌ தவம்‌ பொறுக்காத இந்த்ரன்,‌ ரம்பை மேனகை, ஊர்வசி முதலான தேவ கன்னிகைகளை அனுப்பி அவரின்‌ நிஷ்டையைக்‌ கலைக்க எண்ணினான்‌.  எம்‌பருமானெனும்‌ ஆராவமுதத்தில்‌ திளைக்கும்‌ யோகிகள்‌ அல்ப விஷயங்களில்‌ ஆசை வைப்பாரோ! அதுபோன்று தேவேந்த்ரனின்‌ முயற்சிகள்‌ வீணாயின.

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 17 – Gajendra Varadan

     In Sanskrit, the words “Hasthi” means elephant.  Varadan is called “Hastheeshan” because He lives in an elephant-shaped hill, He was worshipped by many elephants, He was born on Hastham star, and He abundantly grants wishes to everyone.  Above all these reasons, the most defining reason for the name “Hastheeshan” is because He saved an elephant called Gajendran from misery and re-established the fact that He is the only Paradeivam.

     Let us see how He saved this elephant. This story is explained in depth in the Sthalapuranam of Kanchi.

    Once a great rishi called Mahasandhar did a lot of penance with an aim to see Perumal.  To this end, he meditated on Perumal’s Thirukalayana gunas (auspicious qualities) and even lost himself in the beauty and qualities of Perumal.   But the world shook with the power of Mahansandhar’s penance and all the living beings on earth suffered greatly due to the powerful vibrations emanating from his penance. As a result, people could not live a normal life while devas feared that their positions were at stake.

    To save people and devas from any catastrophe, Indran decided to disturb Mahasandhar’s penance.  This goes to show the many obstacles that come in the way of people who want to do good things.  Indran sent Ramba, Urvashi, Menaka, and other celestial beauties to distract the sage.  But nothing worked because the sage was deeply immersed in Perumal’s thoughts.

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami

Sri #APNSwami #Writes #Book |வரம் தரும் மரம்| Varam Tharum Maram – 16|திருவடிவும் திருவருளும்|Beauty and the Blessings | Athi Varadar Vaibhavam

Note: Scroll down to read the article in Tamil & translation in English.

ஸ்ரீ APNSwamiயின்  எழுத்தில்

                   “வரம் தரும் மரம்”

                                                   (அத்தி வரதர் வைபவம்)

பகுதி 16 – திருவடிவும் திருவருளும்

     ஆபத்தில் உள்ளவருக்கு அடைக்கலம் அளிக்காமல் பெரும்பாவத்தைச் செய்ததால் தனது வாழ்க்கையே வீணாகிவிட்டதே என வாக்பதி வருந்தியபோது, பரத்வாஜரின் வார்த்தை அவருக்குப் பெரும் ஆறுதல் அளித்தது.  சத்யவ்ரதம் எனும் காஞ்சிக்கு வந்து சேர்ந்தார்.  உயர்ந்த காயத்ரீ மஹாமந்திரத்தை ஜபித்தார்.  அனந்தசரஸில் காயத்ரீ மந்த்ரஜபம் அனந்தமான – அளவிடற்கரிய புண்யத்தை அளிக்கக் கூடியது.  பல ஆண்டுகள் அவரின் தவம் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.  ஒருநாள் மிகவும் ரம்மியமான மாலைப் பொழுது.  நல்ல இளவேனிற்காலம்.  மரங்கள் மதுதாரைகளைப் பொழிந்து கொண்டிருக்கின்றன.  பசு, பட்சி, முனிவர்கள் என அனைவரின் மனத்திலும் இனம் தெரியாத ஆனந்தம் விளைவிக்கும் அழகிய காலம்.

     புள்ளி மான்கள் ஒருபுறம் துள்ளி விளையாடிக் கொண்டிருக்கின்றன.  அழகிய மென்னடை அன்னங்கள் அனந்தசரஸில் அணிவகுத்து நீந்திக் கொண்டிருக்கின்றன.  அவ்வப்பொழுது அவைகளின் மதுரத்வனி மதிள்களில் படர்ந்திடும் போது “கற்பாறைகள் கூட களித்திருக்கும் காலமது“ என்னும்படி எதிரொலித்தது.  கொடிய புலி, சிம்மங்கள் கூட தங்களின் பிணைகளிடம் புணர்ந்து களித்தன.  சிறந்த மகிழ மரத்தின் வாசனையை சுமந்து வந்த சுகமான காற்றினை நுகர்ந்து மனதடக்கம் பெற்ற மஹாயோகிகள்கூட நிலை தடுமாறினர்.  வசந்தருதுவினைத் துணையாகக் கொண்டு மன்மதன் அனைவரின் மனதையும் மயக்கினான்.

    ஆழமான அனந்தசரஸில் ஆயிரம் இதழ் தாமரைகள் பூத்து மணம் வீசின. செந்தாமரைக் கண்ணன் வரதனின் திருமுகமண்டலத்தைப் போன்று தாமரை இதழ்கள் தண்ணீரில் மெலிதாக அசைந்தன.  மந்தமாருதம் வீசிய வேளையில் மகிழ்ந்த கயல்கள் துள்ளியெழுந்து அத்தாமரைகளில் தங்கிக் களித்தன.  சிவந்த தாமரையினுள் கறுத்த கயல்களைக் காணும் போது வரதனின் செவ்விழிகளில் படர்ந்த கருமையாகக் காட்சியளித்தது.

    மா, பலா, புன்னாக, பாரிஜாத, மகிழ, சம்பக, மல்லி மரங்களும் கொடிகளும் பூத்துக் குலுங்கி தங்களின் பூக்களையும், தேனையும் திவ்ய புஷ்கரிணியில் சொறிந்தன.  அந்த பரிமளம் மிகுந்த தீர்த்தத்தில் ப்ருகஸ்பதி நீராடித் தவம் செய்து கொண்டிருக்கிறார்.  குயில்களும், கிளிகளும், கொக்கு முதலிய நீர் பறவைகளும் கலந்தெழுப்பும் ஒலி வரதனுக்கு சமர்ப்பிக்கப்படும் வேத கானமாகியது.

    ஆளரவமற்ற அடர்ந்த அந்த வனப்பகுதியில் மெலிதாகக் காலடி ஓசை கேட்டது. உலர்ந்த சருகுகளின் மீது மெதுவாகப் பாதம் வைத்து நடந்து வருவது “ஸர்க், ஸர்க்…..” என ஒலித்தது.  அடர்ந்து படர்ந்திருந்த மாதவிப் பந்தல்களினூடே அவ்வொலி கேட்டதால், உருவம் கண்ணுக்கு இன்னமும் புலப்படவில்லை.  சருகுகள் மிதிபடும் ஓசையுடன் க்லிங்… கணங்…. ங்ருங்…. என ஆபரணங்கள் அசையும் ஓசையும் சேர்ந்து கொண்டது.  அந்நடையொலி ஒரு இசையொலி என்று கூடச் சொல்லலாம்.  காலடியின் கணிப்பைப் பார்த்தால் யாரோ இருவர் வருவது தெரிகின்றது.

    சூரிய கிரணங்கள் உட்புகாத அளவிற்கு அடர்ந்து பூத்திருந்த மாதவிப் பந்தலுக்குள்ளிருந்து வெளிப்பட்ட அந்த உருவங்கள், ஓர் ஆணும் பெண்ணும். அவர்களின் மேனியெங்கும் மகரந்தத்  துகள் படர்ந்திருந்தன.  கொடிகளின் ஊடே நடந்த போது அவைகள் பூமாரி பொழிந்தன போலும்.  சாமுத்ரிகா சாஸ்திரத்தின் சர்வ லக்ஷணங்களும் பொருந்தியவராக இருவரும் காணப்பட்டனர்.  இளவேனிற்காலமாகையால் அந்த இளஞ்சோடிகள் இன்பச் சுற்றுலா வந்துள்ளனர் போலும்.

    கொடி வீட்டிலிருந்து வெளிவந்ததுமே கதிரவனை மறைத்த ஒற்றை மேகம் இவர்களின் மீது வெயில் படாமல் காத்து மெல்லிய துளிகளை பன்னீராகத் தெளித்தது.  மேனியில் படர்ந்த மகரந்தத்துடன் இத்துளிகள் தேன்பெருக்காய்த் திகழ்ந்தன.

    நல்ல ஆஜானுபாகுவாக அவ்விளைஞன் நின்ற தோரணை ஒரு மிடுக்கினைத் தந்தது.  ஆண்கள் கூட அவன் அழகைக் கண்டால் அதிசயித்து நிற்பர். வேட்டையாட வந்தவன் போன்றிராமல் வசந்த காலத்தை அனுபவிக்க வந்தவனாகவே தெரிந்தது.  மேனியில் மெல்லிய ஆடை அணிந்திருந்தான். அதிகமான ஆபரணங்களின்றி அந்த மேனி எடுப்பாகத் தோன்றுவதால்,  ஏதேனும் த்ருஷ்டி வருமோ என எண்ணத் தோன்றியது! செஞ்சந்தனத்தை மார்பினில் பூசியிருந்தான்.  அதன் நடுவே ஆங்காங்கு சிறு சிறு கரும்புள்ளிகள் தென்பட்டன.  சந்தனத்தின் நடுவே கரும்புள்ளிகளா? சற்றே உற்றுக் கவனித்தால்தான் உண்மை புரியும்.  காதலி அடிக்கடி அவன் மார்பில் சாய்ந்து முகம் புதைக்க, அவளின் கண்களின் கருமை மார்பினில் ஒட்டிக் கொண்டு மின்னுகிறது.  கருத்த அவனது திருமேனியில் இவளது தழுவல், மேகத்தில் படர்ந்த மின்னல் போன்றிருந்தது. 

    அங்குமிங்கும் வட்டமிடும் கருவிழிகள், முகத்தில் எப்போதும் குடிகொண்டிருக்கும் ஒரு மந்தகாசம் ஒருவித அலட்சியத்தைக் காண்பித்தாலும், அவனிடம் ஒரு தெய்வீகத்தன்மை குடியிருந்தது.

    எல்லாவிதத்திலும் அவனுக்கு ஏற்றவள் என்று பறை சாற்றிக் கொண்டிருந்தன  அப்பெண்ணின் இயல்புகள்.   “யானை வந்தால் என்ன, புலி சிங்கம் பாய்ந்தால் என்ன, என்னைக் காப்பாற்ற இந்தத் தோள்கள் உள்ளனவே!!….” என்னும் மனோபாவத்தால், அவனது பணைத்த தோள்களில் மெலிதாகத் தலை சாய்த்திருந்தாள்.  பெண்மையின் பூரிப்பு அவளது பருவத்தில் நிரம்பியிருந்தது. தனது வலது கையில் தாமரை மொக்கினை ஏந்தியிருந்தாள்.  ஒரு அடி அந்த புருஷனை விடுத்து முன்னே அவள் செல்ல முயன்ற போது, அவன் அவளது கைபிடித்து இழுத்தான்.

    காதலனின் கரம் பட்டதும் அந்நாரீமணியின் உடம்பு வியர்த்தது.  நாணத்தால் மெதுவாக நடுங்கியது.  என்றுமே அனுபவிக்கும் பாக்கியம் அவளுக்குண்டு என்றாலும் அவ்வப்பொழுது அவனின் ஸ்பரிசம், இவளின் மேனியில் புளகாங்கிதத்தைக் கொடுத்தது.  அப்படியே துவண்டு அவனது தோளில் சாய்ந்துவிட மாட்டோமா எனும் ஏக்கம் அந்தக் கண்களில் தெரிந்தது. தழுதழுத்த அவள் தவியாய்த் தவித்தாள்.  சற்றே ஏறி இறங்கிய தொண்டைக் குழி அந்த தள்ளாட்டத்தைத் தெளிவாக உணர்த்தியது.

    வியர்த்த அவளின் மேனியும், தாமரை மொக்கு போன்ற கைகளையும் பார்த்தால் தேனில் நனைத்த தாமரையை நினைவுறுத்தியது.  அவளின் அந்நிலை கண்டு மெல்லிதாக நகைத்தான் நாயகன்.  அதற்குள் அன்னமும், மயிலும் இவர்களின் வரவு கண்டு விரைந்து நெருங்கின.  அந்தப் பெண்ணின் நிலை கண்டு பரிதவித்துத் தங்களது இறகுகளாலும், தோகைகளாலும் பெண்ணின் வாட்டம் தணியும்படி விசிறின.  நாணத்தில் நிலை தடுமாறி நின்றவள், அப்பறவைகளின் நற்பணிக்குக் கண்களாலேயே நன்றி தெரிவித்தாள்.

    ஒருவர்க்கொருவர் கரம் பற்றிக் கொண்டே குளக்கரையில் உலவினார்கள். இந்த இளஞ்சோடியைக் கண்ட தேவகுரு மனம் பதைத்தார்.  “பிள்ளைகாள்! இஃதென்ன விபரீதம்!! இந்த வனாந்தரத்தில் தனியாக உலவுகிறீரே! உங்களுக்கு ஏதாவது தீங்கு வரப் போகிறது…“ என பயந்தார்.  புன்னகைத்த அவ்விளைஞன், “மகரிஷியே! தாங்கள் யார்?” என வினவினான்.  தேவகுருவும் தன் கதையை முழுதும் சொல்லி முடித்தார்.  அதன் பின்னர் அவ்விருவரும் அவரிடம் விடைபெற்றுச் சென்றனர்.  வந்தது வரதனும் பெருந்தேவியுமே என்பதை முனிவர் அறியவில்லையே! அது தேவகுருவும் அறியாத ரகசியம்!!. தேவாதிதேவன் ரகசியம்!!.

    இப்படி த்ரேதா யுகத்தில் ப்ருகஸ்பதி அவருடைய பாப விசேஷத்தின் காரணத்தாலே தனக்குக் காட்சியளித்த எம்பெருமானையும் உணராமல் காலம் கழித்து வந்தார்.  இதன் நடுவே அதே த்ரேதா யுகத்தில் மற்றொரு சம்பவமும் நடைபெற்றது.  அது, வரதனுக்கு கஜேந்த்ர வரதன் எனும் பெயரைப் பெற்றுத் தந்தது. 

அன்புடன்,

ஸ்ரீ ஏபிஎன் சுவாமி.

                       

                                Varam Tharum Maram

(Athi Varadar Vaibhavam)

Part 16 – Beauty and the Blessings

    Brihaspathi repented his mistake of not protecting the dog that came to him for refuge. Finding solace in sage Bharadwajar’s words, Brihaspathi reached Sathyavratam and started chanting the powerful Gayathri Mantram. In fact, chanting this mantram while taking a dip in Anantasaras can give enormous benefits. And it helped Brihaspathi too as he continued his penance for many years. 

    Once, Brihaspathi was enjoying a pleasant evening during the spring season when leaves and flowers were in full bloom. The deer were frolicking in one direction while the swans were sauntering on the Anantasaras lake in the other direction. Their gentle cries filled the air and it was really beautiful and pleasant everywhere.  There were a thousand lotuses on the Anantasaras lake and the small buds resembled the rosy lips of Varadan.

    Flowers and nectar from trees and creepers such as jackfruit, mango, parijatham, sampangi and jasmine fell into Anatansaras, thereby making it even more fragrant. The happy chirping of Cuckoo, parrots and other birds filled the air and they were the Vedas that were offered to Varadan.

    This season created a sense of calmness among the birds, animals, and sages who lived in Kanchi and Brihaspathi also felt this tranquility.  The air was filled with scents from different flowers and such sensory pleasures rattled even the sages. 

    Amidst such beauty, a gentle walking sound was heard. “Sark, sark….” was the sound that emanated as if someone was walking through the dense foliage. Along with it, “kaling..kanang…” and other sounds that resembled the rattling of jewels was also heard. It felt as if two people loaded with jewels were coming to this isolated part of the world, but then no form was visible. 

    As the rays of the sun penetrated through the thick jungle, a form of a man and a woman became visible. Their skin was covered with pollen particles and as they walked, these pollen particles scattered everywhere like flower petals. They had all the qualities mentioned in Samudrika Sastram and it looked as if they were taking a stroll to enjoy the beauty of this season.

    A small cloud blocked the sun’s rays from falling on them and sprinkled a few drops of rain as if to welcome them with rose water. When these water droplets fell on their skin, it mixed with pollen and glistered like honey.

    The majestic looks of the man is sure to put even the most fittest men to shame. he didn’t look like a hunter, rather he looked like someone who had come to enjoy the beauty of Spring at Sathyavratam. He was wearing light clothes and just a few jewels, but the sparkle and beauty of his body was breathtaking. He had applied sandalwood on his chest and there were a few black spots on it. You may wonder how come there are black spots in the midst of sandalwood?

    Well, if you look closely, you’ll understand. As his partner rested on his shoulders often, the kajal from her eyes were the black spots on the sandalwood. Every time when she rested her head on his shoulders, it resembled a streak of lightning on a rain-filled cloud. 

    Though his darting eyes and a slight smile gave a sense of indifference, there was no denying the divinity that oozed out from it. And his partner was the perfect match for him in every aspect. She felt relaxed in his presence and did not seem to worry about elephants, lions, or other wild animals attacking her. After all, his broad shoulders are enough to protect her from anything.

    Femininity was present wall over her as she gently held a lotus in one hand. When she tried to go one step ahead, the man clasped her other hand and pulled her back gently. The touch of her partner’s hand created a flutter in her heart and she shivered mildly with shyness. Though she had him for life, every touch created a new sensation in her.  Her eyes showed that she badly wanted to rest her head on his broad shoulders.

    Her gentle skin and the way she held the lotus bud reflected her grace and beauty. The gentle shiver that ran through her body made her glisten like gold and the man smiled gently looking at her in this state. Even the peacocks and swans noticed her shivering and they tried to cover her with their feathers to help her regain her composure. When she came back to her normal self, she thanked the birds with her eyes.

    They kept walking through the place with their hands held together. Seeing this couple, Devaguru felt apprehensive. “O children! Why are both of you walking through this jungle? Do you know how dangerous it is?” Smiling at these words, the man said, “O great sage! Who are you?”

    Devaguru poured out his story to the young couple, after which they left the place. Brihaspathi failed to realize that this couple is none other than Varadan and Perundevi Thayar. In fact, it is a secret that the Devaguru failed to comprehend. 

    Thus, due to his sins, Brihaspathi failed to realize Perumal even when He appeared before him and continue to spend his life.

    During this same Treta yugam, another incident happened that gave Varadan the name “Gajendra Varadan.”

–Translation by Sri APN Swami’s Shishyas based on the original Tamil article by Sri #APNSwami